Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

14

Een gil verliet mijn lippen.
Dit was misschien wel het luidste geluid dat ik had gemaakt in de tijd dat ik hier was.
Mijn ogen gingen wijd open staan en ik verloor de controle volledig over mijn lichaam.
Zonder een waarschuwing stormde ik naar voren terwijl ik de mensen die voor Isis stonden opzij duwde en ontweek.
Tranen maakte mijn wangen nat en mijn ogen wazig. Ook al had Isis me verraden dit had ik nooit gewild.
Isis had me naast al dit zoveel goeds gedaan. Ze liet me lachen en goed voelen.
Met een ruk trok ik de persoon voor Isis weg. En toen stortte ik echt in.
De brok die in mijn lichaam had gezeten barstte open en schreeuwen verlieten mijn lippen van de pijn die in me open barstte.
Isis lag met open en bleke huid voor me.
Ze leek zo erg op een standbeeld dat ik niet zeker wist of ze echt was of niet.
Toen ik haar wang aanraakte voelde ze koud aan, en uit bezorgdheid sloot ik mijn armen om haar lichaam om haar warm te houden.
Zelfs toen mensen me weg probeerde te rukken liet ik haar niet los.
Ik vloekte woorden tegen de mensen voor me. Zelfs tegen Ahren toen hij me weg probeerde te halen.

Ik nam geen tijd om naar de doodde persoon naast Isis te kijken.
En dat kwam ergens omdat ik al wist wie het was.

'Het spijt me.' Fluisterde ik toen in het oor van Isis. 'Het spijt me.'

'Luna.' Bracht Ahren na een lange stilte samen met het geluid van mijn gesnik en geschreeuw uit.

'Nee.' Brulde ik kwaad. 'Laat ons met rust!' Schreeuwde ik toen.
Dat was wat ze moesten doen. Me met rust laten.

'Ga weg!' Riep ik nog een keer. 'Stop en ga!'

'Luna het heeft geen zin om dit te doen.' Zuchtte Ahren.

Met een ruk schoot ik overeind zonder de handen van Isis los te laten.

'Oh ja?' Ik draaide mijn hoofd zijwaarts.
Oh god. Mijn lichaam verloor echt de controle. 'Want volgens mij heeft voor jou niets zin.' Die woorden spuugde ik eruit.

Dat waren ook de laatste woorden die ik uitsprak voor mijn botten zich uitstrekte en weer in een krompen, mijn kleren uit één scheurde en vier poten de grond op de hal betraden.

Ik had mijn Wolfgeest toegelaten.

---

Ik had lang aan mezelf beloofd dit nooit te doen.
En dat alles alleen om dat mijn wolfgeest een man was.
Omdat ik bang was dat mensen me vreselijk zouden vinden voor wat ik was.
Want dat was ik. Vreselijk. Vreselijk en onmogelijk.
Mensen deinsde verschrikt achteruit toen Chedar zijn tanden ontblootte en een grom de hal vulde.
Ik versperde iedereen de weg die naar Isis toe wou komen terwijl mijn ogen zich geen een keer van die van Ahren verlieten.

'Isis.' Ahren leek niet verrast.

Nog een grom verliet mijn lippen maar Ahren weigerde achteruit te deinzen.

'Laat haar naar buiten gaan.' Zei hij toen.

'Het is een man..' hoorde ik en Chedar
sommige mensen verbaasd fluisteren.

'Laat. Haar. Uit. Nu!' Riep Ahren dan kwaad terwijl hij zich omdraaide en weg snelde.

Dit was niet iets wat ik niet had verwacht om te horen. Buiten het fijt dat Ahren me uit wilde laten.
Mijn poten bewogen zich echter niet van de grond.
Niemand zou Isis aan mogen raken.
Wat ze ook met haar gingen doen ik zou niet opzij gaan.
En toen gebeurde het gene waar ik op had gewacht.
Een schreeuw klonk door de hele hal.
Raven kwam met een rood gezicht naar voren en duwde elke man voor zich opzij, al was dat niet echt nodig want iedereen liet hem erlangs.

Dat was het moment waarop ik opzij sprong en Raven doorliet.
Raven zijn blik gleed over het morsdode lichaam en hij verloor zijn controle zo snel dat hij in zakte en half op Isis neer viel.
Zijn snikken hielt niet op en hij bleef haar haar maar steeds ordenen.
Toen ik me terug omdraaide stonden mensen gebogen.
Nog een grom verliet mijn lippen.
Ik kon me zelf niet bedwingen.
Ik wou niet eens weten hoe het was om nu in Raven zijn schoenen te staan.
Ik zou dood gaan.
Helemaal.
Ik ging nu al dood. Oh god.

'Ze moest naar buiten.' Merkte iemand toen op.

Mijn scherpe blik schoot door de zaal en viel op een onbekende man die zich naar de deur leidde om hem open te doen.

'Shit.' Hoorde ik toen nog iemand zeggen.
Ik moest me niet omdraaien om te weten dat dit Milo was. 'Waarom zit er een wolf in onze gang?'

'Het is Luna.'

'Nee dit is een man idioot.' Zei Milo bits. 'Dat zie je toch zo? Heb je nooit geleerd hoe een wolf en een wolvin eruit zien? Zeer verschillend eigenlijk.'

'Laat haar naar buiten!' Schreeuwde De onbekende man nu weer.

Ik hoefde niet te wachten tot iemand mijn nek vel beet greep en me als een hopeloze puppy naar buiten droeg.
Chedar zijn poten schoten al naar de deur en eindigde in de frisse omgeving van het gebouw.
Een laag die zich over de vele problemen had gevormd Brande zich weg en verdween.
Medelijden borrelde in me op en ik verloor de controle weer.
Chedar zakte op de grond terwijl ik mijn ware gedaante weer overnam en toekeek naar de blootte huid van mijn armen.
Een briesje vloog over me heen.
De tranen die uit me dwarrelden hielden mijn gezicht warm terwijl de rest rilde van de pijn, de angst, en het verdriet.
Mijn ogen werkte niet meer mee en maakte alles zo wazig dat ik enkel nog een vlek kon zien over het hele oppervlak waar ik me op bevond.
Mijn handen grepen naar de aarde en mijn nagels groeven zich er zo in dat ze vol kwamen te zitten met vuil.
Maar wat kon mij het schelen?
Ik had veel betere dingen te doen dan hierover piekeren.

Een hand werd om mijn schouders geslagen en het kon me niet eens meer schelen dat ik spiernaakt op de grond lag.
Terwijl ik werd opgetild tot ik op beide voeten stond staarde ik naar de wazige figuur voor me.
Een meters groot laken werd om me heen gewikkeld terwijl de sterke armen van de onbekende persoon me op tilde en voort droegen.

Nieuw deel!
Oh ik heb eigenlijk wat te zeggen maar ik ben nog al aan het twijfelen aangezien we nog niet ver in het boek zijn.
Als ik het zou vertellen zou er sowieso een apart deel komen maar ik ben nog steeds niet zeker.
En terwijl ik hier zit te piekeren of ik het wel of niet zou doen kunnen jullie misschien een reactie achterlaten!
Want daar houd ik van xxx
Goedemorgen, goedemiddag, goedenacht
Anthe