Chip #Netties2017

1

Geachte mejuffrouw Ravenstein,

Het verheugt ons zeer u te mogen mededelen dat u geselecteerd bent voor het zomerprogramma voor toekomstige politieke leiders. Hiermee bent u een van de honderdvijftig jonge talenten die uitgekozen zijn voor deze zeer exclusieve en alleen op uitnodiging verkrijgbare kans.

Alle geselecteerden worden op zaterdag 4 juli aanstaande om 12.00 uur verwacht in het Nationaal Regeringscentrum te Utrecht. Hier zal in de vorm van een rondleiding de aftrap plaatsvinden van de activiteiten die georganiseerd zijn om het beste uit alle deelnemers te halen. Een intensief programma zal u en uw mededeelnemers klaarstomen voor een zomerstage die enkele van jullie ook daadwerkelijk mogen gaan lopen.

Bijgesloten in de envelop treft u een toegangsbewijs voor de trein aan. Tevens kunt u een volledig overzicht van toegestane bagage vinden in de bijlage. Wij hopen u hiermee voldoende geïnformeerd te hebben en zien u graag terug op het zomerprogramma voor toekomstige politieke leiders.

Hoogachtende groeten,

Talentcommissie Jongeren

Onder leiding van Parcival Rutgers

Al sinds het moment dat ik de envelop op de deurmat zag liggen, voelt het alsof ik geen lucht meer krijg. De woorden op het papier knellen mijn luchtpijp nog verder af. Het onvermijdelijke is gebeurd.

"Je bent toegelaten, hè?" klinkt de stem van mijn vader achter me. Hij probeert over mijn schouder mee te lezen, maar ik vouw snel de brief dicht. Dit gun ik hem niet.

"Ze hebben me geselecteerd voor het zomerprogramma, ja." Het kost me moeite om te slikken. De eenzaamheid verstikt me nu al en ik vertrek pas over drie weken. Ik kan dit niet.

Een stel armen sluit zich om mijn middel in een stevige omhelzing. "Ik wist wel dat ze jou zouden uitkiezen. Je bent een topper."

"Dank je." Die twee kleine woordjes zijn alles wat ik uit kan brengen zonder in snikken uit te barsten. Zelfs recht overeind blijven staan lijkt ineens grote moeite te kosten. Ik wil het liefst terug naar boven rennen en me opkrullen onder de dekens van mijn bed. Alleen kan dat niet, want ik moet over tien minuten vertrekken als ik op tijd op school wil komen.

"Je blaast ze vast allemaal omver. Wedden dat jij uiteindelijk mag blijven voor de stage? Dit is een hele grote kans voor je."

Inderdaad, dit is de kans van mijn leven. De kans om zijn ultieme fantasie te verpesten.

Mijn vader droomt ongetwijfeld al jaren van dit moment. Het is zijn diepste wens om zijn kleine meisje als onderdeel van de Nederlandse regering te zien. Om de naam Ravenstein onder dit soort officiële brieven te zien schitteren. Om tegen iedereen die het maar horen wil op te scheppen over zijn geweldige dochter die het zo ver geschopt heeft.

Voorzichtig maak ik me los uit zijn greep. Elke andere knuffel van mijn vader zou ik moeiteloos geaccepteerd hebben, maar deze voelt niet als een warm bad. Hij laat me ongemakkelijk voelen, als een varken dat vlak voor ze naar de slachtbank gaat te horen krijgt dat ze zo lekker dik is. Ik wil niet horen hoe goed ik zogenaamd ben. Goed in doen alsof, dat ben ik.

Daar ben ik zo goed in dat mijn vader me een stralende glimlach toewerpt. "Ik ben zo trots op je."

"Dat weet ik. Bedankt. En nu moet ik mijn tanden gaan poetsen, anders kom ik te laat."

"Ga maar gauw dan."

Opgelucht haast ik me naar boven, waar ik een korte stop op de badkamer maak om een klodder tandpasta op mijn tanden te smeren. Echt tijd om te poetsen heb ik nu niet. Niet als ik de rest van deze dag door wil komen zonder gek te worden.

Op mijn kamer aangekomen, smijt ik de brief op mijn bureau neer. Dat hele zomerprogramma kan me gestolen worden. Liever vandaag nog dan morgen. Als er iets is waar ik geen zin in heb dan is het wel om de hele zomer in Utrecht te zitten om van alles en nog wat te leren over politiek. Ik zou veel liever een paar weken frambozen gaan plukken in het landbouwgebied. Daar kan ik zo zeshonderd gulden mee verdienen – in combinatie met mijn spaargeld precies genoeg voor het nieuwe mengpaneel dat ik wil hebben.

