Chip #Netties2017

33.

In de pauze - terwijl ik de priemende blikken van Lux probeer te ontwijken - haalt Amy me over om na school met haar te gaan shoppen. Omdat ik eerst even mijn berichten wil checken, sleur ik haar na de laatste les eerst mee naar de mediatheek. Ik log in op de eerste vrije computer die we tegenkomen en sla zo steil achterover van het aantal berichten dat ik tussen mijn tanden gefloten had als ik dat gekund zou hebben.

Volgens mij geldt voor Amy hetzelfde, want vanachter me klinkt een vreemd piepgeluidje. 'Achtenzestig ongelezen berichten? Die ga je toch niet allemaal bekijken, hè? Zo komen we nooit in de stad.'

'Ik bekijk er een paar, niet allemaal. Dan kun je zelf zien wat ze over me zeggen.' Vol spanning klik ik het onderste bericht aan. Terwijl mijn ogen over het scherm glijden, gaan mijn mondhoeken steeds verder omlaag hangen.

Wat vindt iedereen hier zo leuk aan? Dit is echt zo slecht. Ga jij nog maar even op je slaapkamer oefenen, meid.

Amy legt troostend een hand op mijn schouder. 'Die is gewoon niet goed wijs. Waarschijnlijk is het geschreven door iemand die jaloers is omdat hij zelf niet zulke goede muziek kan maken. Niks van aantrekken. Klik de volgende eens aan.'

Met tegenzin ga ik terug naar mijn postvak. Mijn hand begint lichtjes te trillen als ik op het volgende bericht klik. Ik durf niet eens te kijken wat de afzender schrijft.

'Kijk, hier doe je het voor,' moedigt Amy me aan. 'Deze is tenminste van een normaal persoon.'

Langzaam sla ik mijn ogen weer op naar het scherm. Het duurt even voordat de woorden tot me doordringen, maar dan haal ik opgelucht adem. Dit is inderdaad een positief bericht.

De volgende drie zijn ook positief. Het liefst zou ik de rest ook nog allemaal aanklikken, maar ik wil Amy niet te lang laten wachten. We kunnen beter nog even genieten van onze tijd samen voor ik de halve zomer in Utrecht zal zitten.

'Die negatieve reactie moet je gewoon vergeten, oké?' zegt Amy als we de mediatheek weer uit lopen. 'Ik zie echt wel hoe je het je aantrekt, maar dat moet je niet doen. Het was pas de eerste negatieve reactie, toch?'

Ik knik ter bevestiging. De eerste van hoeveel? Honderden?

'Nou dan. Er zullen altijd haters zijn. Niet iedereen heeft dezelfde muzieksmaak. Dat is maar goed ook, want anders zou de wereld echt heel saai zijn.'

'Maar misschien heeft hij wel gelijk. Het is nog te vroeg. Ik had gewoon beter op mijn kamer kunnen blijven oefenen tot ik wel goed genoeg ben om mijn muziek met de buitenwereld te delen.'

'Lieve schat, je bent al goed genoeg, geloof mij maar.' Inmiddels zijn we bij de kluisjes aangekomen. Amy leunt tegen de wand van blauwe metalen deurtjes terwijl ze me streng aankijkt. 'Niet meer piekeren, oké? Denk maar aan hoe je alleen nog maar beter zult worden als je in Hilversum gaat studeren. Je moet me trouwens nog altijd vertellen hoe je dat voor elkaar hebt gekregen.'

Shit. Snel begin ik over de zomercollectie die momenteel in de kledingwinkels hangt om het onderwerp af te leiden. Ik heb nog geen plausibel verhaal bedacht over waarom ik nu ineens wel eerlijk tegen mijn vader durf te zijn. Gelukkig is Amy makkelijk af te leiden en lopen we vrolijk kletsend het schoolgebouw uit.

-

Eenmaal in de stad besluit Amy dat ik een complete nieuwe garderobe nodig heb om Lux mee te versieren. Dit geheel tegen mijn protesten in dat ik toch niet veel nieuwe kleren zal kunnen dragen deze zomer. Met enige tegenzin laat ik me dan ook haar mee de eerste winkel in slepen.

'Eigenlijk zou je een jurkje moeten hebben. Lekker strak, in een donkere kleur,' zegt ze terwijl ze van het ene kledingrek naar het andere fladdert op zoek naar verborgen schatten.

'Dacht het niet. Ik draag nooit jurkjes.'

