Το Χριστινακι

μερος 38

Ανοιξα τα ματια μου και παρατηρησα οτι ειναι σκοτεινα..κοιταξα στο παραθυρο..ειναι νυχτα..ειχα να το παθω πολυ καιρο αυτο! Κοιταξα την ωρα, τρεις και μιση, έμεινα ξαπλωμενη μπας και με ξανα παρει ο υπνος, μάταια, ο υπνος δεν μου κόλλαγε με τίποτα! Συνέχισα όμως να ειμαι ξαπλωμενη μεχρι τις τέσσερις και μιση, μετα σηκωθηκα κατεβηκα κατω και βγηκα εξω στην βεράντα..ο ουρανος γεματος αστέρια, λιγη ψυχρα επικρατεί βέβαια..εκατσα στην βαριά ξύλινη καρεκλα κοιτάζοντας το απεραντο και φυσικα μου ηρθε η..Ελινα στο μυαλό..οτι καλύτερο θα ηταν αν τωρα ηταν εδω, μαζι μου, αλλα οχι! Ηταν ενα λαθος κατα τα λεγόμενα της! Κοπανησα το χερι μου στο τραπεζι και μπηκα μεσα..ξαπλωσα στον καναπέ..τι να κανω, τι να κανω..ειχε αρχίσει και να ξημερώνει κιολας και θα με βοηθούσε πολυ αν πηγαινα μια βολτα..βεβαια αν με δει κανεις θα πει τι κανει αυτη η άρρωστη αλλα δε με νοιαζει!! Φορεσα ενα αθλητικο κολαν, ενα μπλουζακι και απο πανω ενα αντιανεμικο..αρχισα να περπαταω προς ενα παρκο που ειναι κοντα στο σπιτι..οι δρομοι αδειοι, με τις μισ'ανοιχτες λάμπες του δρομου φαινόταν σαν σκηνή απο θρίλερ..εφτασα στο παρκο, ενα τυπακι εκανε κουνια, εκατσα λιγο να το κοιταω χωρις λογο, εκανα βήμα πισω και γυρισε το κεφαλι του, ξεροκαταπια απο τον φόβο μου, ειχε παγωσει ολο μου το σωμα..σηκωθηκε και απο τον σωματοτυπο καταλαβα πως ηταν κοπελα, αυτο ομως δεν με καθησυχασε καθολου..γύρισα να φυγω οσο ποιο διακριτικά μπορουσα.."Χριστινα;" ακούστηκε, κατι μου θυμίζει εμενα αυτη η φωνη, ακουσα τα βηματα της που με πλησιαζαν γρήγορα "εσυ εισαι Χριστινα;" ειπε παλι, μα ναι! Ειναι η.... να δεις πως την λενε..η Μαριλενα! "Μαριλενα;" "ναι! Εσυ εισαι!!" Ειπε και με αγκαλιασε..εεεμμ οκ.. "σε περιμενα μερες" ξανα ειπε και χαμογελασε ντροπαλα, τι φαση αυτη η κοπελα; σκέφτηκα "Εε για ποιο λογο;" την ρώτησα με περιεργια προσπαθώντας να μη φανω καχυποπτη και με ενα ψεύτικο χαμογελακι "φαντάζομαι τωρα θα λες τι φρικιο ειναι αυτο, απλα δεν ξερω.. σε συμπάθησα απο την αρχη κ-και..δεν ξερω" με κοιταξε ντροπιασμενα και εξακολουθουσα να της χαμογελαω, για απάντηση, "τι θα έλεγες να πηγαίναμε μια βολτα; καπου για καφε, για ποτο, οτι θες" μου ξανα ειπε και εβγαλε την κουκουλα δεν μπορουσα να διακρίνω καθαρα τα χαρακτηριστικά της απο το σκοτάδι που ειχε, την θυμάμαι αμυδρα απο τοτε που συναντηθηκαμε στο νοσοκομείο..τα μαλλια της ηταν πιασμενα σε κότσο.."εμ ενταξει να παμε, γιατι οχι" απαντησα..δεν θα ηταν ασχημα, να ξεφυγω λιγο.. "αχ τελεια".. μετα απο λιγη ωρα κουβέντας ανταλλάξαμε αριθμούς, μάθαμε μερικά πράγματα η μια για την αλλη και κανονισαμε την Παρασκευή να παμε για καφε..ετσι περασε η ωρα και έπρεπε να φυγει, χαιρετηθηκαμε και εφυγε.. εγω εκατσα λιγο ακομα στο παρκακι, άνθρωποι ειχαν αρχίσει να κυκλοφορούν, η βαβουρα της πόλης ειχε ξεκινήσει..η ελινα τωρα θα ειναι στο νοσοκομείο λογικά.. παλι την σκέφτομαι; γιατι; γιατί;..δεν θελω να την σκέφτομαι..σηκωθηκα και ξεκίνησα για το σπιτι.. οταν εφτασα είδα τον Στεφανο απ'εξω "Που εισαι ρε;!" μου ειπε ανήσυχος "ειχα παει μια βολτα εδω κοντα, εγινε κατι;" ανοιξα την πορτα του σπιτου και μπηκαμε μεσα "Στις έξι το πρωι εσυ πηγες μια βολτα; με δουλεύεις;" μου ειπε και ειχε ξαπλωσει στον καναπε "Τωρα τι σου κανει εντύπωση, το οτι πηγα βολτα ή το οτι ξυπνησα τοσο νωρίς;" "Απλα ρωταω ρε, δηλαδή τι ωρα ξυπνησες;" με ρωτησε "Τεσσερις και μιση" σηκωσε το φρυδι και με κοιταξε ειρωνικα και μετα αρχισε να γελαει "Εχεις ξεπεράσει και την γιαγια μου εσυ" ειπε και συνεχισε να γελάει "Αντε απο δω ρε" του ειπα και καλα παρεξηγημενη.. αφου τελειωσε το δουλεμα του αρχισαμε να μιλαμε για διαφορες βλακειες..