otornim • jicheol

061

I LOOKED at the little guy with a black hair at the other side of the room.

Lee Jihoon.

Hindi ko maiwasang titigan siya at paulit-ulit na sinusulyapan. Halos hindi ko matanggal ang paningin ko sa kanya at hindi ko sana tatanggalin kung hindi lang ako natatauhan tuwing naririnig ko ang mahihinang paghahum ni Elyza sa tabi ko. Parang alarm clock lang ang boses niya na sa tuwing naririnig ko ay nagigising ang diwa kong nalulunod na sa pag-iisip sa presidente nang student council.

Lee Jihoon. He's...

Pasimple kong kinapa ang dibdib ko. There is still guilt inside me. At lumala iyon nang makita ko siya pagpasok ko palang nang booth.

And I was surprised. Nagulat ako sa ayos niya. Parang gusto kong tumakbo palapit sa kanya kanina at sitahin siya sa suot niya. Everybody around him is staring at that milky and sexy skin on his thighs that are not covered by the little piece of cloth he's wearing. And some boys outside are talking about how he looked sexy and gorgeous with his new look. At ang nakakainis ay narinig kong pinag-uusapan nang ilang tao sa paligid na may balak daw silang ligawan siya.

I feel so frustrated. Pilit na lahat nang reaksiyon ko, maging halos ang mga galaw ko. Naiinis na rin ako. But everytime I see Elyza ay parang nag-iiba ang pakiramdam ko. Parang gumagaan naman kaunti at napapangiti niya ako. Pero lagi namang sumusulpot sa utak ko si Lee Jihoon kaya walang ano-ano'y nawawala na naman ako sa mood. Letse.

"Babe?," untag ng kasama ko.

Iniwasan ko nang tingin si Ji at tiningnan si Elyza. Nginitian ko siya.
"Bakit?," I asked.

She smiled back at me. Kumapit siya balikat ko at saka sumubsob sa doon.
"Kanina ka pa nakatingin dun sa kabilang dulo. Hindi ko alam kung nag-iisip ka o tinitingnan mo lang talaga yung cute na boy," she whispered.

Kung nasa tamang sitwasyon lang, matatawa ako sa sinabi niya. But I am in a annoying time of thinking of Lee Jihoon. Di ko tuliy magawang ngumiti man lang.

I touched her hand and sighed. "I am thinking, babe. Medyo nababother kasi ako plot ko," I answered.

Which is partly true. I am writing my entry for the contest. And it was the story of Elyza and me. Pero hindi ko man lang maisip nang maayos dahil iba ang pumapasok sa utak ko. Hidni ko din maprocess ang plot nang story at hindi ako gaanong convinced sa heroine. I never wrote a story with heroines, they were always heroes. Two heroes.

"Ah, okay. Dito lang ako, babe. Para mainspire ka," she said.

Inspired. I should be inspired para matapos ko ito.
I glanced at Lee Jihoon again. Pero nagsalubong ang mga kilay ko nang makita kong may kaharap na siyang lalaking nakaitim at nakacap.

That man. Yun ang nangidnap sa kanya diba? Ano namang ginagawa niya dito?

...
NAPANSIN na niya ako. Sa wakas napansin na niya ako. Kahit ganyan ang reaksiyon niya, natutuwa ako. My heart is swelling in happiness and no words can express how happy I am right now.

IuUD ko na ba ito sa Watty? I think I need to. Baka mabaliw ako kapag di ko nailabas ang nararamdaman kong ito.

Nagsimula na naman akong magtype nang iuUD ko. Punong puno nang magagandang bagay ang naisususlat ko at di ko maiwasang ngumiti habang nagsusulat. I feel so light and—

"Jiji."

My hand paused from writing. Iniangat ko ang tingin ko at sumalubong sa akin ang mukha nang isang taong gusto kong makita ngayong araw. Unti-unti akong napangiti. Ibinaba ko ang hawak kong ballpen.

"Jiji," I called back.

His eyes twinkled. He suddenly leaned in and descended his face on mine. His lips touched mine. Natatawang itinulak ko siya palayo sa akin.

"Jiji, you called me Jiji," tuwang-tuwang sabi niya.

I shrugged my shoulders and smiled wide. Tinapik ko nang medyo malakas ang pisngi niya at saka bumalik ulit sa pagsusulat.

"I always call you Jiji, Josh. Huwag ka nga. Mukha kang tanga. And you kissed me again. Ilang beses ko bang sasabihin sayo na hindi pwedw ang ganoong pagbati dito sa Korea? Wala ka na sa America, uy. Baka kung anong isipin nang mga nakakita nang ginawa mo,'' paalala ko sa kanya.

But he just smiled it. Inilapat niya ang kamay niya sa kamay kong hindi nagsusulat at hinaplos-haplos iyon.
"Jiji, broken ka daw sabi ni Seokmin," he said.

I stopped writing.
Now that he mentioned it, nararamdaman ko na naman ang mga tingin niya sa akin na siyang ikinatatayo nang mga balahibo ko kanina pa. Awkward, letse.

"Tapos? Ano pang sinabi niya?," I asked, ignoring the feeling of discomfort from Seungcheol's scorching stares.

Hong Jisoo played with each fingers. Then, he brought them towards his face and kissed each. Napangiti ulit ako sa ginawa niya. He's being sweet again.

"And you're being weird. He told me you changed your hair color again and even what you wear. He's worried about you, Woozi," he answered.

"Alam ko. But I'm really okay, Joshua. Nakikita no bang umiiyak ako ngayon at nasasaktan? I can even smile genuinely. Hindi ako magdedwell sa sakit ng nararamdaman ko no. Nakakapangit kaya yun."

He chuckled. He laced our fingers together at ibinaba iyon sa table.
"Mabuti alam mo," he paused and sighed, "..the pain, Jiji. Saan mo ibinaon? In your heart or in you—"

"Notebook."

"Ha?"

Binuklat ko ang notebook na sinusulatan ko at ipinakita ko sa kanya ang first page nang sinusulat ko.

"I'm writing our story. At dito ko ibinabaon ang sakit na nararamdaman ko."

Hinablot niya ang notebook na hawak ko. Then, read what it contains. Habang nagbabasa ay nagsasalubong ang mga kilay niya, tumataas o kaya naman ay gumagalaw-galaw. He frowned.

"Why Otornim, Woozi? What a weird title for a lovestory."

I smiled. Hinila ko ang notebook para bawiin. I answered him when I was already holding it.

"Because that's where everything started. Me, calling him otornim is where everything started and where everything just ended and fallen."

-