Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

30

Voor ik het wist liepen we niet meer op de zelfde lijn.
Ik liep een heel stuk voor. Mijn energie bron leek telkens beter te worden en ik leek niet moe te zijn.
Dat was vreemd voor mij en mijn conditie maar ik mocht het wel.

Ahren riep iets tegen ons wat te maken had met een schuilkelder en Raven trok me naar een andere richting.
Ik bestudeerde de kant waar we naar toe liepen en Raven beval me niet achteruit te kijken.
Dat deed ik niet.
Omdat ik bang was dat er dan iets zou gebeuren. Zoals er altijd gebeurde in films of boeken.

'Waar is Ahren?' Vroeg ik toen me opviel dat we maar met z'n tweeën waren.

'Hij lijd ze af.' Antwoordde Raven terwijl hij me achter een boom trok.

'Waar is die schuilkelder?' Vroeg ik om me heen kijkend.

'Je staat er op.' Raven duwde me een stuk opzij. Het was volgens mij niet eens als een lieflijk gebaar bedoeld. En dat kwetste me.

Hij trok een met gras beladen luik omhoog en scheen met een zaklamp uit een van de struiken op het schouwspel beneden. Goh, ze waren op alles voorbereid. Was mijn eerste reactie.
Tot ik een schreeuw hoorde.
En dat was overduidelijk Ahren.

'Waag het om weg bij me te lopen want dan vermoord Ahren me.' Dat was niet mijn idee geweest.
Maar ik zweeg zoals hij ook gedaan had toen ik hem vroeg om een uitleg.

Hij kroop als eerste door het donkere gat en liep een stuk door tot ik een plof hoorde. Dat betekende waarschijnlijk dat hij op grond stond.

Daarom klom ik achter hem aan tot ik naast hem in de duisternis stond.

Zijn zaklamp gaf maar een straaltje licht.
Maar het was net genoeg om te zien waar we waren.
Een onmogelijk verplaatsbare deur was in een muur gebouwd en hij was helemaal van kogelvrij metaal.
Raven trok me mee en timmerde een deun op de deur met zijn knokkels.

De deur ging met een gigantisch lawaai open. Zo vreselijk dat mijn oren begonnen te suizen en ik bang werd dat de vreselijke wezens ons zouden horen.
Er scheen een zacht licht door de deur toen hij op een kier stond.
Raven fluisterde iets naar de persoon voor hem en ze lieten Raven binnen voor ze zich op mij wende.
Een sterk gebouwde man die me nog nooit eerder opgevallen was zette een stap in mijn richting en bekeek me.

'Het is de Lupa.' Hij boog zijn hoofd om me daarna binnen te laten.
Toch iemand die me aanvaarde als zijn meesteres. 'Breng haar naar de extra beveiligde ruimte. Die aan de linkerkant van de gang.' Zijn zware stem bracht me de rillingen op.

Het was zo een persoon waarbij je uit de buurt zou blijven.
Een ander persoon knikte en ik liet me door hem leiden.
Anders zou ik dat niet gedaan hebben.
Maar ik had geen zin om het moeilijke wicht uit te hangen.
Zo was ik niet. Dat was misschien wel wat vele mensen dachten, en daarom wilde ik dat zoveel mogelijk vermijden tot de mensheid in zag dat ik wel beter wist dan me zo te gedragen.
Ik moest volwassen blijven.

Er strekte zich hele gangen uit over het ondergrondse terrein.
Ze hadden allemaal een nummer waardoor het makkelijker was om te onthouden en elke deur bestond uit een onmogelijk open te breken metaal.
Het leek net een gevangenis.
En ik hoopte maar dat, dat het niet was.
De beveiligingskamer bevond zich op een heel onzichtbare plek.
Hij was extra beveiligd al viel dat aan de buitenkant niet op.
Maar aan de binnenkant zag je de dikte van de deur en de vele codes pas echt.

Ik was blij dat iemand aan mijn moeder gedacht had.
Zij en Isabel zaten ergens in de hoek van de kamer op zetels. Isabel wreef met haar linker hand over mijn moeders schouder die hevig heen en weer bewoog.
Ze trilde als een gek.
Toen de deur achter me werd afgesloten merkte mijn moeder me pas op.
Ze sprong haast op me en begon te huilen in mijn dunne shirt.
Ik was zo in schok dat ik niet eens de kans kreeg om te huilen.
Mijn gedachten bleven maar bij die vreemde wolven.
En stil aan begon ik bang te worden dat deze dingen iets met mij te maken hadden. Niet alleen omdat ze ontzettend veel op me leken. Maar ook omdat in me anders begon te gedragen bij hun in de buurt. Sterker. Sneller. Leniger.
Het was een drama. Een onmogelijk verklaarbaar drama.

Nieuw deel!!!
Ik zei al eens dat het me spijt dat ik zo weinig actief ben de laatste tijd!
Maar Hey ik zag juist dat ik bijna honderd volgers heb.. en dat is best weinig eigenlijk maar shhh wees maar stil!

Ik ga veeeel schrijven in de vakantie hoor dus no worrys byuuuu xxx