otornim • jicheol

092

"OY, hyung, ang sama ng timpla natin, ah."

I snorted. Tiningnan ko ng masama ang likuran ni Lee Jihoon. I gritted my teeth and glared.
"That guy is avoiding me. Ano na naman bang kasalanan ko sa kanya?," inis kong tanong.

Mas lalo yatang sumama ang loob ko ng makita kong inalalayan pa siya ni Kwon Soonyoung sa pagbaba lang ng hagdan. Naiinis na itinaas ko ang tinidor at itinusok yun sa karneng nasa plato ko. Iniimagine kong si Kwon Hoshi ang karneng yun. Tapos inulit ko pa. At inulit pa. Isa pa. At isa pa.

"Hyung, durog na yang steak mo," bulong ni Chan.

"Ganyan ang gagawin ko sa boypren mong hilaw kapag hindi pa niya tatanggalin ang mavirus niyang kamay sa balat ng Lee Jihoon ko!," naiinis na bulong ko pabalik.

Narinig kong bumuntong-hininga siya. Ngumiwi-ngiwi ng makita kong hinawakan ni Ji ang braso ni Soonyoung at kumapit doon. Putik.

"Chan," I called.

"Hyung?"

I closed my other fist, my other hand is still tightly holding the freaking fork. Pinanlalakihan ko ng mga mata ang nagngingitiang Soonyoung at Jihoon.
"Give me a reason why I shouldn't kill that fvcking eyeless bastard?"

"D-Dahil hindi naman niya alam na nagseselos ka?," patanong niyang sagot.

Walang kwenta! Alam niyang nagseselos ako! Tinaasan nga ako ng kilay kahapon nang tanghali ng inihatid niya si Ji sa labas!
"No."

"A-Ahm..dahil sinabi mong gusto mo akong pasiyahin. Kapag namatay siya, hindi ako magiging masaya," he almost whispered.

"Not enough."

He sighed. Hinawakan niya ang balikat ko at saka tinapik.
"Dahil kayo ang ferentz ko po. And may forever ang JiCheol. Hashtag JiCheol walang titibag po kasi," sagot niya.

Natigilan ako. Nabitawan ko ang tinidor kaya kumalansing iyon sa plato ng mahulog. Umawang ng konti ang mga labi ko at gulat na napabaling kay Lee Chan.

May kakampi ako. May fan pa ang JiCheol!

Unti-unting lumubog ang kabadtrip-an ko sa buhay. Sa tuwa ay natapik ko ng malakas ang likod niya. Napangiti ako at muntik ng matawa ng malakas kung hindi ko lang nakagat ang labi ko.

Tama kasi yun. Walang titibag. At kami lang ang may poreber. Ang kokontra walang kiss. 👊👊

Kaya walang laban ang Soonyoung na yan sa akin! Ako ang perslab ni Ji! At ako lang ang dapat labs ni Ji! Kasi sa akin si Ji! MyJi nga diba? Basta, ipaglalaban ko ang liit na yan.

"Hyung, para kang magnanakaw na nagpaplanong magnakaw ng bangko. Ang pangit ng ngisi mo. Mukha kang si joker. Ew," untag ni Chan.

Mas napangisi ako. Napatingin ako sa gawi nila Jihoon na nakaupo na rin ngayon at nagbebreakfast kasama ang Vocal Club. Wala na si Hoshi kasi ngayon ang schedule nila sa training. Mabuti na lang. 😊😊

"Wala akong pake. Basta, sa akin ang bagsak ni Jiq." I grinned.

Hindi ko nilubayan ng tingin si Ji. Pinanuod ko lang ang mga galaw niya at pati ang pagbuka ng kyut na kyut niyang bibig ay sinusundan ng mga mata ko. At habang pinagmamasdan ko siya ay unti-unti ko ring napansin kung paano siya gumalaw.

He looked like royalty. Ngayon ko lang napansin. The way he sat with his back straight, his shoulders are a little laid back, at hindi siya yumuyuko. He was like a trained person, rather prince, with that posture of his. Pati ang pagsubo niya ng pagkain ay napakaarte at parang pinag-aralan pa.

Napakunot-noo ako.

Ngayon ko lang napagtanto, bakit kung mag-ayos si Ji ay para siyang mayaman at respetadong tao kahit na sa isang inuupahang bahay lang naman siya nakatira? Another, bakit branded lahat ng gamit niya? Isa pa, masyado naman yata siyang maimpluwensya para magkakontrol sa mga class subjects? And why the heck the school doesn't hesitate to give him whatever he wanted? Hmmm...

"Chan," I called.

"Yes, hyung?," he responded.

I continued staring at Lee Jihoon. My brows furrowed while digesting those questions in my head.
"You are a Lee, hindi mo ba kaano-ano si Ji?," tanong ko.

Hindi siya sumagot. Napatingin tuloy ako sa kanya. He's looking like I'm a sort of a stupid person. Napataas naman ang mga kilay ko. He rolled his eyes at parang nakukunsumisyong napabuntong-hininga.
"Hyung, hindi porket Lee ang apelyidong ginagamit ko, magpinsan na kami. Si Soonyoung nga ang kapatid ko, diba? Ibig sabihin, Kwon ang apelyido ko dapat. Di lang pumayag si Hoshi na maging kapatid ako kaya yung apelyido ko sa orphanage ang ginagamit ko," paliwanag niya.

I frowned. Then, napakamot ako ng ulo.
Oo nga noh?

Napatingin ulit ako kay Lee Jihoon. Tapos na siyang kumain at nakatingin na siya sa cellphone niya.

"Pero kilala mo ba si Lee Jihoon?," tanong ko.

"Hindi."

Napasimangot ako. Mas lalong lumala ang curiousity ko dahil doon.
Bakit ko naman kasi naisip ang mga bagay na yun? Kung ano ano naman kasi ang napapansin ko. Nakakabadterp.

Napabaling kay Lee Seokmin ang tingin ko. Nakangisi siya habang nakatingin sa akin. I frowned at him and mouthed 'what'. Itinuro niya si Lee Jihoon na mukhang natatanga na sa screen ng cellphone niya. Nagtatakang tinaasan ko ng kilay si Seokmin, but he just winked at me.

Ano naman kaya yun?

-