otornim • jicheol

045

HINAWAKAN ko nang mahigpit ang kamay niya.

"Please, be fine. Be fine," bulong ko.

Nanginginig na siya at parang wala na talaga siyang ulirat. Para pa siyang nahihirapang huminga dahil ang lalalim nang mga paghugot niya nang hangin. Mas natataranta tuloy ako at natatakot.

"Malapit na tayo, hyung. Konti na lang," Seokmin informed.

Ni hindi ko man lang siya pinagtuunan nang pansin. Ang buong atensiyon ko ay nasa napakaputlang si Jihoon. I am hugging him and keeping him tight to my body. I am making sure he'll still be fine and comfortable kaya niyakap ko siya.

I can't believe na ang Lee Jihoon na ito pala ang magpapalabas nang ugali kong ito. Ni minsan ay hindi ako natakot nang sobra sa buong buhay ko. Ni minsan ay hindi pa ako nanginig sa takot, pinagpawisan at halos maiyak na rin. Letse, ang lakas nga rin nang kabog nang puso ko sa dibdib ko. Para na akong mahihimatay sa kaba.

"Malayo pa ba?!," sigaw ko kay Seokmin.

"Dalawang minuto na lang!," he shouted back. Marahil ay natataranta na rin.

I touched Jihoon's pale cheeks. I caressed his face and tried to talk to him. "Hoy, Pres, huwag kang maaano, okay? Kapag hindi ka na nakalabas nang ospital nang buo, hindi na ako lalapit sayo. Ayaw ko na talaga sayo. Kaya kumapit ka, okay?," bulong ko.

I bit my lips when I saw his lids moving. His mouth trying to stretch a faint smile. "C-Cheol..," he called.

Nag-aalalang hinaplos ko ang mukha niya. "W-What?"

His eyes opened, but only half-lidded. He's smiling at me at halata ang tuwa sa mukha niya. "Y-you're hugging me. Kinikilig ako, b-beyb," he managed to say.

In normal instances, I would have scowled already. Pero sa sitwasyon ngayon, kahit halikan niya ay di yata ako makapagreklamo. Ni hindi ko nga alam ang irereact ko!

"Hyung, nandito na tayo," Seokmin said.

Bumaba siya para buksan ang pinto sa tabi ko. Tinulungan niya akong ibaba si Lee Jihoon. Nang makababa ay ako na rin ang nagbuhat sa kanya, while Seokmin came rushing towards the nurses in front to call for help. I almost stumbled in walking on the stairs pero pinilit kong ibalance ang katawan ko. Papayag ba akong masaktan pa ang liit na ito? Hindi. He's been in pain for almost a week already, hindi naman ako tangang dadagdagan pa amg sakit niya ngayon.

Halos sundan namin siya ni Seokmin sa kung saan man siya dinadala. Pero pinigilan kami nang nurse. Kinakabahang napaupo kami sa sahig at napasandal sa dingding, hingal na hingal at pagod na pagod.

"What happened to him?," tanong ko kay Seokmin.

He brushed his hair and sighed. "Alam mo naman na halos isang linggo na siyang may lagnat diba? Nakapasok naman siya, eh, kasi wala na daw siyang lagnat, which is true dahil okay naman na amg temperatura niya. Ang kaso, bumalik diba? Then, tatlong araw na nagpapabalik-pabalik yung lagnat niya. Tapos kahapon, bigla siyang nagkarashes and he told me those were allergies, naniwala naman ako. Pero kanina kasi, habang pinipilit ko siyang kumain, nagtatago siya sa ilalim nang kumot at pero kita ko ang mga pigil na pagyugyog nang katawan niya. Ungil siya nang ungol na parang nasasaktan siya nang sobra. So I panicked. Hindi na ako nagpaalam pa, I took the blanket off him. He was p-pale, hyung. Very pale na parang wala na talaga siyang dugo. Umiiyak siya. At halos di makagalaw sa kinahihigaan niya. And..and..his nose was..b-bleeding."

Marahil kung ako rin ang nakasaksi ay maghihysterical din ako. That's Lee Jihoon, the life of students at the school, at kahit sino man, kahit naiinis o may galit sa kanya, matatakot din. Dahil kahit gaano kademonyito ang presidente nang student council, alam ng lahat na mahal niya ang bawat estudyante sa paaralang iyon. Kaya nga simula nang 1st yr hanggang ngayon, he is still the president.

And I am reacting because I am his friend. Hindi ako nagreact dahil lagi akong may benefits at gifts sa kanya. And Lee Jihoon is my special friend.

"Do you it's dengue or something like that?," tanong ko.

He smiled sadly.
"I think s-so. Last week kasi, tumulong siya sa cleaning nang school garden kahit na alam niyang madaming lamok dun and such," he answered.

I fell silent. Inalala ko ang pangyayaring iyon last week. And I suddenly felt guilty dahil alam ko na ang dahilan kung bakit siya nandun.

Wow. Lee Jihoon can get serious like that for a guy like me.

"I was there."

"Yes, you were," he agreed.

-
Ran

☺☺