39.Bölüm

204K 10.1K 919
                                    

39.Bölüm

"Tamam. Hadi önce bi sen anlat bakalım."

"Ya ne anlatacağımı bilmiyorum ki!"

Duşakabinin önündeki paspasa oturdu.

"Dur şimdi hasta olacaksın" deyip dolaptan birkaç tane havlu çıkardım.

Güzelce üst üste koydum ve ikimizin de sığabileceği şekilde paspasın üstüne serdim.

O oturduktan sonra yanına oturdum.

"İstediğini anlatabilirsin. Tamamen saçma ve alakasız bir şey bile olabilir. Söz veriyorum dinleyeceğim."

Gözlerini tamamen gözlerime dikti.

"Gerçekten mi?"

"Evet tabi ki."

"Peki neden? Beni sevdiğini düşünmüyorum açıkcası. Okuldaki ünüm malum..."

"Önemli değil. Efe'nin kardeşisin. Bu benim için yeterli."

Birden bire bana sarıldı ve ağlamaya başladı.

Ben de hiç bozmadan saçlarını okşamaya başladım.

Başını omzuma yasladım.

Biraz sakinleştikten sonra geri çekildi.

"Önceden anneme ne zaman babamı sorsam bir gün geleceğini söylerdi. Ben belli bir yaşa kadar babamın uzaklarda iş seyahatinde olduğunu sanardım."

Sonra içini çekti.

Ardından hayali biriyle konuşuyormuş gibi boşluğa bakarak anlatmaya devam etti.

"Ama sonra öğrendim ki annem sadece beni oyalıyormuş. Babamın bizim dışımızda bir ailesi varmış ve benim varlığımdan haberi bile yokmuş."

Ne kadar da boktan bi durum.

Kızın babası var ama olsa da bir şey ifade etmiyor onun için.

"Sonra bir gün annem babama haber vermek istedi. Neden böyle bir şey yaptığı hakkında en ufak bir fikrim yok. Bu başta iyi bir şey gibi gelmişti bana ama şimdi düştüğümüz duruma bakınca çok aptalca geliyor."

Sonra burnunu çekti.

Zaten kırmızı olan gözleri sulanınca daha da kırmızı gelmişti.

"Yanlış anlama. Efe'yi sevdim. Yıllardır bir kızkardeş istiyormuş. Hatta seni kardeşi gibi gördüğünden de bahsetti. Ama bilemiyorum. Ben hiç abi istememiştim. Ben hep bir baba istedim. Kahretsin ki şuan bir babam olduğu için bu durumdayız. Varlığından haberim yokken daha iyiydi."

Bir hıçkırık koptu dudaklarından ve tekrar ağlamaya başladı.

Ama gözleri isyan edercesine yaş üretmiyordu artık.

Tekrar sarıldım.

Yeliz'in bu haline gerçekten üzülmüştüm.

Kızı anlamaya bile başladım hatta.

Hep bir baba eksikliği çektiği için o kadar erkekle takılıyordu.

"Biliyor musun, seni daha iyi anlamaya başladım."

Şaşkınlıkla bana baktı.

"Gerçekten mi?"

"Evet. Mesela sürekli bir erkekle çıkmanı başta eleştiriyordum. Ama şimdi baba sevgisini bu yolla hissetmeye çalıştığını düşünüyorum."

Fazla açık sözlü olmuştu, bana kızacak mı acaba diye yüzüne baktım.

"Haklısın. O açıdan bakmamıştım hiç ama düşününce öyle."

Yeni ÇocukHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin