Chip #Netties2017

13.

De rest van de dag verloopt ook al niet zo soepel. Bij Nederlands word ik bijna naar een straflokaal gestuurd omdat ik niet op zit te letten. De lerares geschiedenis valt tegen me uit omdat ik blijkbaar een raar antwoord geef op een vraag die ze stelde. En als ik in de pauze de granenkoekjes wil kopen die op donderdag altijd op het menu staan, blijken die net vandaag niet geleverd te kunnen worden. Het is zelfs zo erg dat Amy, die al heel wat van me gewend is, me geregeld bezorgde blikken toewerpt.

'Gaat het wel goed met je?' vraagt ze als we aan het begin van de grote pauze naar de aula lopen om daar naar de persconferentie te gaan kijken.

'Ja hoor, prima,' lieg ik. 'Nog een beetje in de war door die aanslag van gisteren. Ik heb er slecht door geslapen en zo, dus daarom ben ik vandaag niet helemaal wakker.' Met elk woord dat mijn mond uit komt, voelt het alsof de afstand tussen ons groter wordt. Sinds wanneer lieg ik tegen mijn beste vriendin? Mijn vader kan maar beter een hele goede reden hebben om mij mijn mond te laten houden. En die gaat hij me snel vertellen ook, want ik wil mijn leven terug. Ik wil geen dingen meer achterhouden. Ook niet dat ik eigenlijk dj wil worden.

Aan Amy's gezicht kan ik zien dat ze me niet gelooft. Logisch; zij is hier degene die totaal in paniek raakt bij het horen van iets als het terrorisme-alarm. Ook een hele nacht wakker liggen omdat de terrorist in kwestie misschien nog wel ergens rondloopt, is meer iets voor haar. Deze smoes scoort dus een nul op geloofwaardigheid.

Amy en ik sluiten ons aan in de rij voor de kantine. Eenmaal bij de plek aangekomen waar we onze lunch krijgen, blijkt de specialiteit van vandaag salade met koude stukjes kip te zijn. Dat is dan alvast één ding dat wel goed gaat, want de kipsalade op school is altijd verrukkelijk. Ik wacht tot Amy haar portie ook heeft en loop door naar de kassa.

Na het afrekenen vinden we twee vrije stoelen helemaal achterin de aula. Een perfecte plek om naar de persconferentie te kijken, want hier ziet niemand het als we niet constant onze aandacht braaf op het televisiescherm gericht houden. Opgelucht plant ik mijn dienblad op mijn bovenbenen neer. Een rustmomentje is precies waar ik behoefte aan heb.

Op het moment dat ik mijn waterflesje van het dienblad pak en de lichtblauwe dop eraf draai, springen de beeldschermen aan de muur aan. Het regeringsgebouw verschijnt vol in beeld.

Een rilling loopt over mijn rug terwijl er om me heen geroezemoes ontstaat. Wordt de persconferentie in Utrecht gehouden terwijl er hier iets gebeurd is? Dat is hoogst ongebruikelijk.

Een paar seconden lang blijft het hoge, ronde gebouw in beeld. Eromheen staan tien kleinere, rechthoekige gebouwen. Alles is gebouwd vlak nadat Nederland uitgeroepen werd tot een technocratie. De nieuwe leiders van destijds wilden één centrale plek met alle technologische mogelijkheden om hun nieuwe beleid uit te voeren.

Amy stoot me aan. 'Kijk, je vakantieadres.'

De opwinding in haar stem laat me met mijn ogen rollen. Het zijn maar een paar gebouwen. Dat ze geregeld op televisie verschijnen, maakt ze echt niet specialer.

Het beeld van de regeringstoren maakt plaats voor dat van de troonzaal. Ik weet niet precies waarom die ruimte zo heet, maar de ontwerper van het gebouw vond dat blijkbaar een geschikte naam. Het is de zaal waar alle persconferenties gehouden worden.

