Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

23

Chedar zijn klauwen grieven zich in de vacht van het beest.
Mijn ogen konden nu pas echt zien dat zijn vacht zo wit was als gevallen sneeuw. Net als mijn eigen vacht.
Alleen de modder en het vuil verpeste het en liet het donker en zwart lijken.
Door de schok die me overspoelde liet Chedar zichzelf vallen en belandde hij recht op zijn rug.
Mijn botten trokken zich samen en een helse pijn verspreidde zich over mijn lichaamsdelen. Maar Chedar leek niet te willen stoppen en viel opnieuw aan.
Dit keer met nog minder succes.

De klauwen van het witte beest groeven zich in Chedar zijn vacht en lieten een groot litteken achter.
Ik kon nu al geloven dat het genaaid moest worden.
Chedar rolde over zijn rug tot hij een stuk metaal bereikt had. En hij leek het tijdelijk op te geven.
Nu was het Ahren zijn beurt.

In zijn menselijke gedaante gehuld sprong hij op de nek van het misvormde beeld voor me.
Ahren leek zich er aan vast te klampen en hij scheurde een mes uit zijn trui die hij in het beest zijn nek groef.
Een geschreeuw vulde mijn oren en
Chedar draaide zich om naar het fiasco.
De bek van het gigantische beest was open gescheurd tot aan de kaaklijn en bloed spatte uit de mondhoeken ervan.
De tong van het beest ving het op en slikte het als een drankje door.
Hij liet zich zelf op de grond zakken en spartelde met zijn klauwen in het rond.
Ahren was echter nergens te bekennen.
En even ging er een schok door me heen en dacht ik dat hij dood was, maar toen dook hij terug op van achter een boom en stak hij voor de laatste keer het scherpe mes in de bek van het kronkelende wezen.
En toen viel het stil.
Zo dood als een pier.

Een stilte breidde zich uit over de stoffige stad en Ahren kwam als een speer op me af gevlogen.
Hij tilde Chedar behoedzaam op en liet hem zakken achter het stuk metaal waar ik mezelf eerder al voor neer had gezet.
En toen transformeerde hij en bleef ik achter met een helse pijn in mijn ribben.

'Oh god.' Ahren herstelde zich en trok vluchtig een stuk stof van zijn inmiddels beschadigde trui.

En hij probeerde het bloed te stelpen.
Maar ik hielt hem tegen en beviel hem Milo te zoeken.
Zonder een woord te zeggen knikte Ahren en liet hij me achter met mijn pijn.
En ik hulde mezelf in mijn kleren.
De wond prikte door de vuile stoffen die het raakte.
Maar het kon me niet eens schelen en ik stond met alle wilskracht die ik had op om Milo te vinden.
Want ik beloofde mezelf dat ik niet zonder hem weg zou gaan.

Ahren was bezig met Het weg halen van stukken metaal en ik probeerde mijn nog steeds beschadigde been en rib niet op te laten vallen.

OH MIJN GOD! WAT IS ER MIS MET MIJ? IK SNAP ER NIKS MEER VAN! EERST VERGEET IK LUNAS KONIJN EN NU VERGEET IK LUNAS WOND, DIE ENE AAN HAAR BEEN. IK BEN ZO MONGOLISCH. OKE DOE ALSOF IK HET VEEL HERHAALD HEB IN DEZE HOOFDSTUKKEN OKÉ? BYE BYE lees maar verder xxx

Milo lag onder een stapel vuilnis.
Zijn been lag in een ongewone positie en zijn armen lagen stijf langs zijn bovenlichaam.
Zijn hoofd lag op zijn schouder en hij leek de kluts volledig kwijt te zijn.

'Help me met hem op te tillen luna. We moeten hier weg.'

'Wat bedoel je?' Vroeg ik.

'Dit was de Alpha. Dat betekend dat de rest van de roedel snel zal komen om hem te zoeken.' Ahren tilde Milo zijn armen op en ik hielp hem met zijn benen op te tillen.
En zo liepen we terug.
Milo buitenbewustzijn, ik met met mijn beschadigde Rib. En Ahren.

Toen we eindelijk aankwamen aan het Roedelhuis stond iedereen in de gang gewapend en in een vechters houding.
Maar dat leek niet echt iemand nog iets te kunnen schelen toen ze Milo zagen.
Het was duidelijk dat vele mensen zeer erg op hem gesteld waren.
Zijn gewicht werd opgeheven door zijn vrienden en hij werd opgesloten in een dokter kamer.
Ik had er al eerder gelegen voor mijn gevoelige been. Maar dan niet zo luxe als hier.

Ook Ahren leek het zeer nodig te vinden om mijn rib te verzorgen. Hij verklaarde uiteindelijk dat hij niet gebroken was maar dat ik er wel nog een paar weken last van zou hebben en toen wachtte ik op de, uren lang.
ik wachtte.
Ik wachtte en wachtte en wachtte tot de deur van de dokter kamer eindelijk zijn best deed om open te gaan.

NOGMAALS, IK BEN ZO EEN MONGOOL.
Oke maar goed.. nieuw deel!
Ik hen eerlijk gezegd een vraagje. Welk boek van al mijn boeken vonden jullie het meest interessant om te lezen?
Ik zie jullie ook weer in het volgende deel! Veel love bye