Chip #Netties2017

24.

Verschrikt duw ik mijn arm tegen mijn borst. 'Je gaat me toch niet opensnijden, hè?' Eén provisorische operatie was wat mij betreft wel genoeg.

'Nee gekkie, natuurlijk niet. Ik ga jou toch geen pijn doen als het niet nodig is? We plakken dat ding er gewoon tegenaan.'

'O.' Nog steeds enigszins aarzelend schuifel ik richting de bank. Ik ben nog niet vergeten wat Lux me heeft verteld. Sterker nog, het zwarte kruis op zijn pols staat kraakhelder op mijn netvlies gebrand.

Pap lacht zenuwachtig om mijn angstige gezicht. 'Kijk niet zo bang, Flo. Ik meende het. Ik ga je geen pijn doen.'

'Nee, die kennen we,' klinkt het mompelend achter me. Het werkt niet bepaald geruststellend.

Mijn vader werpt Lux een vernietigende blik toe. 'Alleen verband, verder niks. Ik weet niet wat je nieuwe vriend Lux je precies verteld heeft, maar het valt allemaal wel mee.'

'Lux heeft me nog helemaal niks verteld. We zouden eerst de politie van ons afschudden voordat hij me alles gaat vertellen. Ik weet alleen dat jij zijn chip eruit gesneden schijnt te hebben.' Nu ik erover nadenk, heb ik Lux eigenlijk aan mijn vader voorgesteld? Het feit dat hij de naam van mijn klasgenoot weet, bewijst wel dat ze elkaar vandaag niet voor het eerst hebben gezien. Wat is hier allemaal gaande?

'Daar hebben we het een andere keer nog wel over. Kom nou maar.'

Het nepleer van onze bank voelt klef aan als ik mezelf erop laat zakken en mijn pols naar mijn vader uitsteek. Of is het mijn eigen zweet wat ik voel?

Een golf van opluchting gaat door me heen als mijn vader inderdaad het minuscule doosje waar mijn chip in zit alleen maar tegen mijn huid legt en het verband er stevig omheen wikkelt. Omdat mijn wond nog herstellende is, doet het wel een beetje pijn, maar dat neem ik er maar bij. Ik kan nu in ieder geval weer veilig over straat.

Tevreden laat pap mijn arm los. 'Zo. Ga nu je spullen maar ophalen dan.'

'Niks daarvan. Ik ga draaien tot het eind van het feestje, en dat kan best nog wel even duren. Doei pap.' Voordat hij heeft kunnen reageren, ben ik alweer van de bank gesprongen. De adrenaline giert nog steeds door mijn lijf, maar dit keer niet alleen maar uit negatieve spanning. Er is ook een positieve kick. Ik wil mijn dj-set afmaken en weten wat Lux allemaal voor verhalen te vertellen heeft over mijn vader.

Buiten blijf ik even staan om op Lux te wachten, waarna ik de voordeur achter ons dicht trek. Grijnzend kijk ik hem aan. 'Zullen we maar op avontuur gaan dan?'

'Wauw, waar heb jij ineens last van?'

'Geen idee, maar ik vind het leuk.' Dat is waar. De spanning voelt niet langer bedreigend, maar als iets leuks, iets dat we moeten verkennen. Dat zal wel komen doordat ik nu mijn chip bij me heb.

'Ik ook. Kom.' Hij pakt mijn hand vast en wil het tuinpad af lopen, maar dat gaat niet zo soepel. Ik blijf namelijk staan.

In één klap ben ik weer dat meisje van het begin van de avond. Het meisje dat nu een inwendig vreugdedansje doet. Ik heb Lux' hand vast! Duizenden vlinders fladderen door mijn buik. O, hoe kan ik zo oppervlakkig zijn? Hoe kan ik zo hard vallen voor de mysterieuze charmes van deze arrogante eikel?

'Kom je nog, of hoe zit dat?'

'Ja, ik ben er al.' Een zenuwachtige giechel ontsnapt uit zijn mond. O help, ik lijk wel dertien. Waar is het handboek 'Normaal doen voor beginners' als je het nodig hebt?

Zo nonchalant mogelijk ga ik naast hem op de stoep lopen. Mijn hele lijf gloeit alsof ik me middenin een vulkaan bevind en mijn hart klopt ongeveer twee keer zo snel als normaal, maar dit keer niet van de spanning. Lux van Dam heeft mijn hand vast. Hoe vaak ik het ook tegen mezelf zeg, het lijkt niet echt tot me door te dringen. Ik kan alleen maar blijven lopen met die stomme schaapachtige grijns op mijn gezicht.