'Maar wel donkere kleuren. Zou je trouwens geen jurk moeten hebben voor als je naar Utrecht gaat? Organiseert de regering geen belangrijke avondactiviteiten waarbij alle meisjes verplicht in jurk moeten komen?'

'Volgens mij stond een jurk niet op de lijst met kleren die ik zelf mee moet nemen.' Niet dat ik het zeker weet. De enige keer dat ik die lijst serieus heb bekeken, was toen Marsha bij me thuis was.

Zo makkelijk laat Amy zich echter niet afpoeieren. 'Een jurk zou je zo goed staan. O, hier heb je er eentje. Kijk dan, Flo, perfect voor jou!'

'Amy. Ik. Draag. Geen. Jurken. Het gaat al te ver voor me om iedere dag dat verrekte uniform aan te trekken.'

Daar wil mijn beste vriendin duidelijk niks van weten. 'Ga nou gewoon even passen. Alleen om te kijken hoe het eruitziet. Daarna kun je hem meteen weer uittrekken en is er niks aan de hand.'

'Alleen passen,' stem ik in, om van haar gezeur af te zijn. Bovendien klopt het wat ze zegt: ik kan het ding meteen weer uittrekken. Daarom gris ik het koud aanvoelende kledingstuk uit haar handen en begeef me met snelle passen naar de pashokjes achterin de winkel.

Veilig achter het gordijn trek ik mijn saaie schooluniform uit en laat de koele stof van het jurkje over mijn hoofd glijden. Met mijn handen veeg ik de stof glad. Ik wil net in de spiegel kijken als Amy haar hoofd door het gordijn heen steekt.

'Ben je bijna- Wauw, Flo. Ben jij dat?'

Vol verwachting werp ik een blik in de spiegel, maar ik zie niks meer dan een onzeker meisje dat niet goed weet wat ze met een jurk aan moet.

'Dit is geweldig.' Amy stapt naar binnen en trekt het gordijn achter zich dicht. Haar hand glijdt over mijn zij omlaag en naar achteren. 'Sorry dat ik aan je kont zit, maar wauw, dit is echt perfect. Als Lux dit ziet, wordt hij sowieso meteen verliefd op je. Als hij dat tenminste niet al is.'

'Doe niet zo gek. We hebben het hier wel over Lux. Volgens mij wordt die nooit verliefd, en zeker niet op mij.'

'Niet als je bij je oude kleren blijft.'

'Ik ga mezelf niet veranderen voor hem,' protesteer ik. 'Als hij al iets leuk aan me vindt dan is het dat.' Dat bluf ik natuurlijk, want ik heb geen idee wat Lux wel of niet leuk aan mij vindt.

Hoofdschuddend kijkt Amy naar mijn spiegelbeeld. 'Je hoeft jezelf ook niet te veranderen, je hoeft alleen maar af en toe een iets verbeterde versie van jezelf uit te proberen. Deze jurk is verder helemaal jouw stijl, je bent er alleen tegen omdat het een jurk is.'

Daar ga ik niet op in, simpelweg omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Misschien heeft ze wel gelijk. Maar ik voel me zo ongemakkelijk in een jurk, alsof iedereen mijn onderbroek kan zien. Hoe kan ik hierin ooit Lux verleiden? Zelfs zonder ongemakkelijke kledingstukken zou ik dat nooit durven, of zelfs maar weten hoe het moet, laat staan met een jurk aan.

'Ik heb wel een idee,' merkt Amy op. 'Wat als je mij je nou laat stylen en dan hierin bij Lux aanbelt?'

'Nee. Nee, nee, nee, gaat niet gebeuren.' Gefrustreerd wurm ik één arm weer uit de jurk. Waarom doe ik dit eigenlijk? 'Ik ga geen nieuwe kleren kopen voor hem. Als je me per se een nieuwe garderobe aan wilt smeren, kom dan maar met dingen die ik echt zou willen hebben.'

'Oké dan.' Amy heft haar handen op ten teken dat ze zich overgeeft. 'Alleen maar kleren die jij echt zou willen hebben. Wacht hier, ik ben zo terug.'

Ik kijk haar na terwijl ze zich weer de winkel in stort. Ergens diep vanbinnen denk ik dat ik haar alleen maar kleren voor me laat uitzoeken omdat ik me schuldig voel. Want wie zegt me of ik na volgende week ooit nog mijn eigen kleren aan zal hebben?