Chip #Netties2017

30.

Als ik thuiskom, wil ik meteen doorlopen naar mijn kamer. Helaas is mijn vader het daar niet mee eens en blokkeert hij de doorgang naar de trap.

'Kom eens mee, Flo. Ik heb iets voor je.'

Met tegenzin sjok ik achter hem aan naar de woonkamer. Daar wil ik al op de bank ploffen als ik me realiseer dat hij verder loopt. Naar zijn werkkamer. Fronsend volg ik hem. Dit is echt uniek. De laatste keer dat ik daar binnen ben geweest, was op mijn negende, toen pap me uitlegde hoe deze ruimte precies beveiligd is tegen indringers. Lichtelijk geïmponeerd door hoe belangrijk dit blijkbaar is, stap ik dan ook het hok van geblindeerd glas binnen.

Pap sluit de deur zorgvuldig achter ons voordat hij een la van het enorme bureau opentrekt en me met een trots gezicht een horloge overhandigt. Een knalroze horloge.

Even voor de duidelijkheid: als ik zeg knalroze dan bedoel ik ook echt de kleur die je associeert met het scheikundig element neon. Zo'n roze dat waarschijnlijk licht geeft in het donker. Een kleur die zo fel is dat je er vast kanker van kunt krijgen. 'Wauw, dat is eh... fel.'

'Ik had ook een blauwe voor je kunnen regelen.'

'Nee hoor, roze is perfect.' Mijn vader moet niet gaan doen alsof hij me door en door kent. De laatste tijd weet ik zelf niet eens meer wie ik ben, laat staan dat iemand anders zou moeten weten welke kleuren ik wel of niet mooi vind.

'Prima. Waar is je chip?'

'Hier.' Onhandig peuter ik het kleine doosje uit mijn broekzak, waar mijn chip de afgelopen week vakantie heeft gevierd. In het vervolg zal ik tenminste iets minder bang zijn om hem kwijt te raken.

Behendig schroeft pap de achterkant van het horloge los en stopt de chip erin. Nadat hij het ding weer stevig dicht heeft gedraaid, geeft hij het aan mij. 'Doe eens om.'

Gezien ik hier het liefst zo snel mogelijk naar mijn kamer wil, doe ik meteen wat hij van me vraagt. De neonachtige kleur van het horloge steekt fel af tegen mijn bleke huid. Het lijkt wel alsof ik ziek ben, zo flets maakt het me.

'Kijk aan, zo krijg je nog eens een beetje kleur,' merkt pap zogenaamd grappig op. 'Dat moet je vaker proberen. Hoewel ik je ook kan aanraden om wat vaker buiten te komen, dan kun je zelf meteen bijkleuren.'

'Ik word gewoon heel langzaam bruin,' protesteer ik. Alsof ik er wat aan kan doen dat ik witter ben dan een sneeuwstorm.

Pap leunt tegen de glazen wand van het kantoor terwijl hij me serieus aankijkt. 'Heb je al nagedacht?'

Ik doe niet anders. Ieder moment van de dag speelt die verzetsbeweging van hem door mijn hoofd. Het drijft me tot waanzin. Op basis daarvan neem ik dan ook ter plekke een besluit. 'Ja, ik heb nagedacht. Ik doe het. Onder één voorwaarde. En dat is dat ik me voordat ik naar Utrecht ga, inschrijf voor een opleiding in Hilversum.'

-

Gezien ik mijn emoties altijd wegstop in mijn muziek, stort ik me daar ook op nadat ik de werkkamer van mijn vader uit ben gestormd. In plaats van meteen aan mijn huiswerk te gaan, leef ik me helemaal uit met wat vette beats. Maar ondanks dat ik de muziek vrij hard heb staan om het stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik dit niet durf het zwijgen op te leggen, merk ik het meteen als mijn telefoon aangeeft dat er een nieuw bericht binnenkomt. Omdat ik nou eenmaal niet zo vaak nieuwe berichten krijg, gris ik het toestel meteen van mijn nachtkastje om te kijken wat Amy nu weer te zeggen heeft. Maar het is niet van haar. Mijn hart lijkt drie keer sneller te slaan als ik de naam Lux op het display zie staan.

