Chip #Netties2017

16.

Dit keer zit mijn vader niet in zijn kantoor als ik thuiskom. Uitgerekend nu Marsha als de nieuwsgierige miep die ze is zichzelf uitnodigt om binnen te komen, zit hij op de bank met een pot thee en een hele pak van mijn lievelingskoekjes.

'Flo, we moeten -' Abrupt valt hij stil als hij zich omdraait en zijn blik op Marsha valt. 'O, je hebt een vriendin meegenomen. Wat leuk.'

'Dit is Marsha. Een klasgenootje.' Geen vriendin. Helaas weet ik zeker dat mijn vader niet over telepathische gaven beschikt, en het is ook zo gemeen om recht in Marsha's gezicht te zeggen dat we niet bevriend zijn. Waarschijnlijk denkt zij dat we dat wel zijn nu ze bij me thuis is.

Mijn vaders wenkbrauwen rijzen omhoog. 'Heb je ruzie met Amy?'

'Nee. Die moest naar de tandarts en -' Nu is het mijn beurt om stil te vallen. Wat komt Marsha hier eigenlijk doen?

'Hallo meneer.' Met een stralende glimlach stapt mijn zogenaamde nieuwe beste vriendin op mijn vader af om hem een hand te geven. 'Marsha Verheijden. Ik ben net als Flo geselecteerd voor het zomerprogramma in Utrecht.'

Beleefd schudt pap haar hand. 'Frank Ravenstein, aangenaam. Dus er zijn twee leerlingen van dezelfde school geselecteerd? Wat een prestatie. Daar mogen jullie leraren wel trots op zijn. De meeste scholen in deze regio mogen al in hun handjes knijpen als er één leerling geselecteerd wordt.'

Misschien dat ik paranoïde aan het worden ben, maar ik vind het opvallend dat hij dat weet. Heeft hij hier onderzoek naar gedaan? En waarom dan? Deze situatie begint echt steeds vreemder te worden.

Marsha heeft echter niks in de gaten en knikt enthousiast. 'Ik ben echt blij dat we de kans krijgen om samen te gaan. Zo hebben we altijd elkaar nog, mochten de anderen onverhoopt niet aardig zijn.'

'Dat lijkt me inderdaad erg fijn,' is pap het met haar eens. 'Nou dames, als jullie jezelf eens een lekker kopje thee inschenken? Dan ga ik weer terug aan het werk. Ik heb nog veel te doen vandaag.' Maar de blik die hij me toezendt, zegt iets heel anders. Marsha moet weg zodat we kunnen praten, en wel zo snel mogelijk.

Ik probeer terug te seinen dat ik dat zelf niet in de hand heb, maar hij wendt zijn blik al af en loopt recht op zijn kantoor af. Fijn dan.

Marsha neemt plaats op de bank alsof ze hier iedere dag komt en begint in haar tas te graven. 'Toevallig heb ik de brief van het zomerprogramma bij me. Kijk.' Triomfantelijk steekt ze de witte envelop in de lucht. Zij lijkt me inderdaad het type om dat soort dingen altijd overal mee naartoe te zeulen. Dan kan ze lekker pronken met haar geweldige prestaties. Ik hoop met heel mijn hart dat ik nooit zo word als zij.

Omdat ik voorlopig toch niet van haar af zal komen, besluit ik maar wat thee in te schenken. Ik scheur ook meteen de rol chocoladekoekjes open zodat die als troostvoer kunnen dienen. Met een half koekje in mijn mond gebaar ik naar Marsha dat ze er best ook eentje mag pakken. Ondertussen bid ik in stilte dat dit zo snel mogelijk afgelopen is. Nu wil ik weten wat mijn vader met me te bespreken had.

Opgewekt begint Marsha aan een koekje te knabbelen, maar blijkbaar weerhoudt dat haar er niet van om tegen me door te ratelen. 'De bagagevoorschriften zijn wel streng, maar ik begrijp ook wel waarom ze dat doen. De focus moet natuurlijk liggen op het programma. En een goede regeringsleider moet zijn werk altijd kunnen doen, ook als zijn eigen spullen ver weg zijn.'

Om eerlijk te zijn heb ik nog nauwelijks naar de lijst met toegestane bagage gekeken, dus heb ik geen idee waar ze het over heeft. Ik weet sowieso niet wat ik mee zou moeten nemen op een tripje naar het regeringsgebouw. Een vijl misschien, om mee te ontsnappen uit het strafkamp waar ze me zeker weten in zullen opsluiten?

