Μυστήρια

Κεφάλαιο 13

Eva's POV

«Πως πάει με τον Σπαρτιάτη;» λέει πονηρά η Άνθια.

Βρισκόμαστε Σαλαμίνα, σε μια καφετέρια δίπλα στην θάλασσα. Ο Βαγγέλης ήθελε να πάρει τη μικρή μερικές μέρες στο Ναύπλιο, οπότε σκέφτηκα πως θα ήταν ευκαιρία να κάνω μερικές ολιγοήμερες διακοπές. Φυσικά, επέμενε να τους ακολουθήσω, όμως δεν υπήρχε ούτε η παραμικρή πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχουν τεθεί κάποια όρια στη "σχέση" μας και πρέπει να ακολουθούνται. Και με τον όρο σχέση, δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από αυτή τη φιλική που διατηρούμε.

«Ποιον Σπαρτιάτη ρε πυροβολημένη;» λέω σκαλωμένη.

«Τον δικό σου μωρέ.» επιμένει. Την κοιτάζω με σηκωμένο το φρύδι προσπαθώντας να καταλάβω τι εννοεί.

«Πω...μη μου πεις!» γιατί την κάνω παρέα είπαμε;

«Ξέρεις... Ο Λεωνίδας...οι 300...οι Σπαρτιάτες...» λέει αργά, προσπαθώντας να με κάνει να καταλάβω το αστείο σε όλο αυτό. Χτυπάω με δύναμη το χέρι μου στο μέτωπό μου και αναστενάζω.

«Γιατί σε μένα;!» παραμιλαω.

«Δεν γελάς ποτέ με τα αστεία μου.» λέει με παράπονο.

«Ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν είναι καν αστεία.»

«Ή το γεγονός ότι εσύ δεν είσαι αστεία.» αντιγυρίζει.

«Ναι, μωρή, πες μας και ξενέρωτες!» θίγομαι. Μου κάνει κωλοδαχτυλο και γυρίζει το βλέμμα της προς τη θάλασσα.

«Να σου πω, τον Πέτρο στον έχω γνωρίσει;» λέω στο ξεκάρφωτο.

«Οχι! Καλός, καλός;» λέει ενθουσιασμένη.

«Αμε, κουκλίνι!» λέω.

«Τώρα αυτό είναι ειρωνεία;» έχει γύρει το κεφάλι της σαν σκύλος. Που την βρήκα;

«Όχι ρε, ωραίος είναι.»

«Και ακόμα δεν μου τον έχεις γνωρίσει; Τι φίλη είσαι εσύ ρε;!» παραπονιέται. Ωχ θεέ μου τι τραβάω...

«Δεν έχει τύχει ακόμα, αλλά θα το κανονίσω. Μην μου αγχώνεσαι!»

«Αχ, τέλεια!» λέει γελώντας.

«Και πόσο θα ταιριάξετε!» λέω με ενθουσιασμό.

«Λες ε;»

«Εννοείται, το συζητάς; Έχετε ένα βασικό κοινό!»

«Τι;»

«Το χιούμορ!» ξεσπάω σε γέλιο. Η Άνθια στραβομουτσουνιάζει.

«Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου μιλάω, όλο μου την λες!» λέει με ένα παράπονο.