Chip #Netties2017

14.

Ik merk pas dat mijn blouse kletsnat is als iemand me een por in mijn zij geeft. In eerste instantie denk ik dat het Amy is, maar die zit niet aan mijn rechterkant. Ik kijk op en zie Lux naar mijn borsten wijzen.

'Je blouse is een beetje nat. En best wel doorzichtig.'

Onmiddellijk voel ik mijn hoofd de temperatuur van een voorverwarmde oven aannemen. Natuurlijk moet ik net als er een leuke jongen naast me zit mijn hele waterflesje over mijn witte blouse heen laten leeglopen.

Een blik omlaag leert me dat Lux gelijk heeft. Het donkerblauw van mijn beha is zo duidelijk als wat te zien onder het kletsnatte witte katoen. Kan er alsjeblieft nu een gat in de grond verschijnen waar ik doorheen kan zakken?

Lux zit me nog steeds grijnzend aan te kijken. Waarschijnlijk heeft hij de dag van zijn leven. Voor zover ik weet krijgen Nederlandse jongens in hun leven vrij weinig van een meisjeslichaam te zien, tenzij ze een relatie of een stel zussen hebben. 'Over het algemeen houdt zwaartekracht in dat water altijd naar het laagste punt stroomt. Dat geldt ook als je een flesje op de kop houdt.'

'Ja, dank je. Ik zal voortaan rekening proberen te houden met de wetten van de natuur.' Ik kan mezelf wel slaan. Waarom in vredesnaam klink ik alsof ik maar twee hersencellen in mijn kop heb? Want ik moet er meer hebben, daar ben ik vrij zeker van. Anders hadden de regeringsleiders me niet hoogstpersoonlijk geselecteerd voor hun zomerprogramma.

Haastig zoek ik naar de zoom van mijn jasje, die ik met mijn vingers aftast. Shit. Natuurlijk heb ik net vandaag het exemplaar aan waar de knoop af is. Mijn moeder heeft nog geen tijd gehad om die te repareren en dit was het enige schone dat ik nog had. Maar zelfs als de knoop er wel aan had gezeten, betwijfel ik of dat genoeg was geweest om de watervlek te bedekken. Nu moet ik de rest van de dag dus maar alle vunzige blikken van de jongens op school ondergaan. Wat zullen zij blij zijn.

'Knoop kapot?' informeert Lux.

'Ja. Gefeliciteerd, je mag de hele dag van dit prachtige uitzicht genieten.' Het scheelt dat mijn hoofd nog rood was dankzij de ontdekking van die watervlek, dat spaart mijn bloed weer moeite om nogmaals naar dat deel van mijn lichaam te stromen. Wel opvallend is mijn plotselinge lef om idiote grappen te maken in een benarde positie.

Naast me wurmt Lux zich uit het zwarte leren jasje dat hij altijd over zijn uniform draagt en geeft het aan mij. 'Hier. Als je de ritst dichtmaakt, hoeft niemand te weten dat je een beetje onhandig bent.'

'En de leraren dan?' Dat is weer het heilige boontje in mij. Van Lux vinden ze het ook echt niet allemaal goed dat hij zijn eigen draai geeft aan het verplichte schooluniform, maar hij trekt zich er gewoon niks van aan. Dat kan ik niet.

Lux haalt onverschillig zijn schouders op. 'Wat wil je dan? Dat die ouwe van wiskunde je het hele uur verlekkerd aan gaat zitten gapen? Dat lijkt me nog erger dan een stel hitsige tieners.'

Daar heeft hij ook wel weer een punt. Dankbaar neem ik het jasje van hem aan. 'Ik sta echt bij jou in het krijt nu.'

'Ik verzin nog wel een manier waarop je het goed kunt maken.'

De blik die hij me toewerpt, doet alle vlinders in mijn buik wild opvliegen. Wat voor goedmakertje heeft hij in gedachten? Ik zou het echt niet erg vinden om hem te zoenen als bedankje. De vraag is alleen of hij dat ook ziet zitten.

De voering van het jasje voelt warm aan op mijn handen, voorverwarmd door zijn lichaam. Snel laat ik mijn armen in de mouwen glijden en trek de rits tot helemaal bovenaan dicht. Mijn eigen blazer prop ik in mijn rugzak. Die kan daardoor niet meer dicht, maar dat is nu niet mijn grootste probleem. Ik moet nu eerst die persconferentie afkijken. O ja, de persconferentie! De bron van alle ellende.

Ik stoot Amy aan. 'Heb ik iets belangrijks gemist?'

'Nee. Alleen wat gezever over extra controles en hoe onveilig het zou zijn als niemand meer een chip had.'

Rillingen kruipen over mijn lijf. Dat is geen gezever. Dat is misschien wel informatie die ik nodig heb om in leven te blijven. Als iemand erachter komt dat mijn chip niet meer in mijn pols zit, kan ik linea recta naar een strafkamp.

Ik wil niet naar een strafkamp. De beelden die ik ervan op televisie heb gezien zijn al net zo erg als de naam doet vermoeden. Het meest bekende kamp ligt in de hoofdstad. Dat is de plek waar alle criminelen heen worden gebracht zodra ze zijn opgepakt. Iedereen die wordt veroordeeld tot levenslang, wordt vervolgens naar het kamp in de Noordregio - in de vroegere provincie Drenthe - gestuurd. Plegers van minder grote misdaden mogen in het eerste kamp blijven.

Het is absoluut niet mijn plan om de rest van mijn leven in een van de twee kampen door te brengen, maar dat zal wel gebeuren als ik betrapt word.

'Kom op, dj-meisje,' klinkt de stem van Lux naast me. 'Jóú gaan ze niet opsluiten in een strafkamp. Toch?'

Mijn spieren zijn te verstijfd om zelfs maar een angstige blik op hem te werpen. Vermoedt hij wat er aan de hand is? Of denkt hij echt dat ik een keurig meisje ben dat nooit iets zou doen waarvoor ze in een strafkamp terecht zou kunnen komen?

Ach, ik moet niet zo idioot doen. Waarschijnlijk heeft hij er nog nooit over nagedacht wat er zou gebeuren als hij zijn chip kwijt zou raken. Net als ik tot een paar dagen geleden. Zoiets verzin je ook niet. Als je je chip kwijtraakt dan wordt het ding door een arts terug in je pols geplaatst, punt uit. En dan nog gebeuren dat soort dingen meestal alleen bij verkeersongelukken of bedrijfsongevallen. Niet thuis, waar geen getuigen in de buurt zijn en je dus met de chip kunt doen en laten wat je wilt. In theorie.

'Of heeft ons dj-meisje soms duistere geheimen?'

Dit keer ben ik in staat hem een woedende blik toe te werpen. Kan hij niet gewoon zijn kop houden? Dit is niet grappig.

'Kalm aan, hè kleintje. Anders leen ik je nooit meer mijn mooie jasje.'

'Sorry. Slecht geslapen vannacht,' mompel ik. 'Het is niks persoonlijks.'

'Gelukkig maar,' grijnst Lux. 'Anders had ik nog op zoek moeten gaan naar een andere dj voor zaterdag.'

Verrek, zaterdag. Waarom komt ook ineens alles tegelijk? Alsof ik me nu kan concentreren op iets als draaien op het feest van de leukste jongen van de school. Ik moet uit de handen van de ordehandhavers zien te blijven.

Mijn vader wordt echt heel hartelijk bedankt voor wat hij me heeft aangedaan. Ik zie hem nu niet met de gevolgen dealen. Dit kan nog weleens knap gevaarlijk worden.