Chip #Netties2017

27.

Na de grootscheepse verbouwing van Nederland als gevolg van de terreurgolf in de eenentwintigste eeuw is er binnen de steden niet veel natuur overgebleven. Dat maakt het extra bijzonder dat ik nu voor de tweede keer in amper twaalf uur in hetzelfde stukje bos sta. Het is het enige stukje van de stad waar de bomen niet zijn geplant door mensen. Waar niemand woont en de grond niet voor landbouwdoeleinden gebruikt wordt.

'Wat doen we hier precies?' Ik voel me ongemakkelijk omdat mijn vader mijn chip bij zich heeft. Nadat hij zei dat ik mijn huiswerk maar moest laten voor wat het was, scheurde hij het verband dat nog steeds om mijn pols zat los en stak de chip in zijn eigen zak. Dat maakt van mij een gegijzelde.

'Deze plek bestaat al honderden jaren, wist je dat?'

'Dat had ik wel kunnen raden, maar het is geen antwoord op mijn vraag.'

Pap loopt over het aangestampte zand terwijl hij de bomen om zich heen uitvoerig bestudeert. Hij is echt het type om te weten met welke boomsoorten we te maken hebben, terwijl ik zo iemand ben die niet meer weet dan dat het loofbomen zijn. Het duurt dan ook even voordat hij weer iets zegt. 'Dit is de plek waar ik me het meest vrij voel. Er komen hier nauwelijks mensen en er is geen scanapparaat in de buurt om die verdomde chip te scannen. Hier kun je weer gewoon een mens zijn, in plaats van een instrument van de regering.'

'Hoe bedoel je?' Natuurlijk heb ik wel een idee waar hij het over heeft, maar ik wil hem nog even aan de praat houden. Zelf voel ik er namelijk niet veel voor om iets te zeggen.

'Ze controleren alles. Heb je er ooit over nagedacht hoe het zou zijn om te leven op een plek waar de regering niet alles van je weet?'

'Het is een manier om ons te beschermen. Hiermee dringen ze terrorisme terug.' Wat wil hij dan, omkomen bij een aanslag? Ik ben liever veilig met een chip in mijn arm dan mijn leven niet zeker zonder. Denk ik.

Pap schudt zijn hoofd. 'Dat is niet waar, Flo. Er is nog steeds terrorisme. Misschien wel op minder grote schaal, daar heb je gelijk in, maar dat komt omdat de meeste verdachten al vermoord worden voordat ze echt iets hebben kunnen aanrichten. Wie is hier nu de echte terrorist?'

Daar heb ik niks op te zeggen. Is het waar wat hij zegt? Hoe komt hij aan die informatie?

'De kans om te sterven omdat je beschuldigd wordt van betrokkenheid bij een aanslag is even groot als de kans om te sterven tíjdens een aanslag was voor de invoering van de chip. De regering is zo bang geworden dat ze hun volk zijn gaan zien als willoze poppetjes. Bovendien heeft de periode van de hevige terreur uit de eenentwintigste eeuw slechts enkele decennia geduurd. Maar dat ze bang zijn zou niet eens zo erg zijn als ze daardoor niet onze hele identiteit in handen hadden. Wij kunnen niet vrij doen waar we zin in hebben omdat zij altijd over onze schouder meekijken.'

Instinctief voel ik aan dat dit inderdaad is waar hij zich al die tijd zo druk om heeft gemaakt, dat het geen smoes is om me niet de waarheid te hoeven vertellen. 'Wat is volgens jou dan precies het verschil tussen het leven met en zonder chip? Hoe zouden we erop vooruitgaan als niemand meer een chip had?'

'Je zou weer vrij kunnen bewegen. We zouden oma op kunnen zoeken zoo vaak als we willen. Of tante Vanna. Zou je haar niet wat vaker willen zien? Ik wel.'

Dat weet ik. Mijn vader heeft zijn zus al zo'n twee jaar niet gezien. Ik weet niet eens of ik haar nog zou herkennen als ik haar van het station op moest halen, en gezien ik veertien was toen we elkaar voor het laatst zagen lijkt me dat geheel wederzijds. 'Ik zou haar best wel weer eens willen zien, ja.'

'Dat zou kunnen als we die chips niet hadden. Je zou in een andere stad kunnen studeren en elk weekend naar huis kunnen komen. Je zou massa's spullen kunnen kopen zonder dat iemand kan zien wat je gekocht hebt. Je kunt met de trein reizen zonder dat je daar toestemming voor nodig hebt. Flo, ik geloof niet in deze manier om onze veiligheid te waarborgen. Er moet een andere manier zijn.'