Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

33

Mijn vader was de hel.
Na dat ik dit te weten gekomen was werd mijn gehoor op stil gezet.
Ik begon stilaan gek te worden.
Ik zat vol leugens en verraad.
En dat wist ik niet. Voor bijna 19 jaar had ik dat niet eens door.
En ik begon me af te vragen of ik daarom gekoppeld was met Ahren.
Het verklaarde alles. Waarom ik een man als Wolfsgeest had. Waarom die vreemde dingen zo op mij leken. En ik was niet de enige. Helemaal niet zelfs. Duizenden anderen hadden dit ook mee moeten maken. En uiteindelijk was hun hart in staal veranderd.

'Is mijn moeder dan mijn moeder of niet?' Ik begon bang te worden van al de antwoorden die me verteld werden.

'Maak je geen zorgen Luna. Je moeder is je moeder.'

'Hoe kan ze mij gekregen hebben.. ik snap het niet..'

'Waarschijnlijk heeft hij je overgebracht naar je moeder. Zonder dat ze het wist.'

'Dus hij heeft haar eigenlijk..' ik walgde.

'Luna, stop met dingen in je hoofd te halen.' Ahren draaide zich volledig naar me om. 'Ik weet hoe moeilijk het is om dit te horen. Maar je moet beloven dat je dit aan niemand verteld. Zelfs niet aan Raven.'

'Ik wil niet 1 van die dingen worden.'

'En daarom moet je bij mij blijven Luna.'

'Waarom stuur je me dan naar mijn district?' Ik keek verbaasd naar zijn bleek wordende gezicht.

'Ik denk dat we allemaal naar je district moeten gaan.'

'Wat?'

'Ik denk dat we om hulp moeten vragen. En de districten kunnen dat geven.'

'Kunnen we niet naar buitenstaande roedels gaan?' Ik schudde mijn hoofd. Dit was een slecht plan.

'Zij leiden onder het zelfde als wij doen.' Ahren begon stilaan dingen in te zien merkte ik op. 'Ik geef je tijd om na te denken Luna. Ik moet dingen gaan bespreken.'

En toen verliet hij de vreemd gebouwde kamer.
En ik bleef alleen. Met mijn verwoeste en neppe leven.

---

De rest van de uren bracht ik door op de stenen bank. Weg van mijn moeder. Omdat ik bang was dat ik in zou storten bij haar. Bij iedereen waar ik om gaf.
Het ergste vond ik nog dat zij er niets van wist. En zelfs mijn doodde vader niet.
Ik was een uitschot. Net als vele andere van ons. Ik was het zelfde als deze monsters. Ik zou misschien ook zo als hun worden.
En Ahren ook.
Mijn handen klemde zich vast aan mijn coltrui. En ik deed mijn best niet te schreeuwen en al mijn emoties op te doen.
Ik was vervloekt. Net als deze moordende dingen.
En ik zou voor de rest van mijn bestaan moeten liegen. Moeten leven in een waar leugen.
Ik zou ervoor moeten zorgen dat  ik niet in deze zieke bende zou komen.
Het was net een epidemie.

Ik wilde niets geloven van alles wat ik zag.
Ik wilde wakker worden en opstaan vol vreugde en liefde.
En ik wilde ervoor zorgen dat ik dit nooit gehoord had.

Ook Begon ik eindelijk te begrijpen waarom ik gekoppeld was met Ahren.
Het begon allemaal tot me door te dringen.
En dat maakte me net zo gelukkig als dat het me ongelukkig maakte.
Ik had mezelf eindelijk gevonden.
Op een trieste en onmogelijk verdrietige manier.
Ik kwam uit de hel. Ik was een helle monster, en Ahren was mijn broer.

Omdat mijn vorige hoofdstuk zo kort was besloot ik nog een deel te plaatsen, en dat is ook zo kort dus eigenlijk is het samen 1 lang deel..
wauw ik ben slim ook.
Nou ja nog een fijne krokusvakantie. Als je nu vakantie hebt tenminste..
bye bye xxx