Μυστήρια

Κεφάλαιο 9

Μεγάλο κεφάλαιο γιατί είμαι μια σκύλα που έχει γαμηθει η καθημερινότητα της και δεν έχει τ μυαλό της στο γράψιμο ούτε στο ελάχιστο. 😂 με αγαπάτε... 😂❤️❌

Eva's POV

«Και πέφτει που λες από το κρεβάτι και ενώ η μικρή αρχίζει να γελάει, ο Βαγγέλης αρχίζει και ουρλιάζει. Είχε βουρκώσει κιόλας! Δεν φαντάζεσαι τι γέλιο έριξα! Λες και θα πάθαινε και η Αριάδνη που έπεσε κάτω από το κρεβάτι...και συγκεκριμένα πάνω στα δεκάδες μαξιλάρια που έχει βάλει ο Βαγγέλης για παν ενδεχόμενο!» λέω γελώντας. Ο Πέτρος γελάει ανεξέλεγκτα δίπλα μου και ο Βαγγέλης με κοιτάζει μουτρωμενος. Ναι, η αλήθεια τσούζει, γλυκε μου.

«Είμαι απλός προστατευτικός!» υπερασπίζεται τον εαυτό του.

«Ναι, έτσι το λέμε τώρα!» λέω γελώντας.

«Μην τον κοροϊδεύεις εσύ! Πήρε η μικρή την ατσουμπαλοσύνη σου. Λογικό να φοβάται ο άνθρωπος!» πετάγεται ο Πέτρος. Ξεσπάμε σε τρανταχτά γέλια και πέφτω πάνω στον Πέτρο για να σταματήσει να γελάει.

Όλα μοιάζουν ιδανικά, βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν που θα φάνταζε η υπέρτατη καθημερινότητά! Όπως παλιά, που γελούσαμε στη τάξη και τον χτυπούσα να σταματήσει για να καταφέρω να σταματήσω εγώ και να γλυτώσουμε την ωριαία.

Πάντα την έπαιρνε ο Πέτρος βέβαια...ευτυχώς ποτέ δεν έμεινε στην ίδια τάξη!

Παλιές καλές εποχές...

«Μου έλειψες τόσο πολύ ρε ηλιθιε!» λέω συγκινημένη από τις αναμνήσεις που χτυπούν το μυαλό μου και περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Πως ήμασταν πριν μερικά χρόνια και πως καταλήξαμε τώρα...

Τσιμπάω το μάγουλο του Πέτρου μέχρι να τον δω μα μορφάζει από τον πόνο και μετά τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.

«Και μένα βαζελάκι!» λέει σφίγγοντάς με στην αγκαλιά του. Τον χτυπάω με δύναμη στο πίσω μέρος του κεφαλιού και αμέσως με αφήνει για να ακουμπήσει το σημείο.

«Καλέ, εσύ έχεις βαρύ χέρι!» παραπονιέται.

«Πάω kick boxing!» λέω ενθουσιασμένη.

Σχεδόν πνίγεται με το σάλιο του, «Τι κάνεις λέει; Πως κι έτσι;» απορεί.

Κοιτάζω τον Βαγγέλη και με κοιτάζει ήδη. 

Ξεκίνησα το kick boxing λίγο μετά τη γέννηση της μικρής, δηλαδή μετά από την επίθεση που δέχτηκα από τον Γιάννη. Φοβόμουν την ίδια μου τη σκιά! Τύχαινε να βραδιάζει και να είμαι έξω, από τις σπάνιες φορές που έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία, έβλεπα λίγο προς τα πίσω και όταν συνειδητοποιούσα πως υπήρχε μια σκιά, φρίκαρα και έτρεχα σαν τρελή...Ούτε που μου περνούσε από το μυαλό πως αυτή η σκιά ήταν η δική μου! Με τα πολλά, αποφάσισα πως πρέπει να βγάζω κάπου την ένταση, τον θυμό, τα νεύρα, τον πόνο και τις εικόνες που είχα καθημερινά στο μυαλό μου και καταπίεζα βαθιά μέσα μου. Γράφτηκα σε μια σχολή, πήγαινα καθημερινά για πολλές ώρες και επέμενα σε αυτό. Πλέον όταν έχω νεύρα ή όταν θέλω κάπου να ξεσπάσω, ξέρω που να πάω. Μπορεί παλαιότερα να με βοηθούσε να κάτσω ένα βράδυ στο σκοτάδι και να κλάψω, όμως αυτό πλέον φαντάζει ανεπαρκές!