otornim • jicheol

023

"LEE Jihoon! May bisita ka!"

I frowned at the sound of Lee Seokmin's voice. Ang taas masyado kahit lalaking-lalaki. And the way he called Lee Jihoon, wala man lang takot at parang cool na cool lang siya.

"Wala akong pake. Baka schoolmates na naman yan na magtatanong about sa booths! Pagod na pagod na ako at masakit ang buong katawan at ulo ko kaya palayasin mo yan!," sigaw nang isang galit na galit na boses mula sa loob.

Though, that voice is hoarse. Halos hindi ko makilala kung sino ang nagsalita. But I'm sure that was the most hot-headed pink ball of cotton Lee Jihoon.

Lee Seokmin grinned at me. "Narinig mo yun, diba? Aalis ka na?," he asked.

Oo. Kanina ko pa nga gustong umalis eh. Pero..."I need to talk to him," I said.

Seokmin gave me a knowing smile. And I didn't like it.
"Pero may sakit si Hoons."

I frowned at that. Nagkakasakit din pala ang walang pusong demonyito? My brow raised pero agad ko din iyong ibinaba.

"Basta. I need to see him," pagpipilit ko.

He stared at me intently before he sighed. Then, a smile appeared on his lips again. He turned behind the door and shouted, "Boy, manliligaw ito, hindi schoolmate! Yung leader nang HipHop Club!"

I scrunched my nose in distaste.
Ako? Manliligaw? Sa Lee Jihoon na yun? Come one!

Nang humarap siya sa akin ay tiningnan ko siya nang masama. "Hindi ako manliligaw," I grimly said.

But he just laughed and pointed the thing in my hand. "Eh bakit may basket ka ng bulaklak at chocolates? Ano yan, nawrong katok of door ka lang?"

Humigpit ang hawak ko sa hawakan nang basket. Pilit kong kinakalma ang sarili ko dahil baka pag nawalan ako nang timpi mahahampas ko talaga siya ng hawak ko. Mabuti na lang at sumulpot ang kyowt na demonyito sa pintuan.

"Manliligaw? Si Choi—Beyb ko!"

I froze when he suddenly jumped on me and hugged me tight. I almost couldn't breath when my heart did that tigidig thing so fast dahil sa gulat. Letse. Gustong-gusto ko na siyang itulak pero naalala ko na naman ang plano ni Kim Mingyu, kaya huwag na lang muna.

Pero infairness, ha, ang init nang katawan niya. Para siyang may lagnat at—

Hinawakan ko ang balat niya. Para akong napaso at nabitawan siya. Sakto namang humiwalay siya sa akin at saka ako tiningala.

"I miss you, Choi Seungcheol," he said.

I almost gasped when I saw his gorgeous and cute eyes staring at me. My heart thumped again at parang hindi ko na nagugustuhan ang tibok niyon. Lalo pa at mas lalo yatang naging kyowt ang baklang ito sa paningin ko.

Why does he need to look good in that messy hair, pale pink cheeks and lips, and lazy and tired eyes?

God, what am I even saying?

"Uh...hi?," awkward kong bati.

He beamed a smile. Ramdam ko ang pagsiksik niya sa katawan ko at pagbaon nang mukha niya sa dibdib ko. Kinakabahang napapaatras ako. Maririnig niya. Maririnig niya!

Shit! I think this is a bad idea! Baka—

"Seok," Lee Jihoon called.

The guy on the door worriedly smiled. "Hoon?"

Nagulat ako nang medyo nagloosen ang kapit niya sa katawan ko. He groaned na parang may masakit sa kanya. Nataranta tuloy ako bigla.

"Seok, gisingin mo ako. Nananaginip na naman ako. Shit! Ang sakit nang ulo ko," reklamo niya.

Lee Seokmin chuckled and I frowned. Ano daw? Mabilis na lumapit sa amin si Lee Seokmin at dahan-dahang inilayo sa akin si President Ji. He looked at me, apologizing, nang ayaw akong bitiwan ni Ji.

"Seok, sandali-ang bango bango ni beybi, eh," he whispered.

"Akala ko ba masakit ang ulo mo?"

Lee Jihoon sighed. Sinapo niya ang ulo niya pero hindi bumitaw ang isang kamay niya sa akin. Still, my heart is pounding violently in my chest which made curse silently in my head. Shit. Shit. Ano ito?

"Oo nga, masakit ang ulo ko. Nahihilo din ako," he said.

"Kaya nga humiga ka muna sa loob. Papapasukin na lang natin yang bisita mo."

"Sure kang papapasukin mo siya? Di mo papauwiin si beybi, ha?," parang batang paninigurado niya.

Seokmin nodded as if Jihoon is seeing him right now. "Oo naman."

Hindi pa rin ako makapagsalita. Medyo nakahinga naman ako nang maluwag nang humiwalay din siya sa akin. Pero hindi niya ako nilubayan nang tingin. Akala ko okay na, pero hindi pa pala. Hindi pa okay ang pump nang dugo ko.

"Beybi, pasok ka sa bahay, ha? Gusto kitang makita habang nagpapahinga ako. Okay?," he demanded.

My heart still doing crazy things inside me. And I already want to say ayoko. But that look in his tired pleading eyes made me want to stay. What was that?

"Oka—Ji!"

Bigla na lang siyang bumagsak. Mabuti na lang ay nasalo ko siya. Natatarantang chineck ko ang temperature niya. At napamura na lang ako.

"Ang taas pala nang lagnat ni Pres! Bakit mo pa tinawag?!," tanong ko kay Seokmin.

He worriedly looked at Lee Jihoon. Tinulungan niya akong ayusin ang pagkakasandal sa akin ni Lee Jihoon. Kinuha niya din ang hawak kong basket.
"Nagpumilit ka kasi! Ayan, buhatin mo si Hoon papunta sa loob. Ingatan mo yan, ha, kundi sasapakin kita kapag nasaktan yan," he warned.

I carried Lee Jihoon in my arms. And he actually fits. Naiiling na sinita ko ang sarili ko.

Letse, ano ba itong pinasukan ko?

—
Ran

Dasi ranranran~