Μυστήρια

Κεφάλαιο 38

«Εύα.» δεν ξέρω τι να πω.

«Καλώς τα αρχιδια μας τα δύο.»

Εναν κάποιον ενθουσιασμό που με βλέπει, τον έχει πάντως, δεν μπορώ να πω.

«Εύα, άκουσε με!»

«Τι στο διάολο; Τι να ακούσω; Πες μου έναν λόγο που χτυπάς τέτοια ώρα τα κουδούνια!» λέει έξαλλη.

«Σε χρειάζομαι.» λέω απελπισμένος.

«Τι είμαι ρε Κακουριώτη εγώ; Η καβατζα σου;» λέει έξαλλη.

«Ξέρεις ότι δεν είναι τόσο απλό.»

«Να πας στη γυναίκα σου!» κάθε της λέξη στάζει δηλητήριο.

«Μπορείς να τα ξεχάσεις όλα; Να μην σκέφτεσαι τίποτα απ' όλα όσα έχουν συμβεί; Μονάχα για μερικές ώρες;» παρακαλάω.

«Αυτό θα σε βολεύει πάρα πολύ, έτσι δεν είναι;»

«Θέλω απλώς να κάνουμε ανακωχή, ας είναι και για μερικές ώρες!» ο παρακλητικος τόνος μου δεν φαίνεται να την πείθει.

«Εγώ έχω μάθει να κρατάω τους φίλους μου κοντά και ακόμη πιο κοντά τους εχθρούς μου.» που το πηγαίνει;

«Και εγώ σε πια κατηγορία ανήκω;»

«Σε καμία. Μου είσαι αδιάφορος και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν χρειάζομαι να κάνω ανακωχή μαζί σου. Θέλω απλώς να φύγεις από το σπίτι μου, γιατί γίνεσαι ενοχλητικός.» λέει, ανοίγοντάς τη πόρτα.

Αυτό ήταν, πολύ κρατήθηκα.

Με μιας κλείνω τη πόρτα, κολλάω την Εύα πάνω της και πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά της. Η ανάσα της τρεμάμενη να πέφτει πάνω στα δικά μου.

«Για ξανά πες το αυτό.» την προκαλώ.

Και εκείνη αντί να υποκύψει...

Γελάει;

«Τι είναι τόσο αστείο;» λέω εκνευρισμένος.

«Μόνο αυτό μπορείς;» λέει.

«Εύα.» προειδοποιώ.

«Άσε μας ρε Βαγγέλη.» με σπρώχνει και στρώνει καλύτερα τα μαλλιά της.

«Μην μου το κάνεις αυτό.» παρακαλάω.

«Τι θέλεις μωρέ Βαγγέλη;» λέει εμφανώς ενοχλημένη.

«Εσένα.» λέω αποφασισμένος.

«Ωραια και εγώ.» λέει χαλαρά.

Τι;

Μόλις παραδέχτηκε ότι με...θέλει και εκείνη;

«Από που κι ως πού;» ρωτάω περίεργος.