MYSTERY ACADEMY

Epilogue

Epilogue

Nakatanaw lang siya sa babaeng nakahiga sa kama. Nakaupo siya sa gilid ng kama nito at tahimik na nag iisip. Hanggang ngayon ay hindi pa rin nila alam kung mabubuhay ba ito o hindi. Walang indikasyon na buhay ito although hindi nagbabago ang kulay at init ng katawan nito ngunit hindi ito humihinga. Kung ako ang tatanungin ang magiging sagot niya ay mas mabuting mawala na lang ito para hindi na siya mahirapan. Kung magiging bampira man ito paniguradong mahihirapan ito dahil hindi ito sanay sa buhay nila bilang bampira. At kung magiging tao man ito, hindi niya alam kung tatanggapin pa ba ito ng kaniyang mga kaklase.

Napabuga naman siya ng hangin at napatingin sa pababalubog na araw. Ilang araw na lang at malalaman na nila ang magiging resulta ng ginawa nila. Bakit nga ba siya pumayag na buhayin ang isang ito? Bakit nga ba? Iyan ang paikot ikot na tanong sa kanyang isipan.

"Salamat sa pagbabantay sa anak ko Scott" naramdaman niyang may humawak sa kanyang palad.

Napakagaan nito at nagbibigay ginhawa sa kanya. Oo nga pala. Kaya siya pumayag na buhayin ito dahil ayaw niyang makita na malungkot ang ginang na ito. Dahil lang sa kanya kaya ako pumayag. Napatingin naman siya sa ginang at ngumiti.

"Your always welcome tita" recently i called her tita because she's insist.

"I'm very thankful because your here. I know mapagkakatiwalaan ka" she's smile but can't reach it to her eyes.

Napatingin naman sila sa pinto ng may kumatok doon. Napaharap sa kanya ang ginang saka ngumiti.

"Sige na magpahinga ka muna. Alam ko naman na ayaw mong may ibang nakakakita sayo dito" napagaan naman ang kanyang kalooban sa sinabi nito.

Kahit na may iniinda itong problema. Iniisip pa rin nito ang kanyang kalagayan. Napatango naman siya rito saka naglakad papalabas pero hindi siya lumayo katulad ng lagi niyang ginagawa. Hindi niya alam kung bakit pero feel niya this time.

Nakita niyang binuksan ng ginang ang pinto ng silid at pinapasok sa loob ang kumatok. Hindi niya ito masilayan ng tuluyan dahil natatakpan ito ng kurtina. Nakita niya itong may dalang pagkain at naupo sa kaninang inuupuan niya. Lumabas naman ang ginang at iniwan ang mga ito. Napansin niyang itim ang kulay ng buhok nito at pangkaraniwan ang suot nitong damit. Narinig niyang umiiyak ito at humihingi ng sorry. Napapikit naman siya at nakinig ng mabuti. Alam naman niyang hindi siya mapapansin dito kasi may kadiliman ang kanyang kinalalagyan. Muli narinig niya ang sinabi nito.

"Blue once na magising ka, kailangan kong umalis. Sorry kung sa iyong paggising ang araw din ng aking pag alis. Hindi ko kasi maatim na umalis ngayon knowing na hindi ka pa nagigising. I know you will understand me. You always did. But please when the time is right don't hide your true feelings." Narinig niya ang pagpigil nitong umiiyak.

"You will be my always little princess and baby blue kaya please don't forget me." Hindi niya malaman kung anong mararamdaman sa narinig.

"I will be your always big brother and protector but now can you let me to travel once more? To clear something that i left undone?" Natahimik naman ito.

"I hope i can tell you this when you awake." Nakita niya itong naglakad papalabas ng kwarto.

Pagkasara nito narinig niya ang paglalakad ng lalaki at pumasok sa isang kwarto. Hindi nagtagal nakarinig siya ng pinipigil na luha. Kahit pala lalaki umiiyak din. Siya kaya kailan iiyak? Kasi sa totoo lang ng mawala si robeliza naging manhid na ang puso niya. Naging bato ito at kahit anong pigil niya kusa na lang niyang nalaman na hindi na niya kayang magmahal. Hindi na rin siya makaiyak kahit gustong gusto niyang umiyak. Kahit ang ngumiti nahihirapan na rin siya.

Napatingin naman siya sa kalangitan. Full moon pala ngayon. Napangiti siya ng malungkot. Naalala na naman niya siya na mahilig sa full moon. Napapikit siya ng mata at ninamnam ang sariwang hangin.