'Het is nu allemaal zo echt,' kwettert Marsha. “Ik heb er zó veel zin in.â€

Terwijl ik nog een koekje pak, valt mijn oog op de bagagelijst. In een opwelling van nieuwsgierigheid gris ik het ding van haar schoot. 'Sorry, even kijken.'

Bij aankomst op het terrein van de regering ontvangt iedere geselecteerde van ons het volgende:

- een kledingpakket bestaande uit: twee blouses, twee broeken, een blazer, vier paar sokken en twee stropdassen

- een set handdoeken

- douchegel en shampoo

- schrijfgerei

Toegestane eigen bagage per deelnemer:

- 1 paar zwarte schoenen

- toiletspullen (borstel, tandenborstel, et cetera)

- 1 setje vrijetijdskleding bestaande uit ofwel een broek en een blouse of shirt, ofwel een rok en een blouse of shirt

- (voor meisjes) haarelastiekjes

- eventuele medicijnen indien voorgeschreven door een arts

- ondergoed

Daar heb ik geen erg grote tas voor nodig, zo te zien. Ik kan er gewoon mijn schooltas voor gebruiken. Ik vraag me af of een vijl ook onder toiletspullen valt. Een nagelvijl misschien wel, maar daar kan ik mezelf niet mee uitbreken. Niet dat ik dat zou durven trouwens. Ik zit als een rat in de val.

Langzaam dringt dat besef tot me door. Over drie weken ga ik naar de hoofdstad en als ik voor die tijd geen chip in mijn arm krijg, heb ik een heel groot probleem. Ik moet dit meisje het huis uit zien te krijgen en snel. Dit gaat om mijn leven. Ik kan niet naar Utrecht.

Ongemakkelijk schuif ik heen en weer over de groene leren bekleding van de bank. 'Weet je, ik begrijp eigenlijk niet zo goed wat jij allemaal wilt bespreken. Volgens mij is het vrij duidelijk. Dit bedoel ik niet lullig, hoor, maar ik begrijp het gewoon niet.'

'O.' Te oordelen aan haar pruillip zou je zeggen dat ik haar zojuist verteld heb dat de hele reis niet doorgaat. 'Ik dacht dat we gewoon samen wat voorpret konden hebben. Jij hebt er toch ook zin in?'

'Ja,' lieg ik. 'Maar het komt nu gewoon even niet zo goed uit. Ik heb nog heel veel te doen vandaag. Huiswerk en zo. We kunnen toch ook voorpret hebben in de trein? Desnoods spreken we op de dag van vertrek een uur eerder af.'

'O ja, dat zou ook kunnen.' De toon van haar stem verraadt echter dat ik een gevoelige snaar heb geraakt. Dus het meisje dat altijd razendsnel vrienden maakt is teleurgesteld omdat ze wordt afgewezen door de grootste kneus die er in deze stad rondloopt? Dat noem ik nou zielig.

Ik voel me zo schuldig dat ik onhandig een arm om haar heen sla. 'Sorry, dat kwam er misschien een beetje bot uit. Het is niks persoonlijks, ik vind je echt heel aardig. Het komt nu gewoon even niet zo goed uit.'

Ze knikt begrijpend. 'Oké. Kan gebeuren.'

'Evengoed bedankt dat je met me mee bent gelopen. Dat vond ik echt heel fijn. En ik beloof je dat ik van de zomer een stuk gezelliger zal zijn.' Als ik tenminste weet hoe dat moet. Ik zie zo veel redenen om gewoon niet naar het zomerprogramma te gaan.

'Dat is je geraden,' reageert Marsha zogenaamd dreigend, maar ze lacht er wel bij. Ze bukt zich om haar schooltas van de grond te rapen. 'Nou, dan ga ik maar. Ik moet zelf trouwens ook nog een heleboel doen voor school. Tot morgen.'

'Ja, tot morgen.' Ik loop met haar mee naar de voordeur en houd die voor haar open. Zodra ze buiten staat, knal ik het ding echter meteen achter haar dicht en been op paps kantoor af. Met mijn vuist bonk ik tegen het glas. 'Pap, opendoen. Je wilde toch praten?'

- - -

A/N Wat zou haar vader haar te zeggen hebben?