Το Χριστινακι

μερος 20

Με πλησίασε...τα προσωπα μας ειναι πολυ κοντα..οι πεταλουδες στο στομάχι εκαναν την εμφάνιση τους..δεν ηξερα πως να αντιδρασω, τι να κανω;..κοιτουσα σαν χαμενη απο δω και απο κει..παρατηρησα οτι με κοιτουσε μια στα ματια και μια στο στομα, η αναπνοη μου εγινε βαριά, ο θωρακας μου ανεβοκατεβαινε..ξεροκαταπια και κοιταξα τα ματια της, τα βλέμματα μας συναντιθηκαν για ακομα μια φορα..με πλησίασε κιαλο εβαλε το χερι της στο μαγουλο μου και με τραβηξε λιγο πιο κοντα της εγω επιασα το χερι της και εριξα ενα μικρο χαμογελο..τα ματια της ηταν λιγο κοκκινα και πολυ υγρα..ηρθαμε ακομα πιο κοντα και τα χείλια μας ενώθηκαν, μου κοπηκαν τα ποδια..αρχισαμε να φιλιωμαστε και ξαφνικα χτυπάει το τηλέφωνο μου, απομακρυνθηκαμε, κοιταχτηκαμε και πηρα το κινητο στα χερια μου..ο Στέφανος! Γαμω το κερατο μου ειπα απο μεσα μου..κοιταω το κινητο μου χωρις να απανταω..."δεν θα απαντησεις;" μου λεει η Ελινα "δεν θελω" της λεω..και τερματιζεται η κληση..κοιταω το κινητο μου και βλεπω 4 κλήσεις απο εναν άγνωστο αριθμο..δεν δίνω σημασια.."ε-εεμ" λεω..απομακρυνθηκε η Ελινα και πηγε πισω απο το γραφειο που υπήρχε στο δωματιο "πρεπει να φυγω" της λεω και πηγαινω προς την πορτα οσο πιο γρήγορα μπορω..δεν την κοιταξα καν και βγηκα απο το δωματιο..περπατησα μεχρι το ασανσερ, κολλησα τον εαυτο μου στον τοιχο και σκέφτηκα τι ειχε γινει πριν λιγα λεπτά..ειχα ενα περιεργο συναίσθημα..λες και ειχα ενα βαρος στην ψυχη μου..γιατι; ακουσα τον ηχο που κανει το ασανσερ και ξεφυγα απο τις σκεψεις μου, μπηκα μεσα και στηριχτηκα πισω στον καθρεφτη..γυρισα και κοιταχτηκα..έφτιαξα τα μαλλια μου την φουστα και το μουφαν μου..εφτασα κατω..βγηκα εξω απο το νοσοκομείο και εκανα μερικα ακομα βηματα για να απομακρυνθω κι αλλο, πηρα το κινητο στα χερια μου και αποφάσισα να παρω τον Στεφανο, πηγα να πατησω κληση και με παιρνει η Μαρινα..τι εγινε ολοι τωρα με θυμήθηκαν.."Ελα Μαριιιιν" ειπα με μια χαρα.."Χριστινα..." ειπε διστακτικά "Ναι, ελα.." της ειπα "εεμ..π-πως εισαι;" μου ειπε με μια θλίψη.."μια χαρα ειμαι, καλυτερα απο ποτε  Μαριν, δεν μπορεις να φαντ" δεν προλαβα να ολοκληρώσω και με διέκοψε "δεν μίλησες με τον Στεφανο;" με ρωτησε "οχι..ασε μην μου τον θυμίζεις..ημουν πανω με την Ελινα και..ηταν καπως η κατάσταση και πηρε τηλέφωνο σαν..μην πω τωρα!!" Της ειπα και φανερωσα τον εκνευρισμό μου.."Χριστινα.." επαναλαβε παλι το ονομα μου και φανηκε καπως ταραγμενη..."ελα μου" της ειπα χαλαρα.. "Αχχ..δεν μπορω.." ψιθύρισε "τι;" της ειπα νευρικα "τι εγινε Μαρινα;" την ρωτησα "παρε τον Στεφανο, εγω δεν μπορω" ειπε κλαιγοντας και εκλεισε γρηγορα το κινητο πριν προλαβω να πω κατι..Αρχισα να τρομαζω..πηρα γρήγορα τον Στεφανο μες το αγχος, το σήκωσε "Ελα Στεφανε τι εγινε;" ειπα επιβλητικα μολις το σηκωσε "Χριστινα.." "λεγε Στεφανε" ειπα πολυ εκνευρισμενα "Χριστινα ηρέμησε και άκουσε με προσεκτικά.." "Στεφανε πες μου τι εγινε γιατι θα γινει χαμος, πες μου ΤΩΡΑ!" Του ειπα φωναζοντας.."Λοιπον! Ξερω οτι εισαι στο νοσοκομείο ακομα..θελω να πας παλι στην Ελινα..να είσαι μαζι της.." τι μου λεει; "Τι λες παιδακι μου; εισαι καλα; με πηρες τηλέφωνο για να μου πεις να παω στην Ελινα; πας καλα;" ειπα εξω φρενων.."Κανε αυτο που σου λεω γαμωτο! Και ασε τους τσαμπουκαδες" ειπε σοβαρά και φωναζοντας ελάχιστα..δεν μπορω να καταλάβω τι γίνεται..αλλα δεν θελω να τον νευριασω περισσότερο και κανω αυτο που μου λεει λεγοντας του "τι να πω..περιμενε να ανέβω" σιωπή επικρατεί οσο ανεβαίνω πανω προς την Ελινα..πηγαινω βασικα στον 6ο..εκει που..εγινε..ναι τελος παντων εκει..εφτασα, βγηκα απο το ασανσερ και περπαταω μέχρι εκεινο το δωματιο..η Ελινα ειναι ειναι μεσα και μολις με βλεπει ταραζεται της κανω νοημα να μην πει τιποτα "ελα ειμαι με την Ελινα, θα πεις τωρα;" με κοιταει παράξενα η Ελινα, σαν να αναρωτιέται τι γίνετε..λογικο.."εισαι σίγουρα μαζι της;" με ρωτησε ο Στέφανος "Ελινα δεν ειμαι μαζι σου;" ειπα "ε-εεμ ναι" ειπε δειλά "την ακουσες!" Του ειπα "ωραια" ξεροβηξε "λοιπον Χριστινα..πρεπει να μαθεις κατι..πως το λεβ τωρα αυτο;" "με απλα ελληνικά" του λεω ειρωνικα "ναι ξερεις δεν ειναι εύκολο" ειπε με τον ιδιο ειρωνικο τόνο "λεγε παιδακι μου και θα κατουρηθω πανω μου απο το αγχος"