Chip #Netties2017

34.

De allerlaatste les voor de proefwerkweek, op donderdagmiddag het zesde uur, is een les technologie. Omdat meneer Gerritsen toch niet van plan is om nog serieuze onderwerpen te gaan behandelen, laat hij ons maar aan de praktische opdracht werken. Dat komt mooi uit, want er is nog een hoop werk te doen.

'Hoi snoezepoes,' grijnst Lux als hij zich in de stoel naast me laat vallen. 'Wat zie je er weer lekker gemotiveerd uit. Of ben je gewoon blij dat je volgende week naar Utrecht gaat?'

'Reuze,' zeg ik, en ik weet dat hij het sarcasme in mijn stem niet zal missen. Stiekem ben ik best benieuwd wat hij allemaal weet over mijn tripje naar Utrecht, maar ik kan het hem nu niet vragen. Al betwijfel ik of hij meer weet dan de weinige informatie die ik zelf tot nu toe heb gekregen.

Lux buigt zich naar me toe om in mijn oor te kunnen fluisteren en vindt het daarbij blijkbaar nodig om een hand op mijn onderrug te leggen. 'Laat je niet klein krijgen, dj-meisje. Zeker niet door die vader van jou.'

'Oké.' Dankzij de plek waar zijn hand ligt, ben ik niet helemaal in staat om helder na te denken. Het duurt dan ook enkele seconden voordat ik weer besef dat we ons in een technologielokaal begeven. Mijn keel schrapend open ik mijn document met aantekeningen. 'Goed, we moeten het even over de opdracht hebben.'

Lux doet alsof hij me niet gehoord heeft. 'En, ben je al bezweken voor mijn charmes?'

Ik stoot een minachtend geluidje uit. 'Al heel lang geleden. Kijk maar uit dat ze niet tegen je gaan werken.'

'Dat zouden ze nooit doen. Mijn charmes laten me niet zomaar in de steek.'

'Heb jij even geluk dan. Maar nu even serieus. Als jij vertelt waar onze functie precies zou moeten komen in de gebruikersinterface dan werk ik de details uit van wat het inhoudt. Met een paar subtiele fouten natuurlijk. Denk je dat dat gaat lukken?'

-

Aan het eind van het uur hebben we zowaar bijna de hele opdracht af. Ik moet er alleen nog even een mooi geheel van maken en alles uitprinten, maar dat zijn slechts details. Tevreden sla ik mijn bestand op. De zoemer is al gegaan en de meeste van onze klasgenoten zijn het lokaal al uit.

Voor de tweede keer vandaag buigt Lux zich zo dicht naar me toe dat zijn mond op slechts enkele centimeters van mijn oor zweeft. 'Was dat geen succes, Magic Flo?'

'Dat zeker. Ik ben trots op je.'

Lux beweegt zijn hoofd opzij en even denk ik dat hij me gaat zoenen, maar dat doet hij niet. In plaats daarvan blijft hij me secondenlang aankijken. Misschien wel minuten. Ik ben mijn besef van tijd volledig kwijt. Een omhoogtrekkende mondhoek is het laatste wat ik zie voordat hij opstaat en naar de deur loopt.

Zonder mezelf de kans te gunnen om na te denken over wat ik doe, ren ik hem achterna. 'Wacht even, je vergeet iets.'

'Wat, heb ik mijn aantekeningen niet goed opgeslagen?'

'Nee, dit.' In mijn hoofd leek dit een goed idee, maar ik voel hoe mijn wangen rood kleuren als ik me naar hem toe buig en mijn lippen tegen de zijne druk. Om mijn plotseling wankele lichaam wat steun te bieden, grijp ik de zoom van zijn leren jasje vast. Dan ruk ik mijn lippen weer bij hem vandaan en probeer hem aan te kijken met alle speelsheid die ik nog in me heb. 'Als je dat de volgende keer maar niet vergeet.'

Trillend van opwinding of misschien schaamte - waarschijnlijk die laatste - ruim ik mijn spullen bij elkaar en veeg ze in mijn rugzak. Ik voel hoe Lux me aan staat te staren, maar ik doe alsof ik niks in de gaten heb als ik langs hem heen de gang op loop. In een stevig tempo been ik op de aula af.

'Oeh, je hebt me nooit verteld dat jij iets met Lux hebt,' klinkt plotseling een stem achter me.  

Met een ruk draai ik me om, waardoor ik oog in oog kom te staan met Marsha. 'Ik heb helemaal niks met Lux.' En dan nog zou ik echt niet meteen naar haar toe rennen om dat te vertellen. Het is tenslotte niet alsof we vriendinnen zijn, al denkt zij blijkbaar van wel.

'Waarom rende je dan zowat de gang op om met hem te zoenen?'

Mijn hoofd is vast nog rood van net, dus hoef ik geen extra moeite te doen om weer in een tomaat te veranderen. Ik had er geen seconde bij stilgestaan dat iemand het gezien zou kunnen hebben. 'Dat was... gewoon een impulsieve actie.'

'Jij en impulsieve acties? Kom op, Flo, dat is helemaal niks voor jou.'

'Het is ingewikkeld,' zeg ik in een poging om haar af te wimpelen. Volgens mij heeft mijn leven de afgelopen anderhalve week een behoorlijk bizarre wending genomen.

Voor Marsha maakt het allemaal niet uit. Zij kwettert vrolijk door. 'Over iets meer dan een week zitten we in de trein naar Utrecht. Spannend hè?'

Ja, heel spannend, maar niet op de manier die zij denkt. Het is spannend vanwege de vraag of ik het zal overleven. Of ik niet in een strafkamp zal eindigen als de regeringsleiders het geheim over mijn chip ontdekken - en met welke stommiteit ik vervolgens heb ingestemd. Niet spannend vanwege de vraag hoe lang ik daar zal mogen blijven. Blijkbaar wil Marsha echt graag een politieke carrière. Ze mag de mijne zo hebben.

'Ik ben echt blij dat we samen gaan. Dan zitten we tenminste ook niet zo alleen in de trein. Dat lijkt me zo saai.'

Alsof ik niet de saaiste persoon ter wereld ben. Ik schenk haar een verontschuldigende glimlach, hijs mijn tas hoger op mijn schouder en loop verder richting de aula. Dat wordt nog wat als ik straks met haar in Utrecht zit. Als ik dát maar overleef.

- - -

A/N Ik heb eindelijk een oplossing gevonden voor die rare tekentjes. In dit hoofdstuk en het volgende zou nog wat kunnen zitten, maar daarna niet meer.