Chip #Netties2017

12.

Harde maatregelen. Wat bedoelt hij daar nou weer mee? Mijn vader is helemaal niet het type voor harde maatregelen. Als er iemand een watje is dan is hij het wel. Maar ik weet niet meer zo goed wat er waar is over hem en wat niet. Heeft hij ons al die tijd voorgelogen of is hij echt de gedreven gemeentefunctionaris die hij beweert te zijn?

Dit soort vragen houdt me nu al zo'n zeventien uur bezig. Zo ook wanneer ik uit de monorail stap en het schoolplein op loop. Hier gaat het leven zijn normale gang. Er is niemand die doorheeft dat mijn wereld compleet op zijn kop staat.

Ik zou zelf op onderzoek uit kunnen gaan natuurlijk. Maar hoe zou ik dat moeten doen? Of, belangrijker nog, wat hoop dan te vinden? Als mijn vader zich echt op de een of andere manier tegen de overheid keert dan laat hij daar echt geen sporen van achter. Al helemaal geen makkelijk vindbare. Het enige dat ik zou kunnen doen, is zijn chip onderzoeken, maar wat heb ik daar aan?

Hoewel... Ik zou voor de zekerheid kunnen checken waar hij de laatste tijd allemaal geweest is en of hij bijvoorbeeld nog aparte dingen heeft gekocht. Niet geschoten is altijd mis.

Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik bijna tegen de deur van het schoolgebouw op loop. Net op tijd weet ik mijn arm uit te steken om de deur open te duwen. Ik begeef me onder het poortje door dat scant of we geen verboden voorwerpen bij ons hebben en loop door naar mijn kluisje. Ondertussen probeer ik mijn hoofd er weer bij te krijgen. Het is nu van levensbelang dat ik doe alsof mijn leven niet compleet overhoop ligt.

'Flo? Flo, joehoe!' Blijkbaar ben ik toch nog niet helemaal aanwezig, want Amy moet met haar handen voor mijn gezicht heen en weer zwaaien om mijn aandacht te trekken. Van dat bange vogeltje van gisteren is niks meer te zien. Rinkelende alarmbellen zorgen gewoon voor een uitzondering op het gedrag van de Amy in haar natuurlijke leefomgeving.

Verward kijk ik op. 'Wat is er?'

'Heb je nog iets van Lux gehoord?'

In mijn dromen: ja. In het echt? 'Nee. Denk je dat hij het bij mij komt melden als hij weer boven water is?'

'Nee sufkop, niet daarover. Over het nummer. Of ben je het vergeten? Waar zit jij met je hoofd?'

'Ik ben het niet vergeten.' Niet helemaal althans. Vlak voordat ik gisteravond naar bed ging, bedacht ik me weer dat ik het nummer nog op zijn chip zou zetten. Daarna kon ik dus niet meer slapen. De toestand met mijn vader maakte het er al niet beter op.

'Maar hij heeft er nog niks over gezegd?' Als je haar gezicht zo ziet, zou je zeggen dat het hier om haar nummer gaat in plaats ban het mijne. Ik krijg er buikpijn van.

Ik trek het deurtje van mijn kluisje open zodat ik haar niet aan hoef te kijken. 'Het zou heel goed kunnen dat hij het nog niet gezien heeft. Het werd nogal laat.'

'Of misschien is hij wel vermoord door een terrorist,' oppert Amy. Zij geeft overal maar meteen een sensationele draai aan. 'Is hij gewurgd met een springtouw en gedumpt in een vuilnisbak.'

'Ja, kijk maar uit. Ik heb die terrorist net gesproken en hij zit nu achter jou aan.' Het is me een raadsel hoe ik zo opgewekt kan klinken. Terroristen zijn tegen de regering. Mijn vader is vermoedelijk tegen de regering. Ik zeg niet dat hij een terrorist is - dat zou echt niks voor hem zijn - maar het is wel een associatie die om nader onderzoek vraagt.

Ik vraag me af hoe het met mijn moeder zit. Die mocht ook niet weten van mijn chip. Heeft pap zijn dubbele agenda dan zo lang geheim kunnen houden of is zij op een andere manier betrokken bij zijn plannetjes? Nee, ik denk niet dat ze ergens van weet. Daarvoor gedraagt ze zich te normaal.

'Er is vandaag een dag van lokale rouw,' verkondigt Amy, alsof dat niet gisteravond in elke nieuwsuitzending minstens tien keer werd herhaald. De hele dag zullen de winkels gesloten zijn als eerbetoon aan de drie doden die het ongeval van gisteren uiteindelijk heeft gekost.

Amy schudt haar hoofd. 'Voor zover ik weet niet, maar ik hoorde dat er iets geschoven wordt in het lesrooster zodat we vanmiddag met z'n allen in de aula naar de persconferentie kunnen kijken. Dat mens van maatschappijleer zal wel uit haar dak gaan.'

Die opmerking ontlokt me warempel een gemeende glimlach. Onze lerares maatschappijleer wordt helemaal wild van iets als een persconferentie. Zeker nu er een kans bestaat dat er een regeringsleider speciaal naar onze stad toe komt om de pers te woord te staan. Het zou me niet verbazen als ze vandaag vrij heeft genomen om een handtekening te kunnen scoren.

De eerste bel verstoort ons gesprek. Meteen wordt het volume van het geroezemoes in de gang versterkt met een factor tien. Massa's leerlingen stormen de trappen op naar hun eerste les.

Amy geeft me een razendsnelle knuffel en knijpt dan in mijn arm, de goede dit keer. 'Zie je straks bij Nederlands.'

Als er tenminste geen terroristen achter ons aan zitten, denk ik, maar ik weet mezelf er op tijd van te weerhouden om de zin hardop uit te spreken. In plaats daarvan kijk ik toe hoe Amy opgaat in de menigte. Ik zou nu ook weg moeten lopen, maar ik kan het niet. Mijn benen lijken wel van lood.

'Hé dj-meisje!'

Met een ruk draai ik me om. Het is Lux die door de scanpoortjes komt en recht op me af loopt. De bezorgdheid van meneer Gerritsen gisteren was dus onterecht. Hij leeft nog. 'Hoi.'

'Die mix, heb jij dat echt zelf gemaakt?'

'Ja.' Wat denkt hij nou, dat ik dat niet zou kunnen? Als ik een nummer van iemand anders had willen jatten dan had ik wel voor iets beters gekozen.

'Klonk vet. Je mag best komen draaien als je wilt.'

De temperatuur in de hal lijkt spontaan dertig graden te stijgen. Het is als een golf die mijn lichaam omhult en langzaam grilt alsof ik een barbecueworstje ben. Hij vond mijn mix goed. 'Oké. Cool.'

'En je mag die vriendin van je wel meenemen als ze zin heeft.' Na die woorden loopt hij verder alsof ons gesprek nooit heeft plaatsgevonden.

'Top,' zeg ik nog, maar ik denk niet dat hij het hoort. Dit zal Amy wel fantastisch nieuws vinden. Vooral het gedeelte waarin hij zei dat zij ook mag komen.

Een conciërge komt vermoeid op me af geslenterd. 'Moet jij niet naar de les, meid?'

'Jawel. Ik ben al onderweg.' Met hernieuwde krachten begeef ik me naar het lokaal waar ik technologie heb. Dit is nu al een rare dag en hij is pas net begonnen.

- - -

A/N Vroege update, want ik heb vanavond geen tijd. Ik baal wel echt van die stomme tekentjes die de hele tijd in mijn tekst komen. Hopelijk is er een manier om daarvan af te komen.