Μυστήρια

Κεφάλαιο 1

Ακούστε την κομματάρα του Πασχαλιδη. 😇❤️

'' Έτοιμη! '' λεω στη κόρη μου. Φτιάχνω τον χαριτωμένο φιόγκο στα μαλλιά της και της τσιμπάω τα μάγουλα. Εκείνη, εκνευρισμένη, τραβάει τον φιόγκο και μου τον δίνει προτού σταυρώσει τα χέρια της πεισματικά στο στέρνο της. Κουνάω απηυδυσμένη το κεφάλι μου πέρα δώθε και σηκώνομαι όρθια.

'' Ίδια ο πατέρας σου. '' μονολογώ '' Μου σπάτε και οι δύο τα νεύρα. '' λέω κοιτώντας την με το χαμόγελο στα χείλη. Εκείνη μου βγάζει κοροιδευτικά την γλώσσα της ως απάντηση. Την κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια την στιγμή που ακούω το κουδούνι να χτυπάει. Βλέπω από το θυροτηλέφωνο το πρόσωπο του Βαγγέλη και ανοίγω πριν κοιτάξω ξανά την κόρη μου.

'' Ποιος σου τα έμαθε αυτά μικρό; '' αναρωτιέμαι.

'' Ίλης. '' λέει ψευδά. Έπρεπε να το φανταστώ ότι πίσω από αυτό κρύβεται ο σατανάς επτάχρονος βαφτισιμιός μου. Αφήνω στην άκρη τις τσαχπινιές της Αριάδνης και ανοίγω την πόρτα.

'' Ήρθε ο μπαμπάς να σε πάρει. '' βλέπω τα ματάκια της να λάμπουν από χαρά και αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια ενθουσιασμένη. Τρέχει προς την πορτα και πέφτει με φορά στην αγκαλιά του πατέρα της. Ο Βαγγέλης την σηκώνει στα χέρια του και την σφίγγει στην αγκαλιά του πριν γυρίσει προς το μέρος μου.

" Τι κάνεις, Ευάκι; " ρωτάει γλυκά.

" Καλά είμαι, εσύ; "

" Μια χαρά. " αυτή η συζήτηση να σημειωθεί στα πρακτικά ως η χειρότερη συζήτηση του αιώνα. Αν είναι δυνατόν! Πιο κλισέ πεθαίνουμε!

Γελάω αμήχανα με την όλη φάση και του δίνω την τσάντα της μικρής.

" Που θα πάτε; " ρωτάω δήθεν ενθουσιασμένη.

" Τότοπο! " τσιρίζει ενθουσιασμένη η μικρή.

Ο Βαγγέλης σηκώνει ανήμπορος τους ώμους. " Παιδότοπο! " λέει και εκείνος γελώντας. Κουνάω το κεφάλι μου πέρα-δώθε. Δεν θα βάλει ποτέ μυαλό, έτσι; 

" Βαγγέλη, μην της κάνεις συνέχεια τα χατίρια! Το μωρό σε κάνει ό,τι θέλει! "

" Είναι η γυναίκα της ζωής μου, τι να την κάνω; " αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο της μικρής. Τον κοιτάζω με το πιο μελαγχολικό μου βλέμμα. Αν είχα έρθει λίγο διαφορετικά τα πράγματα θα είχε δύο γυναίκες... Θα ήμουν η δεύτερη. Γελάω με τις ηλιθιες σκέψεις και με κοιτάζει μπερδεμένος.

" Όλα καλά; "

" Ναι, κάτι σκεφτόμουν, μην αγχώνεσαι. " λέω δήθεν αδιάφορα. Με παρατηρεί λίγο, αλλά εντέλει αποφασίζει να μην το συνεχίσει.