Voorin de zaal staan de vijf leiders van onze staat, kaarsrecht naast elkaar. Links de mannen - Parcival Rutgers, Idris van Aalten en Cedric Yang - en rechts de vrouwen - Nikita de Graaf en Deirdre Simpelveld. Dit is hun gebruikelijke opstelling.

Al even gebruikelijk is het feit dat Cedric het woord neemt. Elke regeringsleider heeft een eigen specialiteit en die van hem is terrorismebestrijding. Er was veel ophef toen hij aan de macht kwam omdat hij een Chinese achtergrond heeft, maar om eerlijk te zijn lijkt hij me de aardigste van de vijf. Ik zou liever met hem werken dan met die griezel van een Parcival, met zijn witte sik en zijn ronde brilletje. Helaas is juist Parcival degene die, naast zijn specialiteit recht, gaat over het zomerprogramma.

'Goedemiddag dames en heren,'begroet Cedric de kijkers en de aanwezigen in de zaal. Van die laatste categorie zullen er echter niet veel zijn. Er zijn niet veel banen in de mediasector. Meer dan een landelijke en wat regionale kranten en drie televisiezenders heeft Nederland niet. Bij geschiedenis hebben we geleerd dat de radio vroeger ook gezien werd als een medium, maar tegenwoordig is het slechts een vorm van entertainment.

Voorin de zaal praat Cedric op serieuze toon verder. 'Welkom bij deze persconferentie naar aanleiding van de aanslag van gistermiddag in Venray, regio Zuid. De reden dat deze niet op locatie plaatsvindt, zal later in deze bijeenkomst nog aan bod komen.' Hij loopt naar het spreekgestoelte dat aan de rechterkant van de zaal staat. Ondertussen begeven de overige regeringsleiders zich naar de voor hen gereserveerde stoelen op de eerste rij.

Achter het spreekgestoelte vist Cedric een vel met aantekeningen uit zijn binnenzak en vouwt het open. De camera zoomt in op zijn serieuze gezicht, waarmee hij alle kijkers recht aan lijkt te kijken. 'Gisteren omstreeks elf uur in de ochtend is een indringer het gemeentehuis van Venray binnengedrongen. Deze persoon probeerde naar binnen te sluipen op een zwaar beveiligde afdeling, vermoedelijk om daar moedwillig de levens van het personeel te ontnemen. Toen hij betrapt werd, schoot hij om zich heen.'

De dader en de slachtoffers. Zal hij nu dan eindelijk met nieuwe informatie komen?

Cedric slaakt een zucht voor hij verdergaat. 'Wij betreuren het zeer dat de dader heeft kunnen ontsnappen in de chaos die er op dat moment ontstond. Vooralsnog is de identiteit van deze persoon niet vastgesteld. Dit heeft geleid tot het opstellen van een aantal extra beveiligingsmaatregelen.'

Nog meer beveiliging? Dat is bijna niet mogelijk. Wat willen ze doen? Ons opsluiten in huis?

Ik neem een slok uit mijn flesje, waar ik nog niet aan toe gekomen was omdat ik afgeleid werd door het verhaal van het hoofd terrorismebestrijding. Ik ben toch al een gegijzelde in mijn eigen leven. Een paar regeltjes meer of minder maken nu niet meer uit.

'De reden dat deze persconferentie niet op locatie gehouden wordt door de plaatselijke burgemeester, maar door ons, leiders van de Nederlandse regering, is het feit dat de dader van de aanslag geen chip droeg. Dit maakt het opsporingsproces lastiger, en het betekent ook dat hij overal kan zijn. Daarom worden er met onmiddellijke ingang extra chipcontroles ingevoerd. Naast de gebruikelijke controlemomenten zullen er steekproeven worden gehouden op straat en in openbare gelegenheden. Wie geen chip blijkt te hebben, wordt onmiddellijk naar een strafkamp gestuurd.'

- - -

A/N Dat klinkt alsof iemand een probleem heeft...