The Truth...
Maddie's POV
Iginiya ako ni Chance sa sasakyan matapos ng huling sagot niya kay Luke. Nawiwindang ako. Di ako makausap dahil gusto ko munang makiramdam. Pero pano kung hindi rin siya uusap diba? Kaya sige ako na ang mauuna.
"Ch----"
"Maddie." what? I was just about to call his name.
"Hm?" tugon ko.
"Nothing. Seat belt please." aniya.
Kahit hindi ko itanong ay alam kong may mali, alam kong may iba. The way he talked to me, alam ko. He's fucking cold, he even let me put seatbelt by myself, dati naman ay hindi ganoon.
Hinayaan ko ang ang pagtahimik niya kahit naloloka na ako, tanging ang makina ng sasakyan ang naririnig ko. Halos marinig ko na nga pati ang kaluskos ng paa niya tuwing pepreno sa sobrang tahimik. Nakapasok sa kami sa subdivision namin pero wala parin akong naririnig miski isang salita muli sa kanya. Inihinto niya ang sasakyan at pinatay ang makina.
Hinihintay ko ang pagbaba niya kung pagbubuksan pa ba niya ako ng pinto o hindi. Pero magiisang minuto na ay walang galawa siyang iginawad na magbibigay hula kung bababa ba siya kaya inalis ko na ang seat belt at kumilos na para buksan ang pinto, ngunit hindi ko naituloy nang narinig ko ang paghampas niya sa manibela.
"What the hell is wrong with you?!" usal ko dahil narin siguro sa gulat.
His biceps are now flexed, his jaw could literally cut something into pieces. I was ready to stare at him a little longer but his pitched black angry eye darted on me so i immediately looked away. He's freakin mad.
"Lets talk." aniya habang nakatingin ng deretso sa akin.
Tanging tango ang sinagot ko bago bumaba ng sasakyan. Hindi ko man lang nadinig ang pagbaba niya ng sasakyan kaya lumingon ako, nakita ko lang na nakasilip siya sa bukas na bintana ng sasakyan.
"What?" tawag pansin ko sa kanya.
"Where do you think you're going?" malamig na aniya
"In my house? To talk? Because you say so?" nagtatanong kong sagot, dahil yun naman talaga pero di ako sigurado dahil sa kinikilos niya.
"Get in my car, hindi tayo diyan." aniya sabay sarado ng bintana at inistart ang makina.
Pagkasakay ko ay agad niyang pinatakbo ang sasakyan. Alam ko ang paguusapan namin, siguro ay alam ko narin an mga dapat kong sabihin.
Mga ilang saglit lang ay tumigil kami sa isang park malapit sa school. Peaceful, walang tao. Nagpauna siya at umupo sa may swing, sumunod ako at umupo rin pero tumayo siya at tumalikod sa akin.
"Im sorry." aniya.
"Dont be." sagot ko at tumayo rin. Pumunta ako sa harao niya at kinuha ang kamay niya.
"Ako ang dapat nagsasabi niyan Chance, i should've told you about everything." muli kong sabi.
"Bibigyan kita ng oras para sabihin sakin lahat. Now." aniya sabay lakad papunta sa mga bench para umupo.
Bumuntong hininga ako ng malalim bago magdalita dahil kailangan ko ng lakas dahil aba ewan ko talaga.
"Bago ako maassign noon bilang pangalawang rango, i became friends with Luke, matagal rin iyon. He knew everything about me, not because i told him but because he saw. Nakita niya kung paano ako magalit, lumaban, umiyak, he even saw me half to death noong masaksak ako nong huling laban." paliwanag ko at kita ko ang gulat sa mata niya.
