Chip #Netties2017

28.

Eerst denk ik dat hij zelf met me mee naar Utrecht wil, maar dat idee zet ik snel uit mijn hoofd. Alsof mijn vader het lef heeft om dat te doen. Desondanks lijkt hij niet van plan me te vertellen wie hij dan wel met me mee wil sturen. Hij neemt me mee terug naar huis en zegt dat ik iets aan mijn huiswerk moet gaan doen. Met tegenzin begeef ik me dan ook naar mijn kamer.

Uiteraard kan ik me voor geen meter concentreren. Mijn gedachten dwalen steeds maar af naar alle mysterie rondom mijn vader en zijn verzetsbeweging.

Als mijn moeder even naar de supermarkt gaat, glipt mijn vader mijn kamer binnen. 'Het is beter als je voorlopig geen contact zoekt met Lux van Dam.'

'Waarom?' Uitdagend kijk ik hem aan. Het wordt hoog tijd dat hij honderd procent openheid van zaken geeft. Ik weet namelijk vrij zeker dat Lux niet gelogen heeft over die chip, ook al is hij vergeten me het verhaal erachter nog te vertellen. 'Waarom heeft Lux zijn chip in een horloge zitten?'

'Die krijg jij ook, morgen. Je kunt nog kiezen tussen roze of blauw.'

'Wat als ik zwart wil?' Net als die van Lux, voeg ik er in gedachten aan toe.

Onverschillig haalt pap zijn schouders op. 'Dan heb je pech. Zal ik maar een blauwe voor je regelen? Dat lijkt een beetje op zwart.'

'Nee, doe maar een roze.' Niet dat ik ook maar iets met roze heb - het is meer een kleur voor Amy - maar ik heb gewoon zin om mijn vader dwars te zitten. Als hij dat kan, kan ik dat ook.

'Prima, een roze. Wordt geregeld.'

Wat denkt hij nou? Dat het hiermee klaar is? Met een blik die minstens laserstralen zou moeten schieten, staar ik hem aan. 'Waarom moet ik bij Lux uit de buurt blijven, pap? En waarom heb je zijn chip eruit gesneden?'

'Het is niet wat je denkt,' antwoordt mijn vader. 'Echt niet. Hij was per ongeluk ergens getuige van en ik moest voorkomen dat hij iemand iets zou vertellen.'

'Want dat maakt het er niet allemaal nog erger op, bedoel je?'

'Het was stom, dat weet ik, maar ik was in paniek en nu is er geen weg meer terug.'

Dat klinkt eerlijk gezegd best als een actie voor mijn vader; in paniek raken en dan iets doen dat misschien niet heel slim is. 'Maar waarom heb je dat dan niet gewoon meteen gezegd?'

'Die jongen is niet goed voor je, Flo. Ik wil alleen maar het beste voor jou en daar hoort hij absoluut niet bij. Kijk een beetje uit, oké? Dit hele gedoe is al gevaarlijk genoeg.'

Die woorden laten iets in mijn binnenste knappen. 'Je wilt alleen maar het beste voor me? En daarom push je me om politicus te worden en stort je me vervolgens in het gevaar? Dat is niet het beste voor me willen. Jij wilt alleen het beste voor jezelf. Sorry pap, maar daar ga ik niet aan meewerken.'

'Het is ook goed voor jou. Wil jij dan geen ander leven?'

'Nee. Misschien vind ik het wel prima dat iedereen kan zien waaraan ik mijn geld uitgeef, of mijn telefoontjes kan beluisteren. Wat maakt dat nou weer uit?'

Pap stoot een sarcastisch geluidje uit. 'Jij wilt dat iedereen je telefoontjes kan beluisteren? Kom op, zeg. Stel je voor dat je een vriendje krijgt. Wil je dan dat iedereen jullie privégesprekken af kan luisteren?'

Onwillekeurig moet ik aan Lux denken. Hij lijkt me niet het type om superromantische dingen te zeggen tijdens intieme telefoongesprekken. 'Als ik een vriendje krijg en ik heb hem iets te zeggen dan ga ik wel naar hem toe.'

'Dat kan ook iedereen zien. Iedereen weet alles van je. Je moet het zelf weten, hoor, maar ik ben dat zat en ik zal er alles aan doen om het te stoppen.'

'Prima, doe dat vooral. Je zult het alleen wel zonder mij moeten doen. Ik trek me terug uit deze hele operatie, voor zover ik er al in zat. Als dat team van jou jonge spionnen wil dan zoeken ze maar lekker iemand anders. Ik ben hier niet geschikt voor. Misschien kun je Marsha vragen.' De stoom moet onderhand uit mijn oren komen, zo verhit voel ik me.

Pap sluit zijn ogen enkele seconden - waarschijnlijk om in zichzelf tot drie te tellen om niet in woede uit te barsten - en opent ze dan weer. Hoofdschuddend bekijkt hij me. 'Op dit moment valt er geen fatsoenlijk gesprek met je te voeren. Dat neem ik je niet kwalijk, want ik begrijp best dat er nogal wat op je af is gekomen de afgelopen week. Daarom wil ik je vragen om hier rustig over na te denken en niet meteen een beslissing te nemen. Als je maar weet dat ik in je geloof en ervan overtuigd ben dat je het zou kunnen. Je bent een pittige tante.'

'Is dat iets negatiefs?' snauw ik hem toe.

'Nee, helemaal niet,' antwoordt hij. 'In dit opzicht is het juist heel positief. Ik zou echt heel blij zijn met jou als aanwinst voor ons team.' Er klinkt iets van trots door in zijn stem. Ondanks alles, ondanks mijn woede, is hij trots. Hij gelooft echt in me.

Het zorgt ervoor dat ik ietsjes kalmeer. 'Heel fijn om te weten, maar ik denk niet dat ik het doe.'

De teleurstelling in zijn ogen is niet te ontkennen. Toch probeert hij zich groot te houden. Zie je wel, hij is alleen trots op me als ik doe wat hij wil. 'Dat is jammer. Ik had me er zo op verheugd om met je samen te werken. Je zou veel voor de maatschappij kunnen betekenen. Maar ik begrijp het ook als te allemaal een beetje te avontuurlijk voor je is.'

Is het dat? Mijn gedachten gaan terug naar de afgelopen nacht, met Lux zwervend door de straten. Hoe dat eerst doodeng was, maar later toch ook best spannend. Ik heb zelfs een heel onzinverhaal opgehangen tegen de politie, wie had dat ooit kunnen denken? En het was misschien meer een klein beetje ongeloofwaardig. 'Misschien is dat avontuurlijke juist iets wat me trekt. Ik weet het niet, pap. Het is allemaal zo ingewikkeld en jouw positieve propaganda zorgt er nou niet bepaald voor dat ik een objectieve keuze kan maken. Als er al een keuze te maken valt, want volgens mij zit ik hier sowieso al tot over mijn oren in. Kun je me niet wat concrete voorbeelden geven van wat ik zou kunnen doen als spion?' Wat ben ik ook weer makkelijk te overtuigen. Dat moet ik echt af zien te leren. Het begint nu uit de hand te lopen.

'Nou, je zou bijvoorbeeld-'

'Hallo,' onderbreekt de stem van mijn moeder hem. Haar voetstappen klinken op de trap en even later steekt ze haar hoofd door de deuropening van mijn kamer. 'Hé Flo, jou heb ik nog nauwelijks gezien dit weekend. Had je zoveel huiswerk?'

'Ja,' lieg ik. Misschien moet ik toch maar een acteeropleiding gaan volgen. Het liegen lijkt me zo gemakkelijk af te gaan de laatste dagen.

'En hoe was je feestje gisteravond? Je was behoorlijk laat thuis, of niet?'

Ik zet mijn meest onschuldige gezicht op. 'Tja, ik was de dj. Ik had moeilijk eerder weg kunnen gaan dan de rest. Dat hoort nou eenmaal bij het vak. Je werkt als andere mensen slapen.'

Mam schudt afkeurend haar hoofd. 'Ik kan er nog altijd met mijn verstand niet bij dat jij 's nachts wilt leven. Je lijkt wel een vampier.'

Vragend trek ik mijn wenkbrauwen op. 'Wat is een vampier?'

'Laat maar,' zegt mijn moeder lachend. 'Werk jij maar lekker door. Kom Frank, wij moeten nog even wat doen aan dat onkruid in de tuin.'

Heel even vraag ik me af of dat codetaal is voor iets wat met het verzet te maken heeft, maar dan bedenk ik me dat mijn moeder daar niet bij zit. En daarmee heb ik meteen mijn belangrijkste reden gevonden om niet mee te gaan in de plannen van mijn vader. Ik kan niet kiezen voor het verzet en mam laten leven zonder te weten dat ze mogelijk binnenkort haar enige kind verliest.