Το Χριστινακι

μερος 19

"Ηρεμισε και εξήγησε μου γιατι δεν καταλαβαίνω τιποτα" της ειπα και σκουπισε τα ματια της "μου έτυχε έκτακτο περιστατικό και μπηκα για χειρουργείο, δεν μπορεσα Χριστίνα, ειχα αλλου το μυαλό μου, δεν μπορεσα, δεν μπορεσα!" Αρχισε παλι να κλαιει , ειναι χειρουργός; δεν νομιζω κατο λαθος θα καταλαβα "Γιατι εβαλαν εσενα να χειρουργησεις Ελινα αφου δεν χειρουργείς;" "χειρουργός ειμαι Χριστίνα!" συνεχισε να κλαει..ΤΙ; ποσο μαλακο ειμαι..θελω να ανοιξει η γη εδω και τωρα! "Και για ποιο λογο εσυ ησουν κατω για τις εξετασεις; για ποιο λογο εσυ ήσουν η γιατρος μου οταν ειχα χασει τις αισθήσεις μου; γιατι;" την ρωτησα γεματη απορία..ξερω δεν είναι ωρα για αυτα αλλα τι να κανω;! "Έτυχε κατι στον Μάνο και δεν ειχε ερθει εκεινη την μερα, αυτος ειναι ο γιατρος που ασχολείται με αυτα και με ειχε παρακαλεσει αν δεν εχω χειρουργείο να ασχολειθω εγω με τα δικα του! Τελειως τυχαια δηλαδη....γνωριστηκαμε..και απο τοτε εγω συνέχισα την ανάρρωση σου" ευτυχως σταμάτησε να κλαιει και συνηλθε λιγο.."Γιατι Ελινα; γιατι; αφου δεν εισαι εσυ η γιατρος μου! Γιατι;" ειπα χωρις καμια εκφραση, καλυτερα για ολους θα ηταν να μην ασχολούνταν με μενα! Και για μενα και για τον Στεφανο και για την Μαρινα και για ολους! Χιλιες φορες να πήγαινα σε αλλο νοσοκομειο! Πίεσε τον κρόταφο της για να ηρεμήσει..πηρε μια βαθια ανασα "δεν ξερω ετσι απλα..ηθελα" ειπε χωρις να με κοιταει .."τελος παντων..δεν ειναι ωρα τωρα για να τα συζητήσουμε αυτα..εσυ τι επαθες και δεν μπορεσες να συγκεντρωθεις στο χειρουργείο;" την ρωτησα και της αγκαλιασα με το ενα χερι παλι την πλατη.. "ειχα αλλου..το μυαλό μου..ημουν αλλου" ειπε διστακτικά "ναι που το ειχες θελω να πω γιατι δεν νομιζω να το ειχες στα ψώνια που πρέπει να κανεις απο το σουπερ μαρκετ" της ειπα επιβλητικα και ανέβασα ελάχιστα τον τονο της φωνης μου και αυτη με κοιταξε..ελπιζω να μην την ταραξα την κοπελα..με κοιταξε τα ματια της παλι βουρκωσαν και παλι εγιναν κοκκινα..πρεπει να θυμωσε γιατι εσφυξε και τα χερια της..γαμωτο..τι το ηθελα.."συγγνώμη δεν ηθελα..." ειπα απολογιτικα και συνέχισα "απλα δεν ειναι δυνατόν να εχεις χειρουργείο και να εχεις καπου αλλου το μυαλο σου", "σε σενα το ειχα το μυαλο μου Χριστίνα, σε σενα! Εσενα σκεφτόμουν μεσα στο αναθεματισμενο χειρουργείο!εσυ που να πάρει!..." μου κοπηκαν τα ποδια! Τι να κανω πως να αντιδρασω; αρχιζω παλι να τρεμω και να κρυωνω ασε που εχω και πεταλουδες στο στομάχι..καταπια ηχηρα..και την κοιταξα χωρις να κανω ή να πω κάτι..με κοιταξε και αυτη και χαμογελασε "δεν το περιμενες ε; ε να λοιπον! Το παραδεχτηκα..εσενα σκεφτομουν, οπως κανω εδω και τρεις μερες απο τοτε που σε γνώρισα! Μερα νυχτα.." με κοιταξε στο στόμα..καταπια παλι δεν ξερω και γω τι "Χριστινα.." ειπε και με πλησίασε..