Chip #Netties2017

49.

Ik kom bij in een kamer van drie bij drie meter, met Amy naast me en een bewaker tegenover ons. Zo te zien is mijn beste vriendin iets eerder wakker geworden dan ik. Allebei zijn we voorzien van een paar handboeien dat onze polsen achter onze rug bij elkaar houdt.

"En daar hebben we nummer twee," merkt de bewaker op als hij ziet dat ik ook mijn ogen open heb. Meteen brengt hij een soort telefoontoestel naar zijn mond en houdt een knop ingedrukt terwijl hij iets zegt. "Ze zijn allebei wakker."

Roerloos kijk ik hem aan. Ik vraag hem niet wat er nu gaat gebeuren, want dat weet ik al. Het is nu slechts een kwestie van wachten. De kans om te ontsnappen is alleen maar nog kleiner geworden.

Het duurt slechts een paar seconden voor er een antwoord uit de telefoon kraakt. "Maak ze gereed."

Een huivering trekt door me heen. Zouden we nu meteen de doodstraf krijgen? Officieel bestaat die niet, maar ik heb geruchten gehoord dat er weleens mensen onder zeer verdachte omstandigheden zijn overleden. Maar ach, misschien is de doodstraf wel beter dan het alternatief. Wat heb ik nog om voor te leven als ik hier niet uit kom?

De bewaker haalt iets uit de band van zijn broek en het kost me slechts een fractie van een seconde om te beseffen dat het een pistool is. "Sta op, gajes."

Trillend van de zenuwen kom ik overeind. Ik dacht dat ik redelijk cool kon blijven in stressvolle situaties, maar dit gaat te ver. Is dat pistool alleen maar een dreigement of gaat hij het ook echt gebruiken?

Zonder zijn blik van ons af te wenden, opent de bewaker de deur van de ruimte. "Doorlopen, en geen geintjes."

Ik zou niet durven. Eén geintje met deze man kost me op z'n minst een arm, zo niet meer. Daarom stap ik als eerste over de drempel. Die biedt me toegang tot een smalle, donkere gang. Als ik de gang door loop, blijkt aan het eind ervan een grote, open ruimte te zijn waar zich een heleboel mensen bevinden. Het is een soort collegezaal, maar dan met Parcival Rutgers in de rol van docent. En alsof dat nog niet genoeg is, vangt mijn blik onmiddellijk die van een van de personen op de stoelen in de zaal. Marsha.

Natuurlijk is ze hier. Die wil mijn ondergang van zo dichtbij mogelijk meemaken. Wat heb ik haar ooit misdaan om dit te verdienen? Uit protest zet ik een zo zelfverzekerd mogelijke houding op: borst vooruit, schouders naar achteren en kin omhoog.

Het is algauw duidelijk waar Amy en ik horen te staan. Ongeveer halverwege tussen de hoge stoel van Parcival en het publiek rijst een soort houten hekje uit de vloer op. Ernaast staat Ferris te gebaren dat we zijn kant op moeten komen. Hij heeft een blauw oog en een gebarsten lip, maar verder is niet te zien dat hij eerder vandaag nog in elkaar is geslagen. Was dat eigenlijk wel vandaag? Ik heb geen idee hoelang ik buiten westen ben geweest.

Zodra we achter het hekje staan, met ons gezicht naar Parcival toe, zie ik hoe de andere twee verdachten de zaal in worden gedreven. Mijn hart maakt een sprongetje van medelijden als ik Lux zie. Zijn eerdere verwondingen zien er vele malen erger uit na het gevecht dat hij ongetwijfeld met de bewakers moet hebben gevoerd in die voorraadkamer. De aanblik van zijn gezicht maakt dat ik hem mee wil nemen naar een rustige plek om hem goed te verzorgen. Ik gok zo dat de regering het daar niet mee eens is.

Nadat we met z'n vieren op een rijtje staan, richt Parcrival zich op uit zijn stoel en kijkt het publiek in. "Welkom dames en heren, en in het bijzonder de jongens en meisjes die dit jaar deelnemen aan ons hooggewaardeerde zomerprogramma."

Dat zegt hij alleen maar om mij extra duidelijk te maken dat ik ook in het publiek had kunnen zitten vandaag. De sukkel.

"We zijn hier vanmiddag bijeengekomen voor de terechtstelling van vier verdachten. Het betreft hier Amy van Gaal, Flo Ravenstein, Lux van Dam en Stan Gerritsen. Zij hebben een keten van gebeurtenissen in gang gezet die leiden tot de uitspraak van vanmiddag."

Schuldgevoel. Dat is wat ik voel. Geen spijt, maar schuldgevoel omdat ik twee onschuldige mensen hierin heb meegesleept. Lux is tot daaraan toe, maar Amy en meneer Gerritsen? Zij hadden hier helemaal niks mee te maken.

