Chip #Netties2017

32.

Van mezelf mag ik pas om halfzeven mijn laptop aanzetten en geen minuut eerder. Daarom lig ik in de eerste zonnestralen die mijn kamer binnendringen de minuten af te tellen tot het zover is. Eindelijk springt mijn wekstation op zes uur dertig. Ik gris mijn laptop van mijn bureau en kruip ermee terug in bed.

Het opstarten lijkt vandaag wel een eeuwigheid te duren, hoewel ik zelf ook wel weet dat het misschien een halve minuut in beslag neemt. Daarna moet ik nog een paar seconden wachten totdat de internetbrowser geladen is. Maar als die eenmaal in beeld verschijnt, valt mijn mond open van verbazing.

Als je internet opstart, kom je automatisch op de pagina met inkomende berichten op je chip. Zo kun je meteen zien of er nog nieuws is voor je. Zoals nu duidelijk het geval is.

Vol ongeloof staar ik naar de hele rij dikgedrukte tekstbalkjes die tot onderaan het scherm loopt. Allemaal reacties op mijn muziek. Het getalletje in de linkerbovenhoek van het beeld vertelt me dat er maar liefst vijfendertig ongelezen berichten zijn.

Met een maag die auditie lijkt te doen voor het circus klik ik het onderste bericht open. Vluchtig schieten mijn ogen over de woorden die erin staan. Dit klinkt echt gaaf. Doe je zelf de vocalen? Je zou wat zanglessen kunnen nemen, maar verder is het echt top.

Wauw, dit is helemaal niet slecht. Met iets meer moed klik ik de volgende reactie open.

Wat een superleuk deuntje! Ik weet zeker dat dit de rest van de week in mijn hoofd blijft zitten.

Weer groeit mijn ego een klein stukje. Gestructureerd werk ik alle berichten af. Er zit niet één negatieve tussen. Bij elk positief woord groeit mijn glimlach een klein beetje, totdat ik uiteindelijk het gevoel heb dat mijn gezicht uit elkaar zal barsten als ik nog een compliment krijg. Zonder na te denken grijp ik mijn telefoon van het nachtkastje en bel Lux.

'Welke idioot belt mij om - wacht - kwart voor zeven 's morgens?'

'Goedemorgen zonnestraaltje,' reageer ik opgewekt. 'Raad eens hoeveel leuke reacties op mijn muziek ik in mijn mailbox aantrof.'

'Dat kan me niet schelen, Magic Flo, je belt me wakker.'

'Ik dacht dat jij het zo leuk vond als ik mijn muziek aan de buitenwereld liet horen.'

'Niet als ik lig te slapen,' bromt hij. 'Ik zie je straks op school. En waag het eens om me nog een keer op dit tijdstip te bellen.' Na deze woorden hangt hij op.

Grijnzend ga ik die uitdaging aan. Ik klik naar de lijst met laatst gebelde nummers en tik op dat van hem.

'Ik meende het, snoezepoes,' zegt hij met dreigende stem als hij opneemt. 'Jij solliciteert naar een gebroken nek. Doei.'

Met mijn telefoon nog in mijn hand kan ik alleen maar dom zitten glimlachen naar het beeldscherm van mijn laptop. Deze dag is nu al top.

-

Volgens mij ben ik nog nooit zo vrolijk op school gearriveerd als vandaag. Zelfs het vooruitzicht van zeven lange uren opgesloten zitten in deze grafkelder krijgt met niet klein. Ik ben gewoon een succes op internet! Nou ja, zoveel views heb ik nou ook weer nog niet, maar het begin is er wel. De eerste mensen zijn positief, dus er is hoop op een gelukkige toekomst.

'Zo, wat zie jij er blij uit,' merkt Amy dan ook op als ik bij de kluisjes arriveer.

'Toevallig ben ik ook heel blij. Je raadt nooit wat ik gisteravond heb gedaan.'

'Nou, je ziet eruit alsof je je ouders over je echte droom hebt verteld, waarna ze je overstelpt hebben met gelukwensen en gezegd hebben dat ze je altijd zullen steunen, hoe dan ook. Hoe dicht zit ik in de buurt?'