Chip #Netties2017

19.

Bij ons thuis verloopt de zaterdagmorgen altijd in alle rust en daar heb ik na een turbulente week als deze absoluut geen problemen mee. Eindelijk krijg ik de kans om bij te komen van alles wat er gebeurd is. Het enige wat ik vandaag nog hoef te doen, is een paar feestgangers vermaken. Maar daar wil ik nu nog niet aan denken, want dan krijg ik buikpijn.

Zoals gewoonlijk slooft mijn vader zich in de keuken uit voor het ontbijt terwijl mijn moeder met mijn oma aan de telefoon hangt. Ikzelf lig op de bank terwijl ik lusteloos heen en weer zap tussen alle drie de beschikbare televisiezenders. Op dit soort momenten zou ik willen dat ik een kat had die lekker op mijn benen kon liggen. Helaas zijn huisdieren - uitgezonderd vissen - voorbehouden aan de rijken.

Mijn moeder loopt door de kamer te ijsberen terwijl ze haar schoonmoeder vertelt over mijn toelating tot het zomerprogramma. Omdat mijn oma in een andere stad woont, zien we haar hoogstens één keer per jaar - op Bezoekdag. Dan treffen we elkaar hier of bij haar thuis in Tilburg, of bij tante Vanna in Nijmegen. Gelukkig is mijn moeder zelf wel in Venray geboren, dus de familie van haar kant zien we vaker. Mijn vader is pas hierheen verhuisd toen hij hier een baan aangeboden kreeg, en toen hebben ze elkaar ontmoet.

Heerlijke geuren die vanuit de keuken de rest van het huis binnendringen vertellen me dat zijn vader bezig is met zijn specialiteit: croissantjes met verschillende soorten vulling. Ik hoop dat hij ze vandaag met zalm maakt, want die zijn mijn favoriet.

Voetstappen komen mijn kant op. 'Hé, luie donder, maak eens wat plaats voor mij.'

Onwillig trek ik mijn benen een stukje in. We zouden twee banken moeten hebben, dan kon ik tenminste liggen zoals ik wil zonder voor iemand te hoeven inschikken. Ik heb al geen broertjes en zusjes, mag ik dan niet genieten van de ruimte?

Tevreden laat pap zich achter mijn voeten neerzakken. 'Nog plannen voor vandaag?'

'Toevallig wel. Ik ga vanavond draaien.' Ik probeer het heel casual te laten klinken, maar de zenuwen dringen door tot in mijn stem. Mijn eerste keer voor publiek - Amy en de vissen niet meegerekend dan.

'O, echt? Waar?' Het klinkt oprecht geïnteresseerd. Ik dacht altijd dat hij het dj'en alleen maar toeliet omdat ik het zo graag wilde. Maar misschien was het al die tijd wel zijn back-upplan voor mijn toekomst, voor het geval ik om de een of andere reden niet voor de regering zou kunnen werken. Of zou dat wishful thinking zijn?

Hoopvol ga ik nog iets rechterop zitten. Misschien vindt hij het toch goed als ik hier mijn beroep van maak. 'Op een feestje van iemand van school. Amy vond dat ik het moest doen.'

'Dat ben ik nou helemaal met haar eens,' zegt pap. 'Het zal goed zijn voor je zelfbeeld en je sociale contacten. Is dit niet de eerste keer dat je optreedt voor iemand anders dan Alaska en Victor?'

'Dat zijn toevallig wel mijn grootste fans,' protesteer ik.

Hoofdschuddend kijkt pap me aan. 'Gek ding. Maar je timing is precies goed. Het zelfvertrouwen dat je vanavond zult opdoen, kun je goed gebruiken als je eenmaal in Utrecht zit.'

Die woorden laten mijn opgeveerde houding in elkaar zakken als een fietsband waar het ventiel uit wordt gedraaid. Het was dus toch mijn eigen fantasie waarin hij wilde dat ik dj zou worden, niet de werkelijkheid. Hij wil me alsnog in Utrecht hebben.

; Nu we het toch over die vissen hebben: je hebt nog een nieuw aquarium nodig.'

Dat heb ik zeker. Die arme beesten zwemmen nu al vijf dagen in die oude vaas rond. Ik zag ze vanmorgen gewoon denken "wat doen we hier in vredesnaam?" 'Wil je dat vandaag gaan doen dan?'

'Ja.' Zijn blik dwaalt even af naar mam, maar die is om de een of andere reden met de telefoon naar de keuken gelopen. 'Dan kan ik je meteen aan iemand voorstellen.'

Ik trek een wenkbrauw op. 'Aan degene die aquariums verkoopt?'

'Nee, maar dat leg ik je nog wel uit. Het enige wat je moet weten, is dat we hem zogenaamd toevallig tegen gaan komen. De overheid mag absoluut niks in de gaten krijgen. Begrijp je dat?'

Ja. Ik begrijp dat dit iets te maken heeft met het verzet. 'Dus nu ga je me ineens wél voorstellen aan de mensen met wie je werkt?'

'Aan eentje maar, zodat je iemand hebt om in noodgevallen op te leunen. Ik heb erover nagedacht en ik kan je geen stage laten lopen bij de regering met alleen mij als contactpersoon.'

'Ho even. Ik ga geen stage lopen. Als het aan mij ligt, ga ik vlak voordat de stages beginnen naar huis. Anders wordt het veel te riskant.' Het is al te riskant. Ik heb verdorie niet eens een chip. Het is dat ik niet meer terug kan, want dit hele zomerprogramma is in feite één grote zelfmoordmissie.

Pap wil er duidelijk tegenin gaan, maar op dat moment keert mijn moeder terug uit de keuken.

'Frank? De oven is over dertig seconden klaar. Je krijgt de groeten van je moeder. Jij ook groetjes van oma, Flo.'

Terwijl mijn moeder de telefoon terugzet op de oplader, werpt mijn vader me een strenge blik toe. De discussie is ten einde. Voor nu dan, want ik heb zo'n vermoeden dat het vanmiddag verder zal gaan.

- - -

A/N Het is me toch gelukt om te updaten. Hopelijk vonden jullie het weer leuk.