"Allereerst was er de schoolopdracht die verdachte Ravenstein en verdachte Van Dam inleverden bij hun technologiedocent, verdachte Gerritsen," dreunt Parcival verder. "Hierin bedachten zij een functie waarmee hun chip tijdelijk uitgeschakeld kan worden. Hun docent vond het blijkbaar niet nodig om hier een melding over te maken bij de onderwijsraad."

Naast mijn eigen schuldgevoel voel ik nu ook plaatsvervangend schuldgevoel voor meneer Gerritsen. Hadden we die opdracht maar ergens anders over gemaakt, dan had hij ons nergens hoeven melden.

"Vervolgens ontvluchtte verdachte Ravenstein, die toegelaten was tot het zomerprogramma, het station van Utrecht om er op eigen houtje vandoor te gaan. Gelukkig was daar mededeelneemster Marsha Verheijden die ons een enorme gunst heeft verleend door haar op te sporen. Samen wisten ze buiten de stadsmuren te komen, omdat Marsha zogenaamd met de verdachte mee naar Engeland wilde vluchten. Daar ontmoetten ze verdachte Van Dam, die onder valse voorwendselen met zijn vader naar Utrecht was gekomen."

Dus zo heeft hij dat geflikt. Ik vroeg me al af hoe hij zo snel in Utrecht kon komen zonder geldig treinticket.

Voorin de zaal is Parcival nog lang niet klaar met zijn verhaal. "Ondertussen werden verdachte Gerritsen en verdachte Van Gaal, de beste vriendin van verdachte Ravenstein, opgepakt wegens verdenking van medeplichtigheid bij het beramen van criminele plannen. Dit nieuws lokte verdachte Ravenstein en verdachte Van Dam terug naar de stad om hun compagnons te redden. Helaas voor hen werden ze toen zelf ook opgepakt. En alsof dat nog niet genoeg is, probeerden ze eerder vandaag ook nog eens te ontsnappen."

Het was dus inderdaad vandaag. Wat voor dag het dan ook mag zijn.

"Ik zal een korte samenvatting geven van de feiten waarvan elk van de verdachten beschuldigd worden," gaat Parcival door. "Ten eerste verdachte Van Gaal. Zij wordt vrijgesproken van medeplichtigheid aan criminele activiteiten wegens gebrek aan bewijs."

Opluchting stroomt door mijn lichaam. Amy kan terug naar huis. Haar leven zal niet langer beïnvloed worden door mijn stommiteiten.

"Verdachte Gerritsen wordt beschuldigd van het onbekwaam handelen als docent. Dit zal bestraft worden met sancties omtrent zijn functie in het onderwijs."

Niks waar hij dood aan zal gaan. Op meer had ik niet kunnen hopen.

"Verdachte Ravenstein wordt beschuldigd van het moedwillig afstand doen van haar chip, het niet naleven van de regels van het zomerprogramma, uitbraak uit de stad Utrecht, poging tot brandstichting en niet meewerken aan officieel onderzoek."

Dat is best een lange lijst. Daar ga ik geheid een straf voor krijgen die meer inhoudt dan honderd keer 'Ik zal nooit meer mijn chip kwijtraken' schrijven.

"En dan hebben we nog verdachte Van Dam, die wordt beschuldigd van het moedwillig afstand doen van zijn chip, het onder valse voorwendselen gebruik maken van de trein, uitbraak uit de stad Utrecht en niet meewerken aan officieel onderzoek."

Ook al zo'n behoorlijke opsomming. Nou ja, ik had al niet verwacht dat hij nog te redden was.

"Helaas," gaat Parcival verder," blijft het hier niet bij. Alle vier de verdachten hebben eerder vandaag namelijk een ontsnappingspoging gedaan. Daardoor vervallen hun oorspronkelijke straffen en worden ze allemaal veroordeeld tot verblijf in een strafkamp van nader te bepalen duur."

Ontzet staar ik hem aan. Dit kan hij niet menen. Spreekt hij eerst Amy vrij om haar daarna alsnog naar een strafkamp te sturen?

In de zaal ontstaat rumoer, maar het lukt me niet om te horen of de mensen blij of verontwaardigd zijn. Alles wat ik kan doen is beseffen wat voor puinhoop ik ervan heb gemaakt.

Dit gebeurt er wanneer je je chip kwijtraakt. Als ik het over kon doen dan had ik het gedaan. Alleen kan dat niet en dus zal ik de rest van mijn leven in een strafkamp doorbrengen.

- - -

A/N Sorry voor het vrij open einde. Mocht het me ooit lukken om een vervolg te schrijven - en dus niet al na 300 woorden vast te zitten - dan plaats ik het uiteraard hier, maar dat zal voorlopig nog niet zijn.

Er komt geen nieuw verhaal hiervoor in de plaats. Als je wilt kun je wel mijn verhaal 'Trauma's van een popprinses' lezen. Als dat afgelopen is, komt er wel weer een nieuw verhaal online. Mijn sciencefictionvoorraad is nu alleen op, dus het zal niet meer in dit genre zijn.