Chip #Netties2017

5.

Langzaam strek ik mijn vingers ernaar uit, maar vlak boven het zwarte plaatje blijven ze in de lucht hangen. Ik weet niet of het door al het bloed er omheen komt, of doordat ik het beklemmende gevoel heb dat ik iets doe dat verboden is, maar ik durf het niet op te pakken.

Het was een ongeluk, spreek ik mezelf toe. Daar is niks illegaals aan. Ik heb mezelf toch niet met opzet zodanig verwond dat mijn chip uit mijn pols los is gekomen? Nou dan.

Vanuit mijn ooghoek registreer ik dat er iemand de kamer in komt. Het is pap met een stapel tot op de draad versleten handdoeken. "Kom, we gaan naar het ziekenhuis. Dit moet gehecht worden." Gehaast drukt hij de bovenste handdoek van de stapel tegen mijn pols. De stof kleurt meteen donkerrood.

"Pap," breng ik beverig uit, wijzend naar de bloedvlek op de vloer. "Mijn chip is eruit. Die moeten we niet vergeten mee te nemen."

Gek genoeg raakt mijn vader niet in paniek als hij zijn blik omlaag laat glijden en mijn chip ziet. Het lijkt eerder alsof er een soort kalmte over hem heen komt. "Oké, rustig blijven. Ik ga de verbandtrommel halen. Dit komt allemaal goed."

"We gingen toch naar het ziekenhuis?" Als je het mij vraagt kunnen we het verbinden van mijn pols beter overlaten aan het personeel van de eerste hulp. Zij hebben daarvoor gestudeerd. Bovendien hebben we vast niet genoeg verband in huis om die fontein van bloed die uit mijn arm spuit mee te stoppen.

"Wij gaan helemaal nergens heen. Heb ik je niet geleerd om altijd je problemen zelf op te lossen? Dat gaan we nu dus ook doen."

"En de hechtingen dan?" Wilde hij dat soms zelf gaan doen? Alleen al de gedachte laat de rillingen over mijn lichaam lopen. Zelfs als het door een ervaren dokter gedaan zou worden, zou ik het doodeng vinden, laat staan door iemand die totaal geen verstand heeft van geneeskunde. Of naaien.

Pap neemt mijn kin in zijn hand en kijkt me streng aan. "Je zult dit niet leuk vinden, maar dat doe ik zelf wel. Het komt allemaal goed. Niet in paniek raken."

Niet in paniek raken? Mijn vader gaat een naald door mijn pols halen om een gat te dichten! Hoe moet ik niet in paniek raken? Instinctief trek ik mijn arm naar me toe, waardoor er een spetter bloed op de broek van mijn schooluniform terechtkomt. Dit is mijn lichaam en ik bepaal wat ermee gebeurt. Desnoods ga ik in mijn eentje naar het ziekenhuis, al betwijfel ik of ik het zou halen zonder bewusteloos te raken wegens bloedarmoede.

"Het is zo voorbij," probeert pap me gerust te stellen. "Ik ga een naald en draad zoeken. Blijf hier zitten tot ik terug ben. De puinhoop is zo wel groot genoeg." Na die woorden haast hij zich de kamer weer uit.

Angstvallig kijk ik naar het gat in mijn arm. Volgens mij komt er al minder bloed uit. Hopelijk stolt het helemaal voordat pap terug is, ook al weet ik best dat dat niet zal gebeuren. Ik heb het al nooit zo gehad op medische ingrepen, en al helemaal niet op van die provisorische als deze. Straks gaat er iets mis en dan zijn we nog verder van huis. Wat bijvoorbeeld als pap per ongeluk al mijn aders perforeert waardoor ik nog meer bloed verlies? Dit kleine ongelukje gaat me op zijn minst een levenslang geval van bloedarmoede opleveren. Misschien wel bloedvergiftiging als hij het niet goed doet. Zou ik doodgaan?

Ergens achter me gaat het gesijpel van water over in gedrup. Als ik omkijk, zie ik dat er nog slechts een paar centimeter water in het aquarium staat. Ondanks dat het nu minder snel leegloopt, maak ik me ernstige zorgen om Alaska en Victor. Ik weet niet wat het tegenovergestelde van verdrinken is, maar dat is wat ze zullen doen als ze niet snel gered worden.

Met de hand van mijn ongeschonden arm vis ik uit mijn rugzak het waterflesje dat ik vandaag mee naar school had. Er staat nog een klein laagje in dat ik niet op heb gedronken. Ik schroef de dop eraf en houd het flesje onder de druppels die het aquarium ontvluchten. Als het laagje water ongeveer twee keer zo groot is geworden, zet ik het flesje op mijn bureau neer en grijp voorzichtig naar Victor. Door de bedreiging van het zakkende water laat die zich verrassend makkelijk vangen. Ik prop hem net door de opening van het waterflesje als mijn vader de kamer weer in komt.