Liefkozend strelen mijn vingertoppen het zwarte metaal en de grijze schuifjes op mijn oude mengpaneel, dat ik nu zo'n vier jaar heb. Het doet het prima voor een zestienjarige die nooit ergens anders zal draaien dan op haar slaapkamer, maar ik heb er in de online catalogus een gezien met de allermodernste technieken en nog veel meer functies dan deze heeft. En het geluid is ook geweldig. Dat weet ik omdat ik naar de winkel toe ben gegaan en de jongen achter de kassa me er even mee liet spelen.

Voor ik het weet heb ik alle apparatuur ingeschakeld en zoek ik in de computer naar het nummer waar ik aan wil werken. Toen ik vannacht wakker lag omdat de hele straat kon meegenieten van een ruzie tussen onze buurman en zijn zoon, kreeg ik een paar geniale ingevingen. Als die brief van de regering niet was gekomen dan had ik ze nu allang allemaal uit kunnen proberen. Nu zijn er helaas nog maar acht minuten over voordat ik naar school moet.

Zodra de oordopjes mijn oren afsluiten van de rest van de wereld – want om acht uur 's morgens kan ik het nou eenmaal niet maken om de volumeknop vol open te draaien – bevind ik me op een plek waar alleen mijn muziek en ik bestaan. Een plek waar niemand anders kan komen.

Ik ben begonnen met dj'en uit een uit de hand gelopen fascinatie. Op de basisschool nam de juf de klas een keer mee naar het cultureel centrum om knuffels na te schilderen en meer van dat soort onzin waar ik niks van bak. In dezelfde ruimte was een dj bezig met de voorbereidingen voor een feestje. Blijkbaar bleef ik maar naar hem staren in plaats van naar mijn schilderwerk, want na een tijdje vroeg de dj of ik hem wilde helpen. Van de juf mocht het en zo werd een passie geboren.

Vanaf dat moment spaarde ik elke cent die ik kon krijgen. Mijn ouders vonden het goed dat ik muziek maakte zolang mijn schoolprestaties er niet onder zouden lijden. Dat hebben ze geweten. Soms ben ik wel geneigd meer tijd met mijn geliefde knopjes en schuifjes door te brengen dan goed voor me is, maar mijn cijfers behoren nog altijd tot de hoogste van de klas. Dankzij mijn muziek ben ik juist gemotiveerd om nog beter mijn best te doen op school omdat ik weet dat mijn ouders me anders mijn dj-apparatuur af zouden nemen. Zo zijn ze wel.

Pas als de muziek stopt, realiseer ik me dat het nummer gewoon heeft doorgespeeld zonder dat ik er iets aan veranderd heb. Dat effect heeft muziek nou eenmaal op mij: mijn gedachten drijven weg en dat heb ik pas in de gaten als het plotseling stil wordt. Zuchtend van ergernis om mijn eigen onoplettendheid start ik mijn nieuwste project nog een keer. Ik wil hier echt nog even een paar aanpassingen aan de beat doorvoeren voordat ik naar school ga.

O shit, school. Een paniekerige blik op mijn wekstation leert me dat het al dertien over acht is. Als ik niet nu meteen een fiets zoek om mezelf als een gek op naar school te trappen, kom ik te laat. En ik kom nooit te laat. Dat past niet bij mijn perfecte leerling act.

Voetstappen klinken in de hal, een seconde later gevolgd door de stem van mijn vader. "Flo, je moet naar school!"

"Ik ben al onderweg." Ik gris mijn tas, die gelukkig al klaarstond, van de vloer en haast me de trap af.

In de hal staat mijn vader me met een afkeurende blik op zijn gezicht op te wachten. "Je moet niet denken dat je die gemotiveerde houding kunt laten varen nu je geselecteerd bent voor het zomerprogramma. Of wil je het risico nemen dat ze je op de eerste trein terug naar huis zetten?"

Dat risico wil ik maar al te graag nemen, maar ik weet ook wel dat ik het niet zal doen. Daar ben ik veel te laf voor.

"Straks trekken ze je uitnodiging nog in. Hup, naar school en goed je best doen."

Met mijn blik op de grond gericht loop ik de deur naar de garage door. Het wordt tijd dat ik hem vertel dat zijn dromen niet de mijne zijn. Maar hoe doe ik dat zonder zijn hart te breken?

- - -

A/N Eerste hoofdstuk! Meningen?