Chip #Netties2017

3

De bel voor de pauze verlost me uit de hel van een nog altijd akelig leeg computerscherm. De hele les lang heb ik naar het beeld zitten staren, maar er kwam geen enkel idee bij me op. De inspiratieloosheid hijgt in mijn nek als een pitbull die drie dagen niet gegeten heeft. Deze opdracht wordt een marteling. Gelukkig zijn de komende twintig minuten voor mezelf.

En voor Amy natuurlijk. Ik zie haar al zitten zodra ik de brede deuren naar de aula door loop. Vanzelf verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Door de wirwar aan tafels, stoelen en tassen heen haast ik me naar haar toe om op een vrije stoel neer te ploffen. "Hé. Derde uur overleefd?"

"Blijkbaar wel, anders had ik hier niet gezeten," grijnst ze. "Jij nog spannende avonturen beleefd bij technologie?"

Ik rol met mijn ogen. "We moeten een nieuwe functie bedenken voor de chip. Alsof er al niet genoeg toepassingen op dat ding zitten. Straks gaat de regering ons nog vragen om naakt rond te lopen zodat ze zeker weten dat niemand iets verbergt." Mijn beste vriendin is de enige persoon ter wereld tegen wie ik eerlijk durf te zijn. Dat is feitelijk gezien de reden dat anderen mij als het stille meisje zien. Ik hou liever mijn mond dan dat ik lieg.

Amy werpt me een waarschuwende blik toe. "Zeg dat hier nou niet. Je weet nooit wie ons allemaal hoort."

"Alsof er hier iemand is die aandacht aan ons besteedt."

"Dat weet je niet. Als iemand je verraadt, kun je fluiten naar je zomerstage."

Ik hoef alleen maar met mijn ogen te rollen om te weten dat ze me begrijpt. Omdat ik alles met haar kan delen, is zij ook de enige die weet dat ik liever dj wil worden dan welk ander beroep dan ook. Dat is maar goed ook, want ik denk dat ik zou stikken als ik mijn passie met helemaal niemand kon delen.

"Jij hebt zoveel geluk. Dat je iets bereikt hebt, bedoel ik. Mijn ouders houden maar niet op met zeuren hoezeer ik mijn leven verspil. Ze zeggen dat ik wat meer zoals jij zou moeten zijn. Het kost me echt moeite om niet tegen ze te zeggen dat wij meer gemeen hebben dan ze zouden denken."

Dat laat me zowaar even glimlachen. Het voelt goed om een bondgenoot te hebben, ook al hebben we allebei een ander doel voor ogen.

"Zou je vader het al aan iedereen verteld hebben?"

"Waarschijnlijk wel. Volgens mij is dit de mooiste dag van zijn leven. Wedden dat mijn moeder gaat huilen als ze het hoort? Ze was al weg toen de brief kwam vanmorgen."

"Kom op, jouw moeder is lief," vindt Amy. "Die huilt alleen maar omdat ze je zo erg gaat missen als je in Utrecht bent."

Daar zou ze best gelijk in kunnen hebben. Mijn moeder en ik zijn nog nooit langer dan een paar uur van elkaar gescheiden geweest. Pap is weleens een paar dagen naar een andere stad gemoeten voor een bijscholingscursus van zijn werk, maar mam werkt in het landbouwgebied en dus komt zij nooit in een andere stad. Wat overigens ook voor mij geld. Alleen tijdens de jaarlijkse schooluitstapjes verlaat ik het vertrouwde Venray. Een solotripje naar de hoofdstad is een geheel nieuwe ervaring.

"Wat ga je eraan doen?"

"Heb ik een keuze? Ik zal wel moeten gaan. Misschien kan ik een manier vinden om ervoor te zorgen dat ik net voor de stageplekken toegewezen worden naar huis word gestuurd zonder dat het lijkt alsof ik niet mijn best heb gedaan." Ik zou tegen mijn ouders kunnen zeggen dat de procedure niet eerlijk verloopt. Dat kunnen ze toch niet controleren. Hoop ik tenminste.

Amy slaakt een zucht. Haar vingers spelen met de dop van haar waterflesje, iets dat de afgelopen jaren langzaamaan een gewoonte van haar is geworden. "Het leven is zo oneerlijk. Wanneer ga jij het je ouders vertellen?"