Μυστήρια

Κεφάλαιο 63 (Πρώτο Μέρος)

*sorry Kre...can't keep this chapter any longer 😂🤷🏼❤️

_____________

«Σήμερα από-, σήμερα αποχωρίζεται. Η μάνα από τη κόρη!» τραγουδάει η Μαργαρίτα παραφωνα.

«Χριστέ μου.» κλαψουριζω. Σήμερα είναι η μεγάλη και πολυπόθητη μέρα. Δεν φτάνει το άγχος, η πρησμένη μου κοιλιά και τα σπασμένα νεύρα μου, έχω και την Μαργαρίτα και τραγουδάει και να κόβει βόλτες μες τη τρελή χαρά.

«Πες μας τώρα Κακουριώτη ότι δεν τραγουδάω και ωραία!»

«Ριζου ονομάζομαι.» εκείνη σηκώνει αδιάφορα το χέρι της «Δεν ανακατεύομαι, θα τσακωθείς με τον Βαγγέλη άλλη στιγμή γι' αυτό.» λέει απλά.

«Δεν αισθάνομαι καλά.» λέω πιάνοντας το κεφάλι μου. Η μάνα μου τρέχει στο σαλόνι έντρομη με τη βεντάλια.

«Τι είναι κορίτσι μου; Κλωτσάει το μωρό; Ζαλίζεσαι; Μήπως πείνας;» με βομβαρδίζει με ερωτήσεις.

«Χριστέ μου, δώσε μου δύναμη.» μουρμουραω.

«Εύα, πάρε βαθιες αναπνοές από τη μύτη και εξέπνευσε από το στόμα τρεις φορές. Μέτρα μαζί μου.» αρχίζω να αναπνέω όπως μου είπε και χαλαρώνω ελαφρώς.

«Καλύτερα;» ρωτάει.

«Πόσο χρονών είσαι είπαμε;»

«Μόλις 13.» λέει περήφανα. Πάω να της τσιμπήσω τα μάγουλα αλλά διώχνει το χέρι μου.

«Γιατί δεν έκανα κουμπάρα εσένα και έκανα τη μάνα σου βρε Φυλιαννα μου;»

«Πιθανότατα σε κάθε τσακωμό θα έπαιρνα το μέρος του νονού, ενώ η μαμά παίρνει το δικό σου και του λέει να σκάσει. Σε βολεύει από οποία μεριά και να το δεις.» λέει γελώντας.

«Ναι, έχεις δίκιο.»

«Επίσης!» πετάγεται η Μαργαρίτα «Δεν είχατε άλλη επιλογή.» λέει με ένα χαμόγελο.

«Αυτό που το πας;» ειρωνεύομαι. Εκείνη αγνοεί τελείως το σχόλιό μου και κάνει νόημα στη μακιγιέρ να συνεχίσει το έργο της.

«Αλήθεια, θα μου αρκούσε αν παντρεύουν με τον Βαγγέλη οι δύο μας σε ένα εκκλησάκι, χωρίς όλα...αυτά.» παραδέχομαι. «Θα σκάσω!» παραπονιέμαι.

«Η αλήθεια είναι πως έχεις βάλει λίγα κιλάκια, αγάπη μου.» πέσει η Άνθια.

«Δεν βοηθάς.» λέει η Μαργαρίτα.

Στο μεταξύ η μάνα μου συνεχίζει να μου κάνει αέρα με την βεντάλια. Την βουτάω με μια απότομη κίνηση και την κλείνω «Ούτε εσύ βοηθάς, μαμά.» λέω.