Μυστήρια

Κεφάλαιο 7

«Πως είπαμε ότι κάνουμε την πλεξούδα;» ρωτάω την Αριάδνη καθώς πλέκω τα μαλλιά της. Πρέπει να πήρε στη μάνα μου και στην Εύα πάνω από μια εβδομάδα για να μου το μάθουν. Ναι, δεν το 'χα με αυτά, αλλά τώρα έχω γίνει ειδικός!

«Τερά, τσουπ, τσιά!» λέει ενθουσιασμένη. Ναι, αυτό σημαίνει "αριστερά, μέση, δεξιά". Νομίζω πως ακόμα και όταν μάθει να λέει καλά αυτές τις λέξεις, θα εξακολουθεί να "ονομάζει" έτσι τη διαδικασία της πλεξούδας. Μ' αρέσει αυτό, μ' αρέσει που μοιράζομαι στιγμές με τη κόρη μου...

«Έτοιμη!» λέω. Χτυπάει ενθουσιασμένη παλαμάκια και αφήνει διάσπαρτα φιλιά στο πρόσωπό μου. «Μαμά, μαμά!» κάνει μετά από λίγο. Φεύγει από τα χέρια μου και γυρίζοντας τη βλέπω να τρέχει πάνω στην αγουροξυπνημενη Εύα.

«Καλημέρα μικρό μου!» λέει εκείνη, κλείνοντας την στην αγκαλιά της. Την φίλα απαλά και της χαϊδεύει τα μαλλιά. Δεν έχει γυρίσει να μου ρίξει ούτε καν ένα βλέμμα...

«Καλημέρα, Εύα.» κάνω την αρχή. Ελπίζω να μην μου βγήκε τόσο ξερό όσο νομίζω!

«Καλημέρα.» γαμω τις τυπικότητές μας!

«Θες να φας κάτι;»

Γνέφει αδιάφορα, «Όχι, ευχαριστώ, θα φύγω σε λίγο.» λέει απλά. Ως εδώ!

«Θέλω να μιλήσουμε.» δηλώνω.

Την ακούω να μουρμουρίζει ένα «Θέλε!» μέσα από τα δόντια της, αλλά αποφασίζω να το αγνοήσω για να μην τσακωθούμε... Πάλι!

«Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή.» λέει μετά από λίγο. Αυτή η γυναίκα μπορεί να με φτάσει στα όριά μου μέσα σε μια στιγμή! Και όχι, αυτή τη φορά δεν το λέω με τον...ωραίο τρόπο!

«Αριάδνη, πήγαινε στο δωμάτιό σου σε παρακαλώ.» λέω στη μικρή. Εκείνη με κοιτάζει με τα μεγάλα γκρί μάτια της και η Εύα με μισό μάτι. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Να σημειωθεί η ειρωνεία παρακαλώ!

«Δεν έχει να πάει πουθενά!» παραπονιέται η Εύα.

«Ωρίμασε επιτέλους!» με κοιτάζει με φανερή την έκπληξη στο πρόσωπό της, «Αριάδνη, άκου τον μπαμπά...» λέω γλυκά στη κόρη μου. Εκείνη με κοιτάζει και κουνά καταφατικά το κεφαλάκι της. Χτυπιέται στα χέρια της μαμάς της και η Εύα την αφήνει απρόθυμα να σταθεί στα πόδια της. Μόλις βλέπω πως η μικρή έχει μπει στο δωμάτιο της, πιάνω την Εύα από τον καρπό και σχεδόν την σερνω μέχρι το σαλόνι.

«Κοφ' το!» παραπονιέται. Την αφήνω απότομα και τρίβει εκνευρισμένη το χειρότερο της. «Είσαι τελείως ηλιθιος;» αν το συνεχίσει, θα έχουμε κι άλλη εγκυμοσύνη. Δεν την γλυτώνει.