Hey sexy nachtegaaltje, ben je weer stiekem geweldige nummers aan het maken? Kun je me niet nog wat sturen?

Dat mocht hij willen. Ik ga echt niet zomaar mijn meest kostbare bezittingen delen met de eerste de beste die daarom vraagt. Als hij me zogenaamd zo geweldig vindt dan mag hij daar best een beetje moeite voor doen. Dat laat ik hem dan ook weten in het bericht dat ik terugstuur. Waarom kom je ze niet halen?

Bijna onmiddellijk komt er weer een nieuw bericht binnen. Dat is geen slecht idee. Heb je vanavond iets te doen?

Al giechelend beweeg ik mijn vingers over het touchscreen. Waarom klinkt dat als een heel slechte uitnodiging voor een date?

Shit, dat had ik natuurlijk op een veel romantischere manier willen doen :(

Die woorden maken me hardop aan het lachen. Ja hoor, Lux en romantisch. Die jongen weet volgens mij niet eens wat het woord romantiek betekent.

Ik smijt de telefoon terug op mijn nachtkastje en grijp weer naar de knoppen van mijn mengpaneel. Ik moet gauw iets aan die meuk van mij doen voordat Lux voor de deur staat. Naar deze troep kan ik hem echt niet laten luisteren.

-

Naarmate de minuten voorbij strijken, word ik steeds zenuwachtiger. Tijdens het avondeten kan ik nauwelijks stil blijven zitten van de spanning.

'Waar heb jij last van?' merkt mijn moeder op. 'Zit er jeukpoeder in je broek of zo?'

'Nee hoor,' glimlach ik liefjes. 'Alles is goed. O trouwens, er komt zo een klasgenootje langs.'

Mams ogen lichten verrast op. 'Wat leuk. Iemand anders dan Amy?'

'Ja.'

'Wie dan?' vraagt pap streng. Aan de blik in zijn ogen is te zien dat hij me doorheeft.

Uitdagend kijk ik hem aan. 'Die jongen die dat feestje van zaterdag organiseerde, Lux. Hij wil meer van mijn muziek horen.'

'Van je muziek?' Hij stoot een honend kuchje uit.

'Van mijn muziek, ja,' antwoord ik met op elkaar geklemde kaken. 'Dat jullie het maar herrie vinden, wil nog niet zeggen dat iedereen er zo over denkt. Toevallig vindt Lux mijn muziek geweldig. Zo geweldig dat hij meer nodig heeft dan het ene nummer dat ik heb gestuurd heb.' Het voelt goed om dit hardop te kunnen zeggen. Er zijn mensen die het leuk vinden wat ik doe. Mensen luisteren vrijwillig en voor hun plezier naar iets dat ik gemaakt heb. Ha.

Mam aait met haar vingers over mijn hand heen. 'We vinden het prima dat die muziek je passie is, hoor. Dat het herrie is, wil nog niet zeggen dat we je niet steunen. Ik vind het hartstikke leuk dat je klasgenootjes het wel mooi vinden. Wat mij betreft mogen ze hier allemaal komen luisteren.'

Wat haar betreft wel, ja. Zij is allang blij dat ik blijk te beschikken over genoeg sociale vaardigheden om drie seconden in de buurt van iemand anders dan Amy door te brengen. Mijn vader ziet er echter uit alsof iemand hem net gedwongen heeft om een levende kikker door te slikken.

'Als je de deur van je kamer maar open laat,' bromt hij. 'Ik wil kunnen zien wat jullie aan het doen zijn. Geen geflikflooi onder mijn dak.'

Ik rol met mijn ogen. 'Serieus, pap? Ik ben geen elf meer. Je kunt ons gerust alleen laten. Ik zal niet zwanger raken, en zelfs als ik dat wel deed dan zou ik precies weten hoe ik ervan af moest komen.'

Mam kijkt geschokt door deze opmerking, maar zegt er verder niks over. Zij weet wel dat ik voldoende over seksuele voorlichting weet om verstandige keuzes te kunnen maken. En trouwens, alsof dat ook maar enigszins van toepassing is op de situatie. Lux komt alleen maar naar mijn nummers luisteren, dat is al erg genoeg.