Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

26

Toen mijn ogen het weer deden en ik geen vlekken meer zag staarde ik recht in de ogen van een plafond.
Niet het witte vreselijke plafond in de dokterskamer. Maar het plafond in Ahrens kamer.

Zijn lakens waren om me heen gewikkeld en ik rook zijn geur tot in de diepste diepte.
Toen ik mezelf overeind wilde zetten klopte mijn hoofd vreselijk.
Mijn been werd omhoog gehouden door tienduizend kussens en er was een dikke windel om heen gewonden.
Maar dat was niet wat me het meest ergerde.
Iemand had mijn kleren omgewisseld.
Ik liet mezelf weer achterover vallen en kreunde van de pijn die ik voelde in mijn ribben en been.

Ik wilde met al mijn kracht op staan om naar mijn eigen kamer te lopen tot ik Ahren opmerkte in de hoek van de kamer.
Hij hielt een boek geklemd tussen zijn beide handen en zat aantekeningen te maken met een pen waar hij steeds weer op kauwde wanneer hij nadacht.

'Hey daar slaapkopje.' Hij grijnsde en stond op uit de leren stoel waar hij in gezeten had. 'Hoe gaat het met je?'

Maar die vraag leek ik niet te willen beantwoorden.
'Wie heeft mijn kleren verwisseld.'

'Wauw,' Ahren schudde zijn hoofd ongelovig en ik trok mezelf recht. 'Als je het je echt af vraagt, ik was het maar het zou zonde zijn om er nu over te klagen want op onze huwelijksnacht-'

Maar ik kapte hem af door kei hard te hoesten.
Hij fronste enkel en haalde zijn schouders op.

'Waar is Milo?' Vroeg ik hem toen. Eerlijk gezegd enkel om hem te irriteren.

'Ergens.' Antwoordde hij niet geïnteresseerd.

'Ik wil naar mijn kamer.' Zei ik toen.

'Prima. Ik breng je wel.'

'Nee.' Zei ik met mijn ogen rollend.

'Dat kan ik zelf ook wel.' Blafte ik naar hem.

Hij haalde zijn schouders op en liet zich in zijn stoel zakken terwijl hij geamuseerd naar me keek.
En ik probeerde me uit het bed te heffen wat moeilijker was dan ik dacht.
Toen ik op mijn beide voeten wilde gaan staan vloeide er zo een pijn door me heen waardoor ik hard vloekte.

'Wat heb je met mijn been gedaan!' Piepte ik.

'Nou. Eerst heb ik je been-'

'Laat maar.' Siste ik. Ik greep de bedpaal vast en hijgde van de pijn.
'Ga je me nog helpen?'

'Je wilde toch geen hulp?' Ahren bleef toekijkend zitten terwijl ik me voort bewoog naar de deur.

'Je bent een verschrikkelijk persoon.' Ik zuchtte diep toen ik de deur eindelijk bereikt had en wou hem hard toegooien maar dat leken mijn spieren niet aan te kunnen.
Dus liet ik hem wagenwijd open staan en slenterde ik voort naar mijn eigen kamer.
En even was ik blij dat onze kamers op het zelfde verdiep te vinden waren.

---

Mijn moeder zat op mijn kamer met een tijdschrift in haar handen.
Maar die zat ze niet echt te lezen.
Haar ogen vielen op mij en meteen stond ze op om me te helpen.

'Ach liefje!' Piepte ze. 'Ik heb met die stomme idioot gesproken. Wist je dat hij weigerde je naar hier te brengen? Vreselijk. Vuile man is het.' Ze schonk me een glimlach en tilde me half op om me in mijn bed te zetten.
'Moet ik wat voor je halen? Je hebt vast honger?'

'Niet echt. Dank je.' Ik keek mijn moeder even nadenkend aan tot ze knikte en naast me kwam zitten.

'Lieverd.' Begon ze toen serieus. 'Ik moet je wat zeggen.' Ze schraapte haar keel. 'Je weet dat ik verstoten ben uit de districten. Maar dat ben jij niet.' Haar stem haperde. 'Ze willen dat je ons district leid.'

'Wat willen ze.' Fluisterde ik toen.

'Ze willen dat je terug komt.'

Sorry... ik weet het, het is een heel kort deel. Maar ik vond dit zo een goed einde van een hoofdstuk dus ja. Het spijt me.. 😊😊
Maar goed, nieuw deeel!

Meer heb ik om eerlijk te zijn niet te zeggen dus. Tot het volgende deel xxx

Oh ja VOLG ME dank je. Want ik heb een nieuw boek gepubliceerd en ik vind wel dat iedereen het moet lezen 😂, ga ervoor dus!