otornim • jicheol

057

"NAGMUMUKHA kang tanga diyan sa scarf sa leeg mo, MyJi."

He snorted. Inayos niya ang nakapalibot na tela sa leeg niya habang nakasimangot pa rin. Nasa student council room kami ngayon dahil hinila niya ako dito agad pagkagaling na pagkagaling namin sa garden. Gusto daw magpalit, eh. At tatakpan din daw niya yung mga kinagat ko sa leeg niya.

"Sino bang may kasalanan? I have hickeys now, because of you. Ano na lang ang sasabihin ng lahat kapag nakita nila ang mga iyon sa balat ko?," nakapout niyang tanong.

I chuckled. I put my hand on my waist and used the other to gesture to him to come to me. Padabog naman siyang lumapit sa akin habang nakapout pa rin. I gave him a sweet smile. Inayos ko ang scarf sa leeg niya.

"Baby, that's the purpose of giving you a hickey. To let everyone know that you are still in a complicated—"

"—relationship with you?," putol niya sa sinasabi ko.

Natigil ako sa pag-aayos nang scarf niya. Agad na tumama ang mga mata ko sa mga mata niya. His eyes expressed something and that something is very visible. Wala akong ibang masabi kundi ang pangalan niya lamang.

"Jihoon."

Agad na nawalan nang emosyon ang mga mata niya. Napakagat-labi ako nang maramdaman kong umatras siya. Blangko pa rin ang reaksiyon at hindi mo iyon mababakasan nang kahit na ano. Little punctures strated building inside my heart when he opened his mouth to speak.

"I forgot. Wala nga pala tayong relasyon. I'm sorry. Nag-assume ako," he said, unsincere.

Tuluyan na siyang umatras at lumayo sa akin. He quickly turned his back and faced his table. Parang gusto kong hablutin siya paharap sa akin para makapagsorry din ako sa kanya. But something's preventing me from doing it. Kaya nakuntento na lang ako sa pagkuyom nang mga kamao ko.

Hindi naman dapat, but I suddenly felt hurt. And especially, guilty.
Unasa talaga siya. At nakakainis dahil I fed that hope with sweet gestures and words. Mukhang kasalanan ko din yata.

"Ji," I called.

He didn't face me. Inayos niya ulit ang bagay na nasa leeg niya at di nagsalita. Mas humigpit ang pagkakakuyom nang mga kamao ko. I swallowed when I felt a lump formed in my throat.

"Ji—"

"Alam kong maganda ang pangalan ko. Pero sa ngayon, hindi iyan maganda sa pandinig ko. Kaya umalis ka muna dito sa harapan ko kung ayaw mong masampolan ko," he harshly interuppted.

Ramdam ko ang talim nang mga salita niya at ang pagdampi nang galit sa tono niya. Pero hindi ako natinag at pinilit pa rin siyang kausapin para magsorry.

"Jihoon. I'm sorry. Pero may gf—"

"Leave! Leave me alone! Letse ka! Kung di ka pa aalis ngayon, ibabagsak kita sa lahat nang subjects mo!," he shouted.

Napaatras pa ako nang humarap siya sa akin at kita ko ang galit at inis sa mga mata niya. He's gritting his teeth while glaring at me. At sa hitsura niya ay mukhang wala talaga siya sa mood.

"I said leave!"

Nataranta ako. Binalot nang kaba at sakit ang dibdib ko. Mabilis akong naglakad paatras at lumabas nang kwartong iyon. Natutulala at nanlalaki ang mga matang tumakbo ako palayo doon. Nagalit siya sa akin. Sinigawan niya ako. He's mad.

Napahawak ako sa dibdib ko. Nag-init ang gilid nang mga mata ko.

I've hurt him. I just did.

"MASAKIT?"

Napalingon ako kay Lee Seokmin. Umupo siya sa tabi ko pero hindi man lang niya ako tinapunan nang tingin. He's looking at Lee Jihoon who's standing in front of their booth, welcoming those who enters. His face is in stoic mode like what Jihoon's face is now.

"What are you doing here?," tanong ko sa halip na sagutin ang tanong niya.

He glanced at me and smirked. Then, he looked at Lee Jihoon again. "Gusto ko lang malaman ang side mo sa LW niyo," he said.

I frowned. LQ?

"Just quarrel. Di ka kami lovers," I denied.

Deny? Bakit? Totoo ba? Hindi.

I secretly cursed in my head. At sinagot ko pa talaga. Nababaliw na yata talaga ako.

Seokmin laughed. But wala namang laman ang tawa niyang iyon. Parang ginawa niya ang bagay na iyon dah sa isang mocking idea.

"Hindi kayo lovers? Hyung, you married him," he stated.

Sumandal ako sa sandalan nang bench. I folded my arms in my chest and lowered my head to hide it from his piercing eyes.
"Sa booth."

His eyes sharpened. "You promised to not hurt him. You just did."

I bit my lips. I did. Pero ang sinabi ko ay di ko naman kayang pigilan o komtrolin ang sakit at pag-asa, at kahit di ko gusto ay masasaktan ko naman talaga diya diba? Mangyayari at mangyayari iyon.

Pero ang tanga ko rin, eh, no? Alam kong mangyayari ito, pero di ko naisip na solusyonan agad bago pa man mangyari. I should've stopped already nang sinabi niyang pwede na akong kumawala sa mga galamay niya.

"I...don't know. Ang gulo nang isip ko," I honestly answered.

He sighed. Bumuka ang bibig niya pero naputol ang sasabihin niya nang sumingit si Jeon Wonwoo sa usapan.

"Hyung! Cheol! May naghahanap sayo!," sigaw niya.

Napabuntong-hininga ako. I tapped Seokmin's shoulder before I stood. Sinundan ko si Jeon Wonwoo, but for the last time, I glanced at Lee Jihoon's way. I bit my lips and tried to avoid the sight of him. Tumakbo ako sa tabi ni Woo na naglalakad na pabalik sa booth namin.

"Sinong naghahanap sa akin?," I asked him.

He stopped walking. Doon ko lang napansin na seryoso pala siya. He is looking at me na parang naaawa na naiinis na parang jinajudge na niya ako. He shook his head.

"Goodluck, hyung."
Yun lang ang sinabi niya bago nagmamadaling pumasok sa loob.

I frowned. Bigla akong nakaramdam nang mas mabigat pang bagay sa dibdib ko. Kinabahan ako.

"Babe?"

Hindi ko na kailangan pang mag-angat nang tingin at tingnan ang tumawag sa pangalan ko. Sa sobrang pamilyar nang boses niya sa akin ay kahit sa personal man o telepono ay alam kong siya na iyon.

I felt my guilt slowly eating me, again.

Nakagat ko ang dila ko para pigilan ang pagrereact nang masama. Pinilit kong ngumiti bago humarap sa kanya.

"Elyza. B-Babe."

Bless me.

--