Chip #Netties2017

6.

Tegen de tijd dat mijn moeder thuiskomt van haar werk heeft de bloedvloek in mijn vloerbedekking een iets lichtere tint rood aangenomen en zwemmen Alaska en Victor vrolijk rond in een oude glazen vaas die ergens achterin een keukenkastje stond te verstoffen.

De overige aanwijzingen voor wat er vanmiddag is gebeurd, hebben we zo goed mogelijk uit de weg geruimd. Zo hebben we de bebloede handdoeken in een hoekje van de garage verstopt, zodat mam ze hopelijk niet per ongeluk vindt voordat pap morgen de gelegenheid krijgt om ze uit te wassen. Als ze tenminste nog te redden zijn, want dat betwijfel ik ten zeerste. Bij de vloerbedekking heeft het ook niet gewerkt.

Om mijn arm zit nu een redelijk professioneel uitziend verband om ervoor te zorgen dat mam er niet achter komt dat pap me eigenhandig gehecht heeft. Dan zou ze vast flippen van bezorgdheid. Iets wat ik haar overigens niet kwalijk zou kunnen nemen. Deze toestand is op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen, en mogelijk zelfs gevaarlijk. Wie weet wat voor enge ziektes ik op kan lopen door die provisorische medische behandeling van hem, laat staan alle complicaties die een leven zonder chip met zich meebrengt.

Uiteraard valt mijn nieuwe status als lichamelijk gehandicapte mam meteen op. Bezorgd ploft ze naast me op de bank neer. "Wat is er met jou gebeurd? Voel je je wel goed? Je ziet zo wit."

"Niks aan de hand, hoor," antwoord ik met een glimlach op mijn gezicht, alsof ik elke dag een aquarium aan diggelen sla met mijn blote handen en vervolgens een bloederige hechtpoging overleef. "Alaska en Victor kregen vandaag onverwacht bezoek van mijn hand. Hun fantastische onderkomen is helaas onbewoonbaar verklaard, maar iedereen leeft nog. En ik ben gewoon zo bleek vanwege de schrik. Dat trekt vanzelf wel weer weg." Dat hoop ik althans. Anders heb ik echt een geval van bloedarmoede te pakken. Ik vraag me af of pap me dan nog steeds niet naar een ziekenhuis wil laten gaan.

"Gaat alles nu wel weer goed dan?" Ze pakt mijn arm beet en inspecteert die van alle kanten alsof ze een of ander medisch specialist is. Wat ze bij mijn weten niet is, want mijn moeder werkt al sinds ik klein was op een vissenkwekerij net buiten de stadsmuur.

Ik knik alsof er niks aan de hand is. "Ja hoor, het gaat prima. Het doet alleen een beetje pijn als ik iets met rechts wil doen, dus dat is wel vervelend. En ik moet een nieuw aquarium hebben." Plus nieuwe vloerbedekking. Een bloedvlek is niet bepaald een gracieuze verfraaiing van het interieur. Niet in mijn wereld, in ieder geval.

"Is het zo erg dan?" Voor ik het weet, heeft ze zich alweer overeind gehesen en beent ze richting de gang.

Shit. Meteen spring ik op. "Ja, het is inderdaad zo erg. Mijn oude aquarium ligt helemaal aan diggelen. Maar het is al opgeruimd, dus je hoeft niet te gaan kijken." Laat haar alsjeblieft niet naar boven gaan. Alsjeblieft. Dan ziet ze de vlek en hoe moet ik het gedoe rondom de hechtingen en de chip dan nog geheimhouden?

Helaas worden mijn gebeden niet verhoord. Mam loopt de trap op en gaat rechtstreeks door naar mijn kamer. In de deuropening slaat ze verschrikt een hand voor haar mond. "Flo! Is dat... bloed?"

"Het is lang niet zo erg als het lijkt. Pap heeft het tijdens het schoonmaken per ongeluk een beetje uitgeveegd. Er zaten echt maar een paar spetters." Volgens mij klinkt het niet erg overtuigend. Ik denk dat mijn acteertalent zich beperkt tot doen alsof ik politicus wil worden.

"Dat kan niet. Dit zijn niet maar een paar spetters. Je moet ontzettend veel bloed verloren hebben. Wat zei de dokter ervan? Moesten er hechtingen in?"

