Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

27

'Ik wil niet terug.' Zei ik na zo een paar minuten geschokt voor me uit te hebben gestaard.

'Ik weet het liefje.' Mijn moeder glimlachte maar keek me niet aan.

'Het is tegen de wet.. toch? Het is verboden om terug naar de districten te keren wanneer je er weg bent! Het mág niet eens!' Probeerde ik mijn hoop te besparen.

'Ik weet het liefje.' Zei ze weer. 'Ik weet ook niet hoe dit zo ver kon komen. Ze verwachten, ze verwachten dat je in mei al terug komt.' Mijn moeder keek me twijfelend aan. 'En er valt niet tegen in te gaan. Ze weten waar we zijn weet je. Ze houden ons in de gaten.'

'En Ahren dan? Hij zou dit nooit laten gebeuren.'

'Ahren weet het al. Hij wilde het gewoon nooit zeggen. Hij heeft het contract ondertekend.'

'Contract?' Met een ruk sprong ik overeind. 'Dus ik hád nog hoop!'

'Liefje. Blijf rustig, je been.'

'Mijn verdomme been maakt mij geen moer uit! Ik wil nú Ahren spreken!' Ik probeerde mezelf uit bed te helpen alleen begaf mijn kracht het te snel.

'Ik zal hem halen als je rustig word.'

Mijn moeder duwde me naar achter en voor ik het wist werd er voor de tweede keer een Naald  in mijn schouder gestopt.
En weer dompelde ik weg in het niets.

---

Toen ik wakker werd was de nacht over onze wereld gaan liggen.
Mijn moeder lag naast me en hielt haar armen langs haar zij.
Mijn spieren werkten nog minder mee als eerst en ik moest met alle moeite die ik had op mijn rug gaan liggen, en dat niet zonder te hijgen.

Ik gaf uiteindelijk op om recht op te zitten en bleef liggen tot er iemand wakker zou worden om te helpen of tot mijn spieren zich weer mengde in mijn systeem.
En dat duurde de hele nacht.
Pas om negen uur 's ochtends wist ik mijn arm op te  kunnen tillen en werd mijn moeder wakker door mij.

Ze ging ongeveer meteen recht op zitten en bekeek me grondig voor ze begreep  dat ik recht wilde komen.

'Wat heb je me gegeven.' Mompelde ik.

'Ahren gaf het me voor het geval dat je, een beetje, hoe kan ik het zeggen zou flippen.'

'Wat bedoel je?' Vroeg ik.

'Hij wist al dat ik je het vanavond zou zeggen. Geen idee hoe. Maar volgens mij weet hij alles.' Mijn moeder liet me tegen een paar recht opstaande kussens zakken en begon over dit en dat.
Maar ik had geen aandacht voor haar en dacht alleen maar aan hoe ik Ahren zou kunnen spreken.
Want ik zou het doen. En dat vandaag nog.

---

Ahren was te vinden in zijn bureau.
Pas toen de avond viel leken mijn spieren weer helemaal mee te werken en kon ik opstaan en half stappen zonder probleem.
Dus ik bezocht Ahren die druk bezig was met zijn werk.

'Binnen.' Werd er aan de andere kant van de kamer gezegd toen ik aan klopte op de houten deur.
Snel opende ik hem en maakte ik dat ik binnen was.

'Luna? Wat is er?' Ahren leek niet echt verbaasd te zijn me te zien.
Waarschijnlijk had hij verwacht dat ik zou komen. Dus ik zette me neer zonder toestemming en begon.

'Ik ga niet terug naar mijn district.' Was alles wat ik zei.

'Ik dacht dat je juist terug wilde?' Ahren keek me fronsend aan en schudde zijn hoofd. 'Dus heb ik daar voor gezorgd.'

'Ik trouw nog liever met jou dan dat ik naar mijn oude leven terug ga.' Stamelde ik toen. En dat was waar.

'Goh. Ik weet niet of ik me nu vereerd moet voelen of beledigd maar toch bedankt.' Ahren grijnsde en boog zich weer over zijn werk. 'Het heeft niet echt zin om tegen me in te gaan, en ik heb nog zeer veel te doen. Dus..'

'Ik ga niet terug, punt uit. Niemand kan beslissen over mij dat ik terug ga. En ik wil nu dat contract zien.'

'Prima.' Ahren haalde het vanonder al zijn werk boeken. Alsof hij precies wist waar het al die tijd lag.

Hij schoof het over het gigantische bureau heen en liet mij er alleen mee achter aan de andere kant.

De sierlijke handtekening van Ahren kwelde me het meest van alles wat ik zag. En aan het einde van deze vreselijke bladeren scheurde ik alles in twee en gaf ik het terug.
Maar Ahren lachte enkel en schudde zijn hoofd.

'Idioot.' Mompelde hij. 'Mag ik nu verder werken?' Ahren  bekeek zijn werk en glimlachte naar me voor hij geïrriteerd verder begon te schrijven en zijn papieren vol kladde met woorden.

'Waarom zou je me terug sturen. Je wilde me eerst nooit laten gaan. Je hebt al voor een trouwdatum gezorgd en ik heb zelfs mijn jurk al. Je hebt zelfs mijn moeder laten overkomen. En nu wil je dat ik terug ga?'

'Je moeder was verstotene. Ze zou anders sterven aan hongersnood. En dat zou je volgens mij nog meer breken.' Merkte Ahren verveeld op.

'Waarom wil je me weg als je me hier eerst gevangen hielt?' Vroeg ik weer.

Maar Ahren negeerde me volledig.
Ik kon nu al weten dat er iets achter zat.
Alleen door het feit dat hij even stopte met zijn aantekeningen om na te denken en dan weer snel verder werkte verklaarde dit.
Hij verborg iets voor me.

Maar ik bleef zitten.
En ik zou niet opstaan tot ik een goed gesprek met 'mijn toekomstige man' zou hebben gevoerd.

Nieuw deel!!
Oké ik ben zeer druk met mijn jaarwerk over Indonesië de laatste tijd en heb daarom veel minder tijd om hier aan te werken.
Maar maak je geen zorgen!
Tot het volgende deel!
Oh ja, en sorry dat het niet zo een lang deel was..

Veel liefde voor iedereen hier! Xxx