Chip #Netties2017

7.

"Hé mankepoot, wat is er met jou gebeurd?" Lachend komt Amy op mijn kluisje af, haar ogen gericht op het maagdelijk witte verband rond mijn pols.

Grinnikend alsof het niks voorstelt sla ik het metalen deurtje dicht waarachter ik dagelijks mijn jas opberg. "Aanvaring met mijn aquarium. Alaska en Victor hebben tijdelijk ergens anders onderdak moeten zoeken." Net als mijn chip, maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Het zwarte plaatje zit nu namelijk in een plat, plastic doosje ter grootte van een duimnagel. Ik heb geen idee waar mijn vader het vandaan heeft gehaald, maar het komt nu wel goed van pas. Zolang niemand me dwingt om mijn pols onder een scanner te houden, is er geen vuiltje aan de lucht. Dat moet ik alleen nog duidelijk maken aan dat zenuwachtige gevoel dat maar door mijn maag blijft trekken.

"Ach, arme visjes," vindt Amy. "Kunnen ze straks nog wel samen met mij naar dat geweldige nieuwe nummer van je luisteren?"

"Ja hoor. Ze hebben een prima vervangend onderkomen gekregen in een oude vaas van mijn moeder, compleet met dat leuke kasteeltje dat je me vorig jaar voor mijn verjaardag hebt gegeven."

Amy knikt goedkeurend. "Dan is het goed. Heb je nog iets aan dat nummer gedaan gisteren na school?"

"Een beetje." Veel is er niet meer van gekomen, want ik had tenslotte al mijn tijd nodig voor het gewond raken en de troep daarvan opruimen, en na het eten moest ik ook nog een berg huiswerk maken. Maar dat maakt niet uit, want ik ben helemaal klaar om het aan Amy te laten horen. Alleen de versie met tekst is nog niet af, maar die hoeft zij sowieso niet te horen. Ik ga niet zingen waar zij bij is. Geen denken aan.

Ik wil net voorstellen om nog even in de aula te gaan zitten totdat de zoemer gaat als ik Marsha Verheijden op ons af zie komen. Zelfs in haar schooluniform en zonder make-up – die buiten een streepje oogpotlood niet toegestaan is op school – ziet ze er oogverblindend uit. Haar karamelkleurige haar lijkt altijd te glanzen in haar subtiele hoge paardenstaart en op de een of andere manier lijkt het schooluniform speciaal gemaakt voor haar lichaam.

"Ha Flo," begroet ze me alsof we al jaren met elkaar omgaan. In werkelijkheid spreken we elkaar alleen als leraren ons samen indelen om een opdracht te maken. Wat niet zo heel vaak gebeurt, want ze zien graag dat de beste leerlingen de zwakkere helpen.

"Hoi," groet ik nerveus terug. Wat wil ze van me? Ik mag Marsha niet zo. Niet omdat ze niet aardig is, maar omdat onze persoonlijkheden elkaar gewoon niet liggen. We zijn totaal verschillende types. Naast dat zij veel socialer en populairder is dan ik – wat overigens niet zo moeilijk is – is zij oprecht gemotiveerd om politiek leider te worden; een verschil dat een kilometerslange afstand tussen ons creëert.

"Ik hoorde dat je geselecteerd bent voor het zomerprogramma. Gefeliciteerd. Dan gaan we dus met z'n tweetjes."

Het verbaast me niet dat zij ook toegelaten is, en al helemaal niet dat ze ons daardoor als een soort zielsverwanten ziet. Trouwens, zonder chip in mijn arm kan ik helemaal niet deelnemen aan dat programma, dus dan kan ze alsnog lekker in haar eentje. Toch forceer ik een glimlach. "Dank je. Jij ook gefeliciteerd."

"Ik ben zó blij dat wij elkaar tenminste al kennen. De rest komt vast allemaal in hun eentje. Dat lijkt me echt doodeng."

Ja hoor, maak dat de kat wijs. Als er iemand geen moeite heeft met het aanleggen van sociale contacten dan is het Marsha wel. Ik daarentegen ben zo'n kluns die als ze weer bij een dergelijke gelegenheid vertrekt, nog steeds geen vrienden heeft gemaakt. Toch ben ik blij dat ze me tenminste het idee geeft dat we in Utrecht met elkaar zullen optrekken, al is 'elkaar kennen' misschien iets te overdreven om onze relatie te omschrijven. Ik ben namelijk echt doodsbang om daar alleen te zijn. "Ja," zeg ik daarom. "Dat lijkt mij ook."

