otornim • jicheol

076

CLICK.

Ipinikit ko agad ang mga mata ko nang magbukas bigla ang pintuan. Nagpanggap akong tulog at talagang nilaliman ko pa ang paghinga ko.

Rinig ko ang mga nagmamadaling yapak nang kung sino. I wanted to frown, ang kaso ayaw kong mahuli. Then, I felt someone stood beside my bed. My heart suddenly raced when a sweet scent invaded my nostrils. My Ji.

"Cheol."

Agad na napamulat ang mga mata ko nang marinig kong nanginig ang boses niya. My eyes met his teary ones.

Worry is visible in his eyes. Halatang pagod na pagod siya. Magulo ang buhok niya at lukot lukot pa ang black na sweater na suot niya. He's panting and breathing hard. Kagat kagat niya ang mga labi niya.

"MyJi, anong meron?," I worriedly asked.

He pursed his lips. Pagkatapos ay napasimangot siya. Nagulat pa ako nang hampasin niya ako bigla. Pagkatapos ay bigla na lang siyang ngumawa.

"My Cheol naman, eh! Pinakaba mo ako! Bakit di mo sinabi agad? Pwede mo namang ipasabi sa mga kaibigan mo, eh! Kung di pa kita namiss hindi ko pa malalaman! Bakit ka ba ganyan? Pinakaba mo ako! Pinag-alala!," he shouted. Tears swelled at the edge of his glaring eyes.

Napakagat-labi tuloy ako.
Uh, paano ko ba sasabihin? He's worrying for me. He's crying. He still care. God, why am I feeling this again?

"S-Sorry," I apologized.

Mas lalo siyang napahikbi. Padabog siyang umupo sa tabi ko. At nang iniangat niya ang kamay niya ay napapikit ako. Hahampasin na naman ako, eh.

Pero fifteen seconds na ang dumaan, hindi pa rin lumalapat ang kamay niya sa balat ko. So I opened my eyes to peek. Nakastop sa ere ang kamay niya at kagat-kagat niya din ang ibabang labi niya. Pain crossed his eyes and he blinked it fast away. But a tear still fell from them.

"You are afraid of me," he said, pained.

Ha?
I frowned at him. "Anong afraid?"

He pouted. Ibinaba niya ang kamay niya at napaiwas nang tingin. "I won't hit you, My Cheol," he said.

I accidentally bit my tounge, but I didn't react. Idinadigest ko kasi ang sinabi niya. And I suddenly felt guilty when the idea sank in.
Hala.

Mabilis kong hinablot ang kamay niya at hinawakan iyon nang mahigpit. Napatingin siya sa akin at natigil din siya sa pag-iyak. Halata ang gulat sa mukha niya. Then, I started talking.

"I'm sorry, MyJi. Masakit ka kasi manghampas, eh. Pero di naman ako takot sayo. Takot lang ako sa hampas mo, masakit pa kaya ang katawan ko, baka lumala. At saka, bebe, masyado kang cute at malandi para katakutan—"

Ayun, nabatukan ako nang tuluyan. Magrereklamo sana ako pero hindi ko na nagawa. Lumapat kasi ang mga labi niya sa mga labi ko. My eyes widened at the shocking sparks of heat that travelled from his lips to mine. Napakapit tuloy ako nang mahigpit sa kumot ko.

Gosh! He's kissing me! My Jihoon is kissing me! Again! And it feels... heavenly.

"Bwisit ka, Cheolko. Huwag mo akong nilalait nang ganun kapag ganito ang nararamdaman ko. Hindi talaga ako nakakapagpigil kapag ganito," he whispered.

My heart thump-thumped very hard. And it was so annoying already. Parang gusto ko nang sigawan iyon na huwag ng tumibok nang ganun kalakas kung ayaw niyang ako mismo ang magtatanggal sa kanya at ibato sa nakadipang mga kamay ni Lee Jihoon! Gets niyo?! Hindi, dahil hindi niyo alam ang tunay na iniisip ko!

