Chip #Netties2017

43.

Iemand knijpt in mijn hand. Lux. "Gaat het?"

"Amy," breng ik fluisterend uit. "Waarom hebben ze háár? Zij heeft hier niks mee te maken."

Het antwoord op mijn vraag komt van de nieuwslezer, die vertelt over toen het terrorisme-alarm ons naar de kelders van de school dreef en meneer Gerritsen Amy en mij handmatig in het systeem invoerde in plaats van onze chips te scannen. Daardoor leggen ze nu een verband tussen hem, mijn beste vriendin en mij. Het is bijna lachwekkend hoe ver ze ernaast zitten. Dat zou het tenminste zijn als er niet door mijn schuld twee mensen onschuldig gevangenzaten.

"Kunnen we hier nu weg?" vraagt Marsha ongeduldig. "Zo te zien zitten ze bovenop onze zaak. Hoe verder we hier vandaan komen, hoe beter."

"Nee." Ik ruk mijn blik van het televisiescherm los en kijk haar aan. "Ga jij maar lekker ver weg, maar ik ga terug naar Utrecht. Amy heeft me nodig." En meneer Gerritsen. Ik kan het niet maken om alleen Amy te redden, puur omdat ik een sterkere band met haar heb. Dat zou gemeen zijn.

Marsha rolt met haar ogen. "Ja, lekker slim plan om even de held uit te gaan hangen. Ik dacht dat jij hier degene was die zo graag weg wilde. Dat gaat je echt niet lukken als je teruggaat naar Utrecht. Waarschijnlijk hebben ze je binnen een paar minuten te pakken."

"Als ze me zo snel kunnen pakken, waarom hebben ze dat dan nog niet gedaan?" Ze moet niet denken dat ze de enige is die zo bitchy kan doen. Het moge duidelijk zijn dat ten minste één persoon hier nog niet gewend is aan de attitude die ik de afgelopen weken opgebouwd heb.

"Je moet het zelf weten, hoor, maar ik denk dat het ontzettend opvalt om met z'n drieën terug de stad in te gaan. En reken maar dat ze inmiddels ook wel naar Lux op zoek zijn."

"O, maar jij hoeft ook niet mee, hoor. Er is niemand die jou vertelt wat je moet doen." Sterker nog, het liefst zou ik hebben dat ze er lekker zelf vandoor ging. Ik begrijp nu al niet meer waarom ik haar ooit met me mee heb laten gaan. Dat was waarschijnlijk een vlaag van verstandsverbijstering, ingegeven door angst en eenzaamheid.

"Goed dan," geeft Marsha toe. "Als jullie per se de redder in nood moeten spelen dan ga ik wel met jullie mee."

Onderzoekend kijk ik haar aan. "En waarom zou je dat willen?"

"Omdat ik niet alleen achter durf te blijven, oké?" In een wanhopig gebaar gooit ze haar handen in de lucht. "Doe even normaal, Flo. Zie je mij al door de wildernis zwerven?"

Nee. Ik kan niet ontkennen dat ik dat inderdaad niet zo gauw voor me kan zien. Marsha is een stadsmeisje met haar schone kleding, perfecte tanden en sociale vaardigheden. Ik zie haar geen kampvuurtje bouwen aan de rand van een rivier, om vervolgens in slaap te vallen op een verkreukte vuilniszak. Absoluut niet.

"Prima, je komt met ons mee," is het enige wat ik daarom kan zeggen. "Maar ik wil geen gezeur. We bevrijden Amy en meneer Gerritsen en dan nemen we hen mee naar Engeland."

Zonder op een reactie te wachten, loop ik richting de ingang van het gebouw. Iedereen die met me mee wil, moet nu komen.

-

Mijn houding van stoere redder verdwijnt meteen als ik de donkere nachtlucht in stap. Het heeft ons uren van mislukte plannen gekost om aan deze kant van de muur te komen; hoe komen we ooit weer terug?

Lux pakt mijn hand. Ondanks onze verstopactie in de vriescel, voelen zijn vingers helemaal niet koud aan.

Toch ruk ik mezelf meteen van hem los. "Doe maar niet. Misschien wil Marsha je hand vasthouden."

"Marsha kan me niet schelen. En trouwens, ik vertrouw haar voor geen meter."

"Ik jou ook niet," klinkt het achter ons. "Wat doe je hier eigenlijk?"