otornim • jicheol

087

"MYCHEOL..."

Niyuko ko siya. Nakasandal kasi siya sa dibdib ko at nakasiksik doon. Nakapalibot ang mga braso niya sa katawan ko at ang mga kamay niya ay magkalapat sa may bandang tagiliran ko.

I exchanged place with Kwon Soonyoung. Nung una ay hindi siya pumayag, even Chan complained, pero ng si Jihoon na ang nagsalita ay di na sila nakatanggi. Kaya hayun, magkatabi sila sa likuran, pasimpleng nag-iirapan at nagnanakawan ng mga tingin. At heto, magkatabi at magkayakap na kaming dalawa ni Jiq.

"Bakit?," I asked.

He smiled. He sniffed my shirt. And my heart kicked when he planted a kiss on my chest before speaking. Hmmm...
"You changed your cologne, beyb. You smell sweeter and yummier."

Napangiti ako sa sinabi niya. I buried my nose on his hair and blew a light sigh. "You still smell sweeter and yummier, babe," I said.

He chuckled silently. I know he did even it is soundless. The way his body vibrate and move, I know he did. He even pinched me a little kaya napaigtad ako.

"Ang landi mo, My Cheol," he whispered.

I also chuckled silently. I pinched his arm lightly. And whispered, "Who taught me, My Ji?"

He raised his head to look at me. Rather, show me how he roll his eyes and that freaking cute smile of his. Hindi ko tuloy maiwasang mapangiti din.

I really miss this. Ilang araw ng hindi namin nagagawa ito.

I could feel butterflies playing inside my stomach. Tapos may uod pang gumagapang sa bawat kiliti ko. Parang tatayo na lahat ng balahibo ko sa katawan. At ang puso ko, God, it is pumping so hard in my chest. In short, kinikilig ako.

"Heh, alam kong malandi ako. Dati lang yun. At sayo lang din."

Mas lalo akong napangiti. Idiniin ko ang ulo niya sa dibdib ko at niyakap siya ng mahigpit.
"I changed my cologne because of you," I admitted.

Nagulat siya, I can feel it. Sinubukan niyang iangat ang ulo niya pero pinigilan ko siya. Why, I don't want him to see that certain emotion that is already showing outside me.

"Cheol, why—"

Gumapang ang isang kamay ko papunta sa mga kamay niyang nasa tagiliran ko. I gripped his one hand and laced each fingers. Napasinghap siya at napahinga naman ako ng maluwag.
At least, the sparks are still there.

"Why because of you?"

"Y-Yes. Why?"

I played with his fingers. Hindi ako nakatiis kaya iniangat ko ang mga kamay namin at pasimpleng hinalikan ang kamay niya. My heart fluttered and I can already feel it bursting inside.

"Because I want to smell your sweetness even though you are not with me. I mean, I missed you, My Ji."

"DINO—"

Inilagay ko sa tenga ko ang isang bud ng earphone at saka sumandal sa bintana ng sasakyan. Agad kong ipinikit ang mga mata ko.

Ayaw ko siyang kausapin. Bastos na kung bastos, pero sino bang mas masama sa aming dalawa? Ignoring him is not even one of one hundred over his mistakes.

He didn't bother me after that. Kaya naman nagpatuloy lang ako sa pakikinig kunwari ng kanta mula sa phone ko. Kunwari dahil wala namang nagpeplay.

I miss him. Pero ang sakit na pinaramdam niya sa akin ay nasa puso ko pa rin. At iyon ang nagpreprevent sa akin para lapitan ko siya. Natatakot ako na kapag lumapit ako sa kanya, boom! Lupet, heartbroken na naman ako.

Pasimple kong binuksan ang isang mata ko to peek at him. My brow raised when I saw him glaring at the back of JiCheol's chair. Napatingin ako kina Cheol hyung na nakikipaglandian pala kay President Ji. Napatingin ulit ako kay Hoshi. Nagseselos siya? My heart clenched. Sabi ko nga.