"Ik heb er wel super veel zin in. Ik bedoel maar, hoe vaak krijgen we nou helemaal de kans om naar Utrecht te gaan? En dat terwijl het de stad is waar we vanaf volgend jaar misschien gaan wonen!"

Daar heeft ze op een bepaalde manier wel een punt. Ik ben nog nooit in Utrecht geweest en als ik niet zo gepusht zou worden om iets in de politiek te gaan doen, zou mijn enige mogelijkheid daartoe volgend schooljaar pas komen. Dan vindt namelijk het jaarlijkse tripje plaats dat een deel van de zesdejaars naar de hoofdstad mag maken ter voorbereiding van hun studiekeuze.

Marsha lijkt het totaal niet in de gaten te hebben dat ik me niet erg actief opstel in dit gesprek. Ze kwettert dan ook vrolijk verder. "Het gaat vast geweldig worden. Mijn vader heeft tegen me gezegd dat ik er vooral van moet genieten. Misschien kunnen we binnenkort eens wat met elkaar afspreken ter voorbereiding. Ik bedoel gewoon om een beetje voorpret te hebben en zo. Het zou leuk zijn als we elkaar wat beter kennen voordat we onze toekomstige concurrenten onder ogen komen, niet?"

Mijn ogen schieten naar de klok van de zoemer. Nog anderhalve minuut tot het eerste lesuur begint. "Eh... oké. Dat kunnen we wel doen. Alleen moet ik dan wel even kijken wanneer ik precies kan." Nooit dus. Bij dezen plan ik meteen mijn hele agenda vol met fictieve activiteiten. Mooi niet dat ik voorpret ga hebben met Marsha. Daar verraad ik mezelf te erg mee.

"Ja, ik moet ook even kijken," kwebbelt ze. "Maar dat komt wel goed. Het wordt vast heel gezellig van de zomer. Ik hoop dat we samen op een kamer terechtkomen. Dat lijkt me toch wel wat prettiger dan met zo'n wildvreemde."

"Inderdaad. Je weet nooit wat voor mensen je daar allemaal tegenkomt." Het idee van met een wildvreemde op een kamer slapen klinkt in sommige opzichten eigenlijk best aantrekkelijk. Misschien dat ik wel gedwongen word om vrienden te maken als ik dag en nacht opgescheept zit met iemand die ik niet ken. Dan heb ik een reserve voor als Marsha me toch keihard laat vallen. Een risico dat volgens mij redelijk groot is. Zij heeft binnen twee minuten alweer een hele groep nieuwe volgelingen om zich heen verzameld. Bovendien hoef ik dan niet alleen maar met haar om te gaan.

Amy stoot me aan. "Je moet je niet bezighouden met je kamergenoten, maar met het volgen van je droom. Vergeet niet dat je de grootste politiek leider ooit wilt worden."

"Ja, klopt. Bedankt voor de herinnering," lach ik. Het is grappig omdat alleen wij weten dat ik dat absoluut niet van plan ben. Met mijn één meter tweeënzestig kan ik sowieso nooit een groot politiek leider worden.

Alleen Marsha snapt niet wat er grappig aan is, dus die staat enthousiast te knikken. "Dat zie ik zo gebeuren, al mag je ook best een beetje plezier hebben. Dat helpt alleen maar om nog betere resultaten te bereiken."

Gelukkig verlost de zoemer me op dat moment uit mijn lijden. Met een laatste krampachtige glimlach maak ik een einde aan het gesprek. "We zien het nog wel. Laten we nu maar snel naar de les gaan voordat we te laat komen."

Daar kan een mede-nerd als Marsha alleen maar mee instemmen en dus bestormen we de trappen van de school, op weg naar het lokaal waar we Nederlands hebben.

- - -

A/N Voor de duidelijkheid zal ik nog even mijn mededeling van vorige week herhalen. Volgende week komt er op dinsdag een update van dit verhaal en vanaf de week erna elke maandag.