Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

25

'Hey daar.' Milo liep geïnteresseerd naar de bank en zette zich naast me.

'Hey. Daar?' Vroeg ik langzaam opkijkend van mijn saaie boek.

'Ja? Hey? Daar?' Hij fronste en zette zichzelf in kleermakerszit op de rode bank.

'Dat meen je niet, toch?' Ik sloot mijn boek.

'Oh jawel? Niet goed genoeg?' Milo keek Me vragend aan. 'Wat dacht je van: Hallo hier?'

'Je ziet me terug na duizend maanden en zegt Hey daar?'

'Oh dat.' Zei jij toen.' Luna, ik wilde elke dag naar je toe gaan maar ik werd opgesloten door Ahren in mijn kamer. Hij zei dat ik helemaal genezen moest zijn, maar volgens mij wilde hij me straffen omdat ik je mee naar de stad genomen heb.' Milo haalde zijn schouders op. 'Ik was zwaar toegetakeld door iets weet je? Mijn hersenen werkte niet meer en ik had wel tien breuken opgelopen. En dan nog al die grote schavingen.' Milo kon het niet eens meer op twee handen tellen dus stopte hij en keek hij me aan. 'Geen idee hoe.'

'Oh.' Was mijn uiteindelijke antwoord.

'Het spijt me Luna.' Zei hij toen zo serieus mogelijk.

'Ik dacht dat je me niet meer wou zien. Dat je jezelf misschien schaamde.' Gaf ik toe.

'Ik? Mijzelf schamen?' Milo fronste. 'Dat méén je toch niet?'

'Oh ik meende het wel. Maar het was waarschijnlijk gewoon dom om dat te denken.' Ik haalde mijn schouders op en keek Milo enkele seconden aan.

'Heb jij iets op gelopen?' Vroeg hij toen terwijl hij mijn lichaam scande, waardoor ik me bekeken voelde.

'Alleen mijn ribben. Maar dat geneest wel weer.'

'Hoe zit het met je been?' Vroeg hij toen voorzichtig.

'Wat is er met je Been?'

Mijn ogen rukte zich zelf open en ik sprong op van de fluwelen bank.
Ahren stond in de deuropening en ik keek even kwaad naar Milo.

'Luna?' Waarschuwde Ahren me. 'Wat is er met je been? Is er iets gebeurd met je wat ik niet wist?'

'Euh..' begon ik. Niet wetend hoe ik moest liegen.

'Luna. Volgens mij word het tijd.' Milo zette zich goed alsof hij een spektakel verwachtte.

'Ik weet het.' Fluisterde ik.

'Luna?' Siste Ahren nu. 'Ga zitten.'

'Ik..' maar ik stond het toe.

Ik liet me achterover zakken op de bank.
Toen Ahren mijn benen naar zich toe trok, trok er een hevige pijnscheut doorheen.
En toen brak mijn hel los.

'Shit! Wat is dit?' Ahren keek woedend op. 'Waarom the fuck heb je me nooit gezegd wat er verdomme met je been aan de hand is?'

Misschien omdat jij dit gedaan hebt?
Bedacht ik me.

'Wie heeft dit gedaan? Ik vermoord die persoon.'

'Grappig feitje.' Begon ik toen. 'Jij was het.'

En dit leek iedereen van zijn stuk te brengen.
Ahren fronste.

'Wat?'

'Toen ik vluchtte met Raven heb je me gesneden met je klauwen.'

'Heb je het zo lang verzwegen?'
Ahren keek me gecontroleerd aan.

'Ik..' ik staarde naar mijn opgezwollen en rood uitziende been.

'Maar.. het ziet er niet alleen als een ontsteking uit hoor.' Ahren bekeek de wond grondig. 'Volgens mij zit er iets in je been.'

'Huh?' Ik volgde Ahren met mijn blik.

'Als we dit niet snel behandelen kan je misschien wel dood gaan. Of kan je je been zo kwijt raken. Als dit nog te redden valt tenminste.'

'Oh wat? Ga je me nu opereren?' Begon ik geïrriteerd.

'Oh meer dan dat.' Ahren tilde me met zijn kracht op. 'En ik laat je zeker niet meer op twee benen staan.'

En toen verliet hij de kamer met mij als een mislukte aap in zijn armen.

---

De dokterskamer zag er vooral medisch en wit uit.
Iets wat ik liever achterwegen wilde laten in mijn leven.
Ik had altijd alles met bloed gehaten.
En zeker operaties vond ik het engste.
Op mijn twaalfde toen we in de lagere school een wolf moesten opensnijden en de delen uit zijn lichaam moesten halen had ik mezelf opgesloten in het conciërge hok en weigerde ik nog naar buiten te komen.
Een week later had ik in alle kranten gestaan.

Ahren zette me op een ligstoel die hij helemaal naar achter drukte.

'Je bent gek dat je me niets verteld hebt liefje,' Ahren schudde zijn hoofd.

'Liefje?' Ik trok mezelf op en staarde hem boos aan.

'Ach ja, wen er maar aan.'  Ahren grijnsde. 'Het gaat je, je hele leven achtervolgen.'

'En dan loop ik er mijn hele leven voor weg.' Zei ik bits.

'Ja ja.' Ahren schudde met zijn hand en beval me achteruit te leunen.
En omdat ik zelf ook graag af wilde van mijn gekwetste alles deed ik dat ook.

Milo kwam een tijd later ook de kamer binnen en hij fronste en lachte.

'Is het zo heftig?' Hij snoof. 'Ik bedoel.. kom op!' Hij schudde zijn hoofd en zette zich in een leun stoel.

'Het is niet zo maar heftig.' Ahren bekeek mijn wond.

'Nou door wie zal het komen.' Het verbaasde me dat Milo niet bang werd van Ahren.
Zelfs niet toen hij hem een uitdagende blik gaf.

'Nog een groter probleem.' Zei hij toen, Milo negerend. 'De Sneeën zijn al geheeld.'

'Wat betekend dat?' Al kon ik dat al voorspellen.

'Milo.' Ahren negeerde me en vestigde zijn blik op Milo die leek te begrijpen wat hij bedoelde.

'Ahren?' Ik tikte hevig met mijn hand op zijn schouder. 'Wat ga je doen?'

'Sneller.' Negeerde Ahren me weer.

Milo stond op uit zijn stoel en rende door de kamer.

'Negeer me niet.'

'Niets Luna. We gaan niets doen.' Hij duwde me in de stoel en hielt me zo voor ik begon te beseffen wat er ging gebeuren.
.. oh mijn god.

Als een inktvis spartelde ik met mijn armen maar Ahren leek te sterk te zijn.

Toen Milo voor mijn zicht verscheen glimlachte hij en stelde hij me gerust alsof het hem plots wel wat ging interesseren.
En toen wankelde ik Weg. Naar de diepte. En voelde ik me loodzwaar. Te zwaar voor deze wereld op dit moment.
En ik bleef bij de gedachten dat ze mijn been gingen open snijden.
Want dat gingen ze doen.
Mijn been opensnijden.

Whahahah dit stuk is zooo slecht geschreven.
Ik had even dus geen inspiratie. En toen kwam ik op het idee 'been opensnijden'.
Ik heb gewoon genoeg van Luna's been denk ik.
Ik vind dat het wel lang genoeg heeft geduurd om dat steeds te herhalen.
Nu zijn er belangrijkere dingen die moeten gebeuren dus ja.
Sorry voor dit brak hoofdstuk.
Tot later..

Oh Jaa..
Nieuw deel!!!
😂😂