Nag-iwas na lang ako ng tingin. Pinanood ko na lang ang mga tanawin sa labas at pasimpleng nag-emote.

Kung pwede ko lang isampal dito sa katabi ko itong unan, kanina ko pa ginawa. Nabibwisit na ako sa pagmumukha at presensya niya. Umeepek na yata kasi ang gamot na ininom ko, anti-Hosingina. Pwe. Pati pangalan niya sobrang pait at pangit sa panlasa.

"Ay, hoshingina!," pigil kong sigaw ng may lumapat na nakakakuryenteng bagay sa balat ko.

My eyes widened. Agad na bumaling ang mga mata ko sa bagay na nasa kamay ko. I sucked in my breath when a familiar hand met my eyes. Napatingin ako sa katabi ko. He's looking ahead with that stoic face of his. Pakiramdam ko ay sasabog ang dibdib ko sa sobrang kaba.

He's holding my hand. This is so...new. Sa tatlong taong pakikipagrelasyon at pagpapagamit ko sa kanya, he never actually did the first move when it is about showing intimacy to each other. It was always me. At hindi maiwasang magwala lahat ng organs ko dahil dito.

But still, galit ako sa kanya.

I pulled my hand. But to my utter shock, he pulled it to himself, too. He laced his fingers with mine and held my hand tighter. Gulat na gulat akong napatingin sa kanya, pero deretso lang ang tingin niya.

"H-Hyung..."

Pinisil niya ang kamay ko. Napakagat-labi ako.

Pinapaasa ka lang niyan, Chan. Don't believe. Take your hand. Sasaktan ka lang ulit niyan. Nilalansi lang niya ang utak mo. Ipagpapalit ka lang ulit niya. Bawiin mo ang kamay mo. Bawiin mo. Tulad ng pagbawi mo ng puso mo. Itago mo. Ilayo mo sa heartbreaker na yan, bulong ng isang tinig sa utak ko.

My eyes watered.

"Incest is not allowed in the family. Kaya huwag mong susubukan mainlove sa mga pinsan at mga kamag-anak mo. Okay?"

Mother Abby warned me already.

"Kahit di ka niya kadugo, huwag mong gagawin, okay?"

So does Jun-hyung.

"Huwag kang magpapauto kay Soonyoung-hyung. Heartbreaker yan."

Even Xu Minghao did warn me.

But I didn't listen. Anong nangyari sa akin? Naging heartbroken. Ipinagpalit niya ako. Sa mas cute, talented, matalino, matured at sa mas magaling na si President Lee Jihoon.

Napangiti ako ng mapait. Pinilit kong bawiin ang kamay ko. Nakipaghilahan ako sa kanya. At nang mabawi ko na ang kamay ko ay agad ko iyong niyakap. Napatingin siya sa akin and his clenching jaw didn't even escape my sense. Masama ang tingin niya sa akin.

"Leave me alone," I whispered.

He gave me a unknown look. Matalim pa rin ang mga mata niya at may ngisi sa mga labi niya. His fists are tightening at halata ang galit na bumalatay sa mukha niya.

"I can't. You are my—"

"Brother. We are brothers," putol ko sa sinasabi niya.

Mas tumalim ang mga mata niya. Alam kong nagpipigil lang siya ng galit dahil may mga kasama kami sa van which includes his Lee Jihoon.

"You are NOT my brother," he growled low.

Tiningnan ko din siya ng masama. I smirked at him.
"I am, bro. Kuya kita. Kaya nga hyung, diba, Kuya?"

Naningkit ang mga mata niya.
"Don't call me that," halos pabulong niyang banta.

Inirapan ko siya. I stucked out my tounge at him. Mabilis kong isinuot ang hood ng jacket ko at niyakap ang unan na nasa tabi ko.

"KUYA," asar kong bulong.

-