Chip #Netties2017

25.

De rest van de avond, of zeg maar gerust nacht, ben ik een stuiterbal. Ik sta te springen achter mijn draaitafel alsof ik een kangoeroe op speed ben. Ik heb met Lux gezoend! En niet heel even, nee, best lang. Voor mijn gevoel leek het in ieder geval wel een kwartier te duren. Hij liet me pas los toen een van de feestgangers de gang in kwam om te vragen of er iemand voor fatsoenlijke muziek kon zorgen. Toen zei Lux dat ik daar de aangewezen persoon voor was. Ja hoor, alsof ik na die zoen nog helder genoeg na kan denken om te weten wat er überhaupt bedoeld wordt met fatsoenlijke muziek.

Nu is het feest tot zijn eind gekomen. De laatste feestbeesten zijn naar huis, er liggen een stuk of twintig lege bierflesjes op de bodem van het zwembad, iemand heeft in een bloembak gekotst en de feestverlichting is op meerdere plekken losgetrokken.

'Hulp nodig bij het opruimen?' informeer ik als ik mijn spullen in heb gepakt. Amy en ik zijn de enigen die nog over zijn van het feest. Hoewel ik het zielig zou vinden als Lux deze hele ravage alleen op moest ruimen, wil ik stiekem het liefst naar huis.

'Nee, dat hoeft niet. Ik doe het morgen wel.'

'Oké.' Ik neem hem even in me op. Niks in zijn houding verraadt dat hij me een paar uur geleden nog heeft gezoend. Betekende het dan helemaal niks voor hem? Plotseling voel ik mijn euforische gevoel wegebben. Ik dacht dat het iets speciaals was tussen ons. Hoe stom van me. Lux is een player, hij jaagt op meisjes zoals ik op beats jaag als ik me helemaal uitleef op mijn kamer. Natuurlijk beteken ik niks voor hem. Ik ben gewoon dat meisje zonder chip met wie hij vannacht op de vlucht is geslagen voor de politie.

'Leuk dat je wilde komen draaien. De muziek was top. Als ik nog eens iets organiseer dan vraag ik jou weer.'

'Prima.' Ik probeer net zo onverschillig te klinken als hij, maar ik hoor ook wel dat het voor geen meter lukt.

Toch verschijnt er een zweem van een glimlach op zijn gezicht. 'Wie had kunnen denken dat er achter zo'n stil typje als jij een waar feestbeest zit? Ik vond het echt te gek, Magic Flo. Bedankt.' Dan slaat hij zijn armen om me heen.

Zijn omhelzing verrast me, maar gelukkig ben ik niet zo stom om er niet van te genieten. Misschien geeft hij dan toch iets om me. 'Ik had het ook niet kunnen vermoeden. Het was leuk vanavond. Jij ook bedankt.'

'Tot maandag dan maar.'

'Ja, tot maandag.' Dit is het dan. Het einde van ons avontuur. Ik pak mijn laptoptas op en loop naar de deur. Uitstellen heeft nu geen zin meer. Hij is echt niet van plan om me nog een keer te zoenen. Jammer.

-

Tegen de tijd dat ik thuiskom, heb ik mezelf bijna een depressie aangepraat. Is er dan geen enkele jongen die iets in me ziet? Ik wil meteen doorgaan naar mijn kamer, maar het geluid van een schrapende keel doet me opschrikken. Het is mijn vader die opduikt uit de donkere doorgang naar de woonkamer.

'Jongedame, heb jij enig idee hoe laat het is?'

'Halftwee?' doe ik alsof mijn neus bloedt.

Daar kan mijn vader niet om lachen. 'Kwart over vijf.'

'Als je gewoon was gaan slapen, zoals ieder normaal mens, had je daar niks van gemerkt.'

'En je hebt nog praatjes ook,' constateert hij verre van opgetogen. 'Het lijkt me verstandig als jij niet meer met Lux van Dam omgaat.'

'Waarom niet?' Uitdagend kijk ik hem aan. 'Omdat hij me weleens de waarheid zou kunnen vertellen over jouw duistere plannen met onze chips?'

Dit blijkt totaal niet in goede aarde te vallen bij mijn vader. Er komt nog net geen stoom uit zijn oren. 'Ik vertel jou de waarheid, jongedame, en ik tolereer het niet dat jij zo'n brutale toon tegen mij aanslaat. Nou hup, naar bed jij. Morgen blijf je de hele dag binnen om aan je huiswerk te werken. Geen Amy en ook geen muziek.'

Dat had ik toch al een soort van gepland, dus met die straf kan ik wel leven. Zwijgend draai ik me om. Ik voel ernstig de neiging om stampvoetend de trap op te lopen, maar bedenk me net op tijd dat mijn moeder ligt te slapen. Haar preek hoef ik er niet ook nog bij, dus sluip ik stilletjes naar boven.

Op mijn kamer aangekomen laat ik me op mijn bed vallen. Wat een rare avond was dit. Nacht, eigenlijk. Ik zal vast niet gauw in slaap komen gezien mijn lichaam zich nog moet herstellen van de achtbaan aan emoties die het de afgelopen uren door heeft gemaakt.

Toch ontsnapt er een gaap uit mijn mond als ik mijn telefoon uit mijn broekzak haal. Verwachtingsvol tuur ik naar het schermpje. Geen nieuwe berichten. Een teleurgesteld gevoel bekruipt me, waar ik mezelf meteen om haat. Wat had ik dan verwacht? Dat Lux me meteen zou overstelpen met telefoontjes omdat hij niet meer zonder me kan leven? Laat me niet lachen.

Met een zucht leg ik de telefoon op mijn nachtkastje. Om vervolgens alsnog, met mijn kleren en al aan, in slaap te vallen.

- - -

A/N Kort hoofdstuk dit keer, maar de vorige twee waren nogal lang dus dat compenseert.