Μυστήρια

Κεφάλαιο 62

«Μωρό μου, σταμάτα να κλαις.» λέω γλυκά. Έχει σπαραξει στο κλάμα από τη στιγμή που γυρίσαμε στην Ελλάδα...

«Μα γιατί;» συνεχίζει.

Ο Βαγγέλης μπαίνει στο σαλόνι και με κοίταζει με γουρλωμένα ματιά.

«Τι έγινε;»

«Μα γιατί;!» κλαψουριζει ακόμη πιο δυνατά

«Ο Βασίλης ήθελε μόλις τελειώσει το σχολείο να έρθει Αμερική.» λέει η Αριάδνη γυρνώντας σελίδα από το βιβλίο της.

Ο Βασίλης τον πλησιάζει και αρχίζει να τον χτυπάει στο στήθος «Γιατί ρε Βαγγέλη, γιατί;»

Δεν είμαι σίγουρη πως ο Βασίλης είναι όντως δώδεκα χρόνων.

Από τη μια το ύψος του τον κάνει να μοιάζει μεγαλύτερος, από την άλλη το γεγονός ότι κλαψουριζει τον κάνει να φαίνεται πέντε χρονών.

«Τόσες γκόμενες!!» λέει πιο σιγά στον Βαγγέλη.

Τουλάχιστον έχει "σημαντικό" λόγο το παιδί.

«Θα σου βρω άλλες ρε, μη μασας.» λέει συνωμοτικά ο Βαγγέλης και ο Βασίλης τον αγκαλιάζει προτού πάει στο δωμάτιό του.

«Ξέρεις εσύ από γκόμενές, ε;» τον πειράζω. Πριν προλάβει να απαντήσει, γυρίζω και χαϊδεύω τα μαλλιά της Φυλλιανας.

«Πότε θα έρθει η μαμά κορίτσι μου;»

«Η Μαρία σχόλασε πριν πέντε λεπτά και η απόσταση είναι λιγότερη από δέκα. Όπου να 'ναι, θα είναι εδώ.» λέει.

Πόσο χρονών είναι ο εγκέφαλος αυτού του παιδιού;!

Ο Νικηφόρος έρχεται με τους καφέδες μας και αράζει δίπλα στον Βαγγέλη.

«Η θεία το ξέρει ότι γυρίσατε;» με ρωτάει.

«Όχι, αλλά θα είναι η επόμενη που θα το μάθει. Περιμένω να γυρίσει από τη δουλειά.» λέω με ένα χαμόγελο.

Είμαστε Ελλάδα δύο μέρες τώρα κάτω από άκρα μυστικότητα. Οι γονείς του Βαγγέλη μας παρέλαβαν από το αεροδρόμιο και μας βοήθησαν να μετακομίσουν στο καινούριο μας σπίτι, οπότε γνωρίζουν ήδη πως επιστρέψαμε.

Παρ' όλα αυτά ανυπομονώ για την αντίδραση της Μαργαρίτας, αλλά ακόμη περισσότερο να γνωρίσω τη μικρούλα. Την είδα μια φορά που κατεβήκαμε για τη βάφτιση της πέρυσι και μου φαίνεται περίεργο. Μεγαλώσαμε μαζί τα παιδιά της και όσο να'ναι μου ξενίζει που δεν την έχω ζήσει τόσο.

«Η μικρή πως είναι;» ρωτάω.

«Η τραγουδιάρα μας; Απίστευτα. Ο Βασίλης της έμαθε να μουτζωνει και η μάνα της ήθελε να κάνουμε όλοι μαζί πρωτοχρονιά στα μπουζούκια.» η απελπισία του βγαίνει λες και είναι κάτι τελείως φυσιολογικό.