otornim • jicheol

060

"HOONS!"

Nilingon ko si Lee Seokmin. Nakahanda na agad ang maluwang kong ngiti. Isang ngiting napractice ko sa loob lamang nang kalahating araw.

"Seoks! Hi! Kamusta naman ang fair? Maayos ba? Wala bang nagkagulo? Wala namang problema, diba?," tanong ko.

He stopped walking. Pagkatapos ay mataman niya akong tinitigan. Mas pinaluwang at pinatamis ko ang ngiti ko. Ako na ang lumapit sa kanya. His mouth parted at nagsalubong ang mga kilay niya. Pagkarating ko sa harap niya ay sinalubong agad ako nang hintuturo niya. He pointed my lips and my eyes.

"Those are fake," pansin niya.

I shook my head. "This is real, couz. Magpapakabait na talaga ako," kontra ko.

Sa buong kalahating araw ay nakapg-isip-isip ako nang maayos. Di tulad kahapon na pagkalabas na pagkalabas ko nang school ay umiiyak na ako at parang mawawala na sa sarili. Pagkauwi ko ay sa kwarto ako agad dumiretso at nagwala doon. I threw everything that is connected to Choi Seungcheol. Binura ko ang mga story naming dalawa at tinanggal ko din lahat nang story niya sa library ko. I posted a curse at his wall, but removed it after. I almost unfollowed him dahil sa sama nang loob ko. Kung hindi ko lang narealize ang mga ginagawa ko, siguro ay pati siya ay mabura ko na rin sa mundo. Umiyak lang ako at tumambay sa loob nang kwarto. I didn't even let Seokmin see me and talk to me. I locked everything around me and didn't let even a small amount of light enter my room.

Ganun kasama ang nilalaman nang kalooban ko kagabi. Mabuti nakatulog din ako. Hindi nga lang mahimbing. Dahil sa panaginip ko, sirang-sira ang puso ko.

Mabuti na lang clear na ang utak ko pagkagising. Hindi ako pumasok nang umaga at nagreflect sa mga ginawa ko. At parang baliw na inayos ko lahat nang itinapon ko at ginulo, except for what I did in Watty. Nagpost lang ako nang simpleng sorry and poof, I'm out. Pero bago ako mag-out ay may naisip ako, that's why I said one will stay in my works at lalabas iyon mamayang hapon. At para makalabas iyon, I need to go to school today and be a part of a certain contest. I need to compete as jicheolation.

"You are broken, Ji," he seriously said.

Mas napangiti ako. "I am. But I am the kind of a person who ignores hard and hurtful things, right? Bakit ko naman pagtutuunan nang pansin ang pagiging broken-hearted ko? At saka pagmumove on ang tawag dito."

But he still gave me a weird look. Tiningnan niya ako pababa at pataas. Hindi ko maintindihan ang reaksiyon niya dahil parang natutuwa siya na hindi. Tumigil ang tingin niya sa buhok ko.

"You changed your hair color again. And natural black pa," pansin niya.

Napahawak tuloy ako sa buhok ko. Alanganin akong tumingin sa kanya. "Bakit? Pangit ba?," tanong ko.

He shook his head. "Hindi. Actually, you looked more gorgeous now. And cute, of course. Pati outfit mo, mas bumagay sayo. Where are the formal clothes now, Hoon? Hid them?," tila namamanghang tanong niya.

I checked my clothes.
Yeah, I changed already. Hindi na ako nakasuot nang polo at black shoes. Gone the tie and tucked-ins. Gone the formal pieces of cloth. Yes, I am wearing a white shirt with the print "Hey. Cute iz meh!". A jacket is hugging my waist, a fitted black ripped jeans wrapped my short legs and a stylish black Nike shoes covered my foot.

"I like these more than those, Seokmin. Mas bagay naman diba? Mas okay."

Tinitigan niya akong mabuti. Nanliliit ang mga mata niya at parang tinatantiya kung seryoso ba talaga ako at di nagjojoke. Well, wala siyang makikitang joke sa mukha ko, seryoso ako at di namemeke.