otornim • jicheol

058

"PRESIDENT."

I looked at each of them. Matalim ang mga mata ko at talagang hindi ko maiwasang tingnan ko sila nang masama.
"Ano bang problema niyo? Out of my way!," sigaw ko sa kanila.

They almost jumped from their places. Pero nanatili silang nakatayo sa harapan ko at pinipigilan ako sa paglabas nang booth.

I annoyingly put a hand on my waist and pointed each of them using the finger of them.

"Lumayas kayo sa harapan ko. Kung ayaw niyong tanggalin ko kayong lahat sa club ko," banta ko sa kanila.

Fear flashed through their eyes. But these people are derermined not to let me out of the place. Pilit nila akong pinipigilan kahit na binantaan ko na sila nang binantaan.

And I suddenly felt uncertain. Dahil kahit gaano na kasakit ang mga sinasabi ko sa kanila, they were still in front of me, working and strengthening their barrier to not let me out. I think...they were protecting something from me. Or...vice versa. They're protecting me from something.

"Please, Hoons, balik ka na sa loob. Saka ka na lumabas kapag natapos na ang araw na ito. O kaya kapag wala na tayong gagawin sa loob," Seungkwan pleaded.

Then, it was followed by the other member's pleases. I frowned.

They are cooperating this time at mukhang seryoso nga sila. There might be really something wrkng outside. Pero ano?

Ibinaba ko ang mga kamay ko at tiningnan silang mabuti. Their eyes are anticipating for my answer and they were very hopeful that I won't try to go past them already. Napabuntong-hininga ako.

"Fine. Pero kapag wala na tayong trabaho, pwede na akong lumabas. Okay?," paninigurado ko sa kanila.

They all nodded. Hinintay kong gumalaw silang lahat at umalis sa harapan ko, pero di naman sila gumalaw. Parang hinihintay pa nilang ako muna ang lumayo sa pintuan bago nila gawin. And they look weird with that. Kaya ako na ang unang gumalaw at lumayo. Dumiretso ako sa kitchen at tumulong sa mga members na nagluluto.

I cooked inside. I served the customers at nag-stay sa counter. I entertained them, too. Kumanta ako, nagsayaw at umarte. At hindi yun inaasahan nang lahat, even my groupmates.

Hindi ko naman sinasadyang gawin ang mga iyon, gusto ko lang naman maglabas ng saloobin sa mga yun. Wala naman akong pwedeng sabihan nang nararamdaman ko ngayon. Wala akong masabihan kung bakit gusto kong umalis ngayon at maghanap nang mga bagay na maaaring magpagaan ng loob ko. My feelings are too contained inside my heart kaya natatakit akong kapag hindi ko nailabas iyon o kaya naman ay maitago agad, I'll suddenly burst out at madadamay silang lahat sa pagiging pathetic ko.

"Leadernim, p-pwede bang dito ka muna sa kusina? Huwag ka muna lalabas," Seokmin called.

I shrugged my shoulders.
Nagseserve kasi ako kaya nandito ako sa labas. Ang boring naman kasi sa loob.
Ibinaba ko ang tray sa tabi nang kunwari ay counter namin, pagkatapos ay dumiretso na ako sa loob. And the place suddenly became crowded.

Paano kasi, may nakabantay na lang bigla sa lahat nang exits at pati sa kurtinang nakakabit sa bintanang nakakonekta sa main area nang booth ay may nakabantay.

Nagsisimula na akong magduda sa galaw nila. They looked stiff and tensioned habang hindi makatingin sa akin nang diretso. Even my own cousin averts his eyes away from mine. They are afraid of something. And they are making me afraid of that something, too.

Hindi ko matanggap pero natatakot at kinakabahan ako. Kanina ko pa nararamdaman ang bagay na iyon, pero pilit kong itinatago at dinedeny. But my insticts insists that something's really wrong.