Als er nog geen moment geweest was om in paniek te raken dan was dat nu wel aangebroken. Wat moet ik hier nou weer op antwoorden? "Ik eh... nee, het viel echt allemaal wel mee. Er hoefden maar twee hechtingen in." Ik heb geen idee waar dat op slaat. Er zitten minstens vijf hechtingen in en bovendien kan mam als ze wil zo checken waar ik vandaag allemaal ben geweest – of beter gezegd waar ik niet ben geweest. Het is het slechtste antwoord dat ik had kunnen verzinnen. Nu kan het alleen nog maar een kwestie van tijd zijn tot pap en ik door de mand vallen en raad eens wie dan de zondebok zal zijn? Ik dus.

Hoofdschuddend loopt ze weer langs me heen, de trap af. Beneden aangekomen stapt ze op pap af, die in de keuken met het avondeten bezig is. "Wat is er precies gebeurd, Frank? Ze moet veel bloed verloren hebben. Is er iets ernstigs beschadigd?"

Pap snuift luidruchtig. "Barbel, ze heeft haar pols verwond. Daar zitten niet bepaald enige vitale organen in. Een beetje bloedverlies is het ergste dat er is gebeurd, en het was echt maar een beetje. Onze Flo is nog altijd dezelfde."

Een beetje bloedverlies? Het leek verdomme de Noordzee wel. Niet dat ik die ooit in levenden lijve heb gezien, maar dat doet er nu niet toe. Ik had het hele aquarium kunnen vullen met mijn bloed, als het tenminste nog heel was geweest.

Maar pap praat door alsof er geen vuiltje aan de lucht is. "We moeten alleen even in de gaten houden dat het niet gaat ontsteken, want dan moeten we meteen een dokter waarschuwen. Al ga ik er niet vanuit dat het zover zal komen. De wond is uitstekend verzorgd. Over een tijdje zie je er niks meer van."

Opgelucht haal ik adem. Dat klinkt vele malen overtuigender dan mijn verhaal, ook al ben ik het niet helemaal met hem eens over dat uitstekend verzorgd. Sowieso zal mam hem eerder geloven dan mij. Wat misschien minder verstandig is dan het lijkt. Ik dacht altijd dat mijn vader de eerlijkste man ter wereld was, maar blijkbaar houdt hij heel wat voor ons verborgen. Of zou die hele softie-act van hem allemaal maar bluf zijn?

"Fijn," vindt mam. "Het mag haar schoolprestaties niet beïnvloeden. Flo, schat, doe je voortaan wel een beetje voorzichtiger?"

"Natuurlijk, mam. Trouwens, over mijn schoolprestaties gesproken: ik heb vanmorgen echt geweldig nieuws gekregen. Je was net te vroeg weg." Ik kan wel kotsen van mezelf. Hoe kan ik zo blij vertellen over de brief die ik heb gekregen terwijl ik ze gewoon aan het voorliegen ben over mijn ambities?

Uiteraard heeft mijn moeder dat niet in de gaten. Die kijkt me alleen maar vol nieuwsgierigheid aan. "O? Vertel."

"Ik ben geselecteerd voor het zomerprogramma met kans op een stage bij de regering."

Haar ogen worden twee keer zo groot, waarna ze haar armen om me heen slaat en me helemaal platdrukt. "Dat is zeker geweldig nieuws. Hier heb je zo hard voor gewerkt al die jaren. Ik ben zo trots op je."

"Dat weet ik." En dat is de reden dat ik het doe. Ik wil dat ze trots op me zijn. Als ik dan toch iets moet bereiken in mijn leven dan wil ik dat het is dat mijn ouders trots op me zijn.

Mam bekijkt me glimlachend terwijl ze met haar vingers door mijn haar strijkt. "Goed gedaan, meisje. Ik ga me even omkleden, dan praten we zo tijdens het eten verder."

Terwijl zij naar boven vertrekt, begin ik maar eens met het dekken van de tafel. Langzaam vervalt alles weer in zijn oude patroon. Je weet wel, alsof er helemaal niet ergens een chip ontbreekt.

- - -

A/N Oké, hier is het plan: volgende week donderdag zal ik nog een update van dit verhaal doen. De update daarna komt op dinsdag 11 juli en per 17 juli komt er elke maandag een hoofdstuk. Nee, het is niet erg als je dit niet kunt volgen, maar voor mij komt het zo het beste uit.