Το Χριστινακι

μερος 26

"Που θα παμε;" ειπε και εσπασε την σιωπη με την αμηχανη φωνη της "θα δεις" ειπα και εκεινη ξεροκαταπιε, ειχα σκοπο να την παω σε εκεινο το μερος που βρήκα τις προάλλες, εκει πανω που έβλεπες σχεδον ολη την πόλη..φτασαμε επιτέλους και σταμάτησα το αυτοκίνητο, εσβησα τα φωτα και η Ελινα φαινόταν πολυ βολεμενη στο κάθισμα, κανω να βγω απο το αμαξι και μου λεει "που πας;", πηγα με γρήγορα βηματα στην πορτα 'της'.. "δεν σε εφερα εδω για να την βγαλουμε στο αυτοκίνητο" της ειπα και εσκυψα στο παραθυρο κοιτώντας τα ματια της τα οποια απο την αμηχανια ανοιγοκλειναν και πηγαιναν περα δώθε "ε-εμ, και που θα παμε; ειναι και αρκετα σκοτεινα εξω" ειπε ενω πηγε να ανοιξει την πορτα αλλα την εκλεισα αποτομα και πλησιασα στο αυτι της και της ψιθυρισα αισθησιακα "με εμπιστεύεσαι Ελινα;" ανέβασα το κεφαλι μου ισα ισα για να την δω, τα ματια της ειχαν κλεισει, λες και νυσταζε, δεν απαντησε και της λεω ενα "μμ;" σιγανο "ν-(ξεροκαταπιε) ναι" αναφωνησε, τραβήχτηκα αποτομα και ανοιξα την πορτα της, εκεινη τρομαξε και ηταν σαν να ξυπνησε απο εναν βαθυ ύπνο, η ανασα της ηταν βαρια λες και με το ζορι ανεπνεε, βγηκε απο το αμαξι και την τραβηξα απο πισω μου..καναμε μερικα βηματα και φτασαμε σε εκεινο το μερος..ολη η πολη στα ματια μας, καθαρός αερας, δεντρα γυρω γυρω, απομονωμενα, το τέλειο μέρος, φαινόταν εκπληκτη "που το βρήκες αυτο το μερος;" ειπε ενω τα ματια της δεν ξεκολλαγαν απο την θέα "το βρήκα, τωρα το πως δεν έχει σημασία" της απαντησα και εκατσα κατω στα πρασινα φυλλαράκια, εκατσε και εκεινη με αργές κινήσεις, "είναι πανέμορφα Χριστίνα" "το ξέρω"..μετα απο λιγη ωρα που συζητουσαμε διαφορα μη ενδιαφέροντα θεματα με ρωτησε δειλα "Χριστινα τι εγινε εκεινη την ημερα και λιποθυμησες στο νοσοκομείο;" γυρισε και προς το μερος μου να με βλεπει..ηξερα οτι δεν θα την απεφευγα αυτην την ερωτηση και με το δικιο της με ρωταει η κοπέλα, πηρα μια βαθιά ανασα και της ειπα "Εκεινη την μερα με έπαιρναν ολοι τηλέφωνο για να μου πουν οτι..οτι επαθε ενα ατύχημα ο μπαμπας μου και..οτι ηταν ακαριαιο" ξεροκαταπια και μπορω να πω οτι μολις το ειπα εφυγε ενα βαρος απο πανω μου..η Ελινα ειχε μεινει αφωνη, ειχε γουρλωσει τα ματια της, ειχε βαλει το χερι στα χειλια της και με κοιτουσε "Χριστινα, συγγνώμη ε-εεγω δεν..δεν ηξερα.." τυλιξε το προσωπο της με τα χερια της σαν να ντρέπεται  "δεν πειράζει" ηταν το μονο που ειπα και χαμογελασα, με πλησίασε και με αγκαλιασε σφιχτά "Χριστινα θελω να ξερεις πως εισαι φιλη μου και πραγματικά για καποιο λογο σε νιώθω πολυ κοντα μου, σε εμπιστεύομαι και θελω να με εμπιστεύεσαι και εσυ" ειπε με ενα χαμογελο..τι ειμαι; φιλη της; τι; τι ειπε; μαλλον θα ακουσα κατι λαθος δεν υπαρχει να ειπε οτι ειμαι φιλη της "ειμαστε φιλες;" της ειπα παριστανοντας την χαλαρη ενω ηθελα να ανοιξει η γη και να με καταπιει "βεβαια" ειπε παλι με αυτο το χαζο χαμογελο..εσφιξα τα δοντια μου.."ωραια, ειχα αναγκη μια καινούρια φιλη" της ειπα ειρωνικα, μου χαμογελασε και ειπε "ειμαι εδω για σενα"..αρχισε να μου κανει διαφορες ερωτήσεις ακυρες για να ξεχαστω προφανώς..ειχε περασει η ωρα και ηταν τρεις παρα δεκα.."θελεις να φυγουμε;" την ρωτησα νυσταγμενα "ε δεν θα ηταν ασχημα, δουλεύω κιολας το πρωι" ειπε με μια κουρασμενη φωνη και σηκωθηκε ορθια, μου εδωσε το χερι για να με βοηθήσει και καλα να σηκωθω..μπηκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθειαν την ρωτησα που να την αφησω και μου ειπε να την παω στο νοσοκομείο και απο κει θα παει με τα ποδια μιας και είναι 'διπλα'..φτασαμε στο νοσοκομείο  καληνυχτηστηκαμε και εφυγα για το σπιτι..σε ολη την διαδρομή σκεφτόμουν αυτο που μου ειπε..οτι είμαστε φιλες..