The denials have been fading slowly and I'm seriously living with these problems for how long already!

I sighed and calmed my nerves. I need to calm. Baka may magawa akong mahihirapan akong gustuhin at iheyt at the same time. Hinigpitan ko ang paghawak ko sa kamay niya. Tinitigan ko siya sa mga mata at saka ngumiti nang tipid.

"I'm sorry talaga, Ji," I apologized, again.

He was just staring back at me. May mga pagkakataong humihigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko at lumuluwag naman minsan. Then, I could feel his fingers playing with my palm. Para akong mapapabuntong-hininga sa antisipasyon sa irereact niya.

God, speak, MyJi. Huwag mo akong pakabahin nang ganito.

"What was that sorry for?," he suddenly asked.

Natigilan ako.
Para saan nga ba iyon?
I couldn't answer. Maybe because I know that that has something to do for everything that happened.

He chuckled. Parang gusto kong abutin ulit ang kamay niya nang bitawan niya ang kamay ko. Medyo lumayo pa siya sa akin na siya namang ikinataranta ko.

"Ji—"

"You have a girlfriend. And you love her. You are in love with each other," he cut me.

Girlfriend? Bakit siya na naman ang problema?
Bigla akong nainis sa thought na yun.
Why did I even had one?

"My Ji—"

"And I already have Jisoo. I like him. And he said he loves me."

He like him? Isa ding problema. Letse.
Mas lalong hindi ko iyon nagustuhan.
Why did he even had that Hong fvcking Jisoo?

"You just like him, My Ji," pigil ang inis na sagot ko.

His face suddenly turned stoic. Nagseryoso siya. And I didn't like it.

"Just is a big word. Don't put it anywhere between that line. Because like is also a big word for me. Hindi dapat nagtatabi ang dalawang magkasinglaking salita," matalim ang mga matang kontra niya.

My eyes sharpened, too. So, ibig sabihin, seryoso siya sa lalaking yun? He is not just in like na as in yung mababaw na like lang! It was something more special than that!

"You can't like him!," I shouted.

Biglang tumaas ang dugo ko dahil sa mga iniisip ko at di ko mapigilang isigaw iyon. Medyo nanakit ang pasa sa gilid nang labi ko pero hindi ko iyon pinansin. I am more aware on what is tearing inside my ribcage.

He can't like him, right? He said he loves me! Many times!

"You can't tell that. Sa tagal na naming magkakilala at magkasama ni Jisoo, hindi naman yun malabo. At saka, he was always there nung mga panahong naiinis ako sayo dahil sa pagsasawalang-bahala mo sa nararamdaman ko para sayo," he seriously said.

Hindi ako nakasagot. But that painful beating of my heart spoke for me. Hindi ko na naman matanggap ang mga naririnig ko sa kanya.

Dahil sa hindi ako makapagsalita ay nagpatuloy siya sa pagsasalita. Which even gave me more unexpected and unacceptable thing to hear.

"Nagtataka na nga ako, Choi Seungcheol. Bakit ako nagkagusto sayo? Bakit ko nasabing mahal kita? Eh, lagi mo naman akong sinasaktan, mapaonline man o personal. Badtrip ka din minsan. Masyado ka pang conscious sa pagiging straight mo. Maarte ka din. At alam ko pang may gf ka. Bakit ikaw pa? Pwede namang si Jisoo, diba? He's always making me happy, ni hindi nga alam manakit nun. Hindi siya conscious sa kasarian niya kasi tanggap niya ang sarili niya. Hindi siya maarte, maliban lang kapag uod at multo na ang pinag-uusapan. And he's single," then, he paused, he stared at me and gave me a frown before speaking again, "And my suitor Kwon Soonyoung is even better than you. May sabit nga lang yun."

Fvck. Dalawa